Rap&Scrap: Niet compleet woordeloos, maar weinig woorden nodig

 Subtitel: Rap in Scrapothekerindorp

Ik ben door de bank genomen van de "geen hulp aanvaarden". Lief aangeboden, maar ik red het wel. Maar blijkbaar was ik er op dat moment zo aan toe, dat ik zomaar "ja!" riep toen iemand -die ik louter en alleen van het internet ken- ons haar appartement aanbood deze kerstvakantie.

Wat dacht ze (die ene) wel? Een wildvreemd gezin dat zich op internet wellicht volslagen anders voordoet dan in het echt, zomaar toelaten in je huis? Je sleutel toevertrouwen?

Wat dacht ze (die andere) wel? Tweemaal 850 kilometer rijden als je toch al over je grensje zit en geen vakantiedagen meer hebt, voor netto 3,5 dagen daar?

Nou, wat dacht je? Allebei de dames zaten goed. Ik heb haar appartement niet gesloopt en zij zat juist dat deze dagen ons goed zouden doen. Dat gezegd hebbende is Ellen van de buitencatgorie. Het aanbod was te bijzonder. En man oh man, wat was het precies wat we nodig hadden!

Zo'n mooie persoonlijke privé-parkeerplek krijg ik NOOIT meer



Kant en klaar speelgoed stond voor de Musketiers klaar.



Rap houdt niet van spelletjes. Meelezende O.O. is mijn getuige: ik wilde nooit meedoen, mijn hele jeugd niet. Maar deze vakantie van netto 3,5 dagen deed ik mee. Ik heb spelletjes gespeeld tot ik een ons woog!

Ik had nog maar een paar letters nodig, ik zweer je: ik had bijna PANNENKOEKENLEKKERNIJ neer kunnen leggen voor 3 keer woordwaarde!



En we hebben de schitterende kerk bezocht van Scrapothekerindorp. Bij het kerststalletje spotte Wijzemans het "kindje Jozef" #bijnagoed. We hebben er 3 kaarsjes gebrand (elke Musketier eentje): (1) Voor ernstig ziek Dinnetje waar ik zoveel aan moet denken, (2) Voor O.O., omdat ik weet dat ze dat fijn vindt en het soort van traditie is, en (3) voor N. die op haar wolkje in de hemel dobbert met haar poes Gijs. Ik hoop dat niemand beledigd is: ik geloof niet, maar ik geloof wel in kaarsjes aansteken...



A snowy-tastic holiday!



En dan is Spelmaker ineens ziek op zijn verjaardag ("Mama, dit is de ergste verjaardag ooit!") 's Avonds knapt hij pas een beetje op. Het zat er op de heenreis al een beetje aan te komen. Gelukkig zaten we daar: we hadden daar veel meer aandacht voor de pechvogel dan we thuis zouden hebben gehad.



Geef ze een trein en alles is okay! (Let niet op dat oog.)



Ik herhaal: let niet op dat oog! (Hij had er nul last van, maar hij wist wel wanneer mama het op de gevoelige plaat wilde vastleggen om er een toepasselijke blik bij te creëren.)



Een getalenteerde mooie jonge dame bood haar slaapkamer aan voor de drie Musketiers...



Spelmaker is slim. Kan voetballen....en blijkbaar ook fotograferen.



En in Scrapothekerindorp kocht Rap een paar DrMartens, eindelijk weer! Er waren tijden dat je me kon uittekenen in die dingen. Met een hele goede reden gaat Rap hoge-hak-loos: ze doet weer DrMartens hebben! En dat lampie, daar op de achtergrond? Dat lampie is zo gaaf dat Rap het heeft gekopieerd van Scrap. De Bevelvoerder heeft beloofd het morgen op te hangen.



Ik ga niks verklapen over wat ik heb achtergelaten voor ze, want zij zien het pas morgen als ze thuiskomen....ik zal alleen een sneek preview geven...een doos vol...uit mijn hoofd een pakje of vijftien....twintig?

28-12 in Zwitserland

Rapunzeldorp, 28-12-2001
03:30 uur.
Ik: Schat ik heb weeën
Hij (in zijn slaap geïrriteerd reagerend): ja hoor, zij heeft weer weeën. En hij draaide zich niet alleen in spreekwoordelijk zin om.

Hij draaide zich om en sliep verder. Ik had daar vervolgens weer een mening over. Want ik had wel degelijk weeën, zo had ik ervaringsloos geconcludeerd na een half uurtje. Maar hij had op zich wel een punt: ik was pas veul later uitgerekend. Maar Spelmaker kwam toch, op zijn eigen tijd. Niet op 26-1 van het jaar daarop, zoals gepland, maar op 28-12. Om 08:37 uur.

Scrapotherkerindorp, 27-12-2010
22:45 uur
Hij ligt op bed. Hij is ziek, maar niet heel erg. We hebben gescrabbeld en gemonopolied. (Spelling?) Morgen wordt hij negen. 9. N.E.G.E.N.

De Bevelvoerder ligt op bed en ik ook bijna. Ik kan mezelf niet helpen. Ik moet deze wartaal uitslaan nu, voordat ik ga slapen. Ik heb een kind dat morgen negen wordt. In Zwitserland, of all places....

Ik ga zo nog even bij hem kijken. Even toedekken, even zijn voorhoofd kussen (no way dat dat in bijzijn van zijn vrienden nog mag) om de temperatuur te checken. Maar zonder koorts zou ik het ook gedaan hebben. Sommige dingen veranderen niet in 9 (N.E.G.E.N.) jaar tijd.

Negen. Mijn hemel.

Münchhausen by Proxy

Jeugdzorg zit me op de hielen, ik weet het zeker. Mijn telefoon wordt getapt en er is vast een camera geînstalleerd in de slaapkamer van Wijzemans. Ze zullen vast denken dat het geen toeval kán zijn. Want wat is het geval:

De operatie van de 18e viel vies tegen, hij heeft nog steeds een flinke wond met een korst die maar blijft opengaan bij tijd en wijle. Tot nu toe komt hij elke nacht wel een paar keer huilend naar ons toe omdat zijn pyjamabroek aan de wond zit geplakt met opgedroogd wondvocht.

Dit zijn beelden waar je als moeder niet blij van wordt: onrustig wakker worden uit de narcose.


Maar goed, dat was pas nummer 1. Afgelopen week zouden we gaan bowlen met het voetbalteam van de spelmaker. Als organisator van het festijn zijnde, waren we wat eerder en Wijzemans en Spelmaker waren "op z'n Musketiers" aan spelen: met heel veel lawaai en drukte. Ik loop naar de receptie om de bowlingbanen te regelen en als ik terugloop tref ik een huilende Wijzemans aan met zijn gezicht onder het bloed. Het loopt in stralen over zijn gezicht en zijn jas. Hij was tegen een paal aangehold en zijn voorhoofd was opengesprongen. Man, wat kunnen hoofdwonden bloeden! Wijzemans vetrok volkomen overstuur met zijn vader richting eerste hulp: IK WIL NIET NAAR HET ZIEKENHUIS! Iedereen was ondertussen zo'n beetje gearriveerd en even later stond Rapunzel stijf van de stress en ongerustheid tussen de bowlende kinderen. Ik kon mijn tranen maar net verbijten. Dat kan wel eens een poosje gaan duren, bedacht ik me, zullen ze hem voor laten gaan, zo'n arme drommel? Maar nauwelijks een kwartier later staat Wijzemans voor mijn neus: gelijmd en wel. De Bevelvoerder was op weg naar de auto een huisartsenpraktijk tegengekomen en was er à la bonne fois naar binnen gelopen. De voor ons totaal onbekende huisarts had Humpty Dumpty direct weer aan elkaar gelijmd.



Maar goed, dat was pas nummer 2. Vrijdag belde de Bevelvoerder mij met de boodschap dat Wijzemans tegen de punt van ons bed was geknald. De wond was al gestopt met bloeden en hij had de snee in zijn wang met een zwaluwstaartje bijeen gehouden.



Maar goed, dat was pas nummer 3. Toen we vanmorgen opstonden, zag ik dat de wond helemaal gezwollen is en blauw. Zijn oog zit zelfs een beetje dichtgeknepen van de zwelling. In het echt is het nog blauwer dan op de foto.



Tegen een paal gelopen, ja ja! Twee keer zulke ongelukjes binnen een week, ja ja! En zij maar zo ongerust doen en huilen en stressen over haar middelste, ja ja! En ondertussen maar zielig lopen doen op twitter en maar aandacht krijgen van bezorgde vrienden en kennissen, ja ja! Ze hebben een naam voor dat soort lui!

Morgen gaan we naar Zwitserland, en ik neem dat kind opgerold in een dekbed en een valhelm op mee. En buitenspelen mag hij ook niet meer. *Zucht* En dan bedenk ik me dat Draakje nog maar 3 is. Ik vermoed dat wij nog heel wat keertjes op de eerste hulp zullen zitten!

Ik beloof plechtig...

Ik beloof plechtig dat ik, zoals ze me heeft gevraagd, geen aardigheidjes, kadootjes, of andere leuke dingen voor haar zal meenemen volgende week.

Rapunzeltje goes personal

Mijn beste vriendin is 8 jaar jonger dan ik. Dat is op deze leeftijd een leeftijdsverschil van lik me vestje, maar toen we elkaar leerden kennen in 1998 was het leeftijdsverschil behoorlijk: de kloof tussen 27 jaar en 19 jaar is behoorlijk, op die leeftijden. Het kan afhankelijk van de achtergrond zelfs een wereld van verschil zijn.

Toen we elkaar leerden kennen, toen we 27 respectievelijk 19 waren, ging het "niet zo goed" met ons. En dat was de enige reden dat we elkaar konden leren kennen. Anders zouden we elkaar zeker weten, nooit hebben ontmoet. Onze levens speelden zich namelijk af in parallelle universums. Niks hadden we overeenkomstig, niks. Behalve....

Wij hadden allebei een beetje hulp nodig om de rails weer te vinden. En het klikte direct, durf ik te zeggen. En in ons gedeeltelijk individuele, gedeeltelijk gezamenlijke zoektocht naar onze respectievelijke rails, hebben we een oerband gesmeed.

Door lief en leed is makkelijk gezegd, maar wij hebben lief en leed beleefd onder bijzondere omstandigheden. Maar wat ons echt bijzonder maakt, is dat wij lief en leed hebben doorbeleefd. Ook later onder normaler omstandigheden en nog later onder gelukkiger omstandigheden. Toen wij eenmaal onze eigen rails hadden gevonden en voorzichtig leerden niet te ontsporen, zelfs niet in cruise controle, bleven wij lief en leed delen.

Zij was mijn getuige bij mijn huwelijk. Zij was namelijk de eerste die vernam dat er een mogelijke spuitgast in beeld was. En zij belde mij vanuit Frankrijk waar ze een paar jaar woonde, toen het echt even niet ging. Inmiddels woont ze alweer jaren hier, in Nederland. En we delen nog steeds lief en leed en...zelfs op de momenten dat we dreigen de rails uit het oog te verliezen, durven we elkaar te bellen. Er is niemand anders die we kunnen bellen. Want wij zijn de enige die de ander zonder gêne, zonder schuld, maar met alle inzicht en achtergrond de richting naar de rails kan wijzen.

***

En nu is ze ziek. Ernstig ziek. Er is van alles loos en men weet niet goed wat er is. Ze loopt ziekenhuis in en uit. Ze is er bijna vaker dan op werk. Het is serieus, het is ernstig. En ze is jong, zo jong. Het leeftijdsverschil speelt weer op: ik vind haar haar zo jong, zo veel te jong om ziek te zijn.

***

Ik heb 18 december, logdiner, afgezegd omdat ik meer tijd moest maken voor mijn gezin. Ik heb verkondigd dat mijn aandacht uitging naar alleen mijn gezin en naar haar en ik meende het. Ik wilde 18 december thuis zijn, maar uiteindelijk zat ik die avond, de avond van het logdiner, met haar. Met grote toestemming van de Bevelvoerder. Wij zaten ons ongans te eten aan sushi's en wijn en groene thee. En wij deelden lief en leed. Heel veel lief en heel veel leed.

Mijn vriendin is ziek en Punzel maakt zich zorgen. Grote zorgen. En de Bevelvoerder ook. De Bevelvoerder is dol op haar en weet daarbij hoeveel ze betekent voor zijn Punzeltje.

***

Mijn vriendin doet inkopen voor een woondecoratiebedrijf en daarvoor reist ze geregeld naar China. Daar heeft ze, speciaal voor mij, een beeldje laten ontwerpen. Een enig en uniek beeldje. Omdat ze weet dat ik iets met kikkers heb. Het had een uniek item moeten zijn, maar het bedrijf vond het zo mooi dat ze het in productie hebben genomen. Ik heb geen uniek item, ik heb een prototype, hoe cool. Speciaal van haar, voor mij.



Punzel heeft een heel bijzonder vriendinnetje. En ze maakt zich zorgen. Ze houdt namelijk heel veel van haar vriendinnetje.

Rapunzeltje heeft dringend een interventie nodig

Ik ben een herfstmens, maar ik ben ook dol op de winter. Ik vind het heerlijk om binnen te zitten met lichtjes en kaarsjes als het buiten donker is. En ik ben dol op sneeuw. Maar er is nu iets heel naars gaande. Het begint er sterk op te lijken dat ik dol op sneeuw was. Deze winter namelijk (en het is nog niet eens winter, het is officieel nog steeds herfst, mind you, maar okay) krijg ik het niet voor elkaar ervan te genieten.

Donderdag kon ik niet naar de kerstborrel van werk door het weer. En vrijdag kostte het me twee uur om op werk te komen. Toen ik pal na de lunch naar de website van het OV ging, zag ik dat er meer en meer lijnen uitvielen. Ik besloot impulsief mijn computer uit te zetten en à la seconde weg te gaan. Ik had een knot in mijn maag, al glibberend op weg naar het busstation. Als er nog maar bussen rijden, als er nog maar bussen rijden. En verhip, er stond nog een bus. Ik kon de buschauffeur wel zoenen want wat bleek: ik had de allerlaatste. Ze hielden ermee op voor die dag, want het was onverantwoord om nog te rijden. In de bus bedacht ik me hoe ik me gevoeld zou hebben als ik iets later van werk zou zijn vertrokken.

Ik wist toen eigenlijk ook al dat het niet meer goed zou komen met mijn visite. Ellen zat hopeloos vast op het vliegveld en de kans dat ze bij ons Chinees zou komen eten was nihil en ik zag de kansen dat ze het überhaupt zou redden ook slinken. Uiteindelijk heeft ze het de volgende dag ook niet gered en heeft ze ook haar blogdiner ook gemist. Het komt vast goed met de sleutel en het vignet, maar ik was bere-teleurgesteld dat ze niet kon komen en zij heeft in haar uppie vele lange uren voor niks doorgebracht op het vliegveld. Pokke sneeuw, dacht ik toen.

Gisteren wilde ik een rondje gaan lopen, maar ik keerde na 3 kilometer weer huiswaarts: dit was vragen om botbreuken #betervanniet.

Toen ik vanmorgen wakker werd, zag ik de enorme berg sneeuw die er vannacht is gevallen. Ik kreeg een sms van de Bevelvoerder dat hij veilig op werk was gekomen, glibberend met de Smart met achterwielaandrijving. De kinderen en ik zijn ingesneeuwd. Ja, we hebben sleetje gereden en sneeuwballen gegooid, maar als ik niet onder schot word gedwongen, kruip ik vandaag die auto niet in. De verveling begint toe te slaan bij de kinderen. Mag ik afspreken met Kind aan Huis? Sorry jongen: ik ga je niet halen of brengen en zijn moeder ook niet. Feyenoord wordt afgelast, dus die afleiding zit er ook niet in. En met mijn hoofd zit ik al bij morgen: hoe ga ik op werk komen? En hoe kom ik bij de fysio? Ik MOET voorbij Utrecht zijn om half 11....hoe ga ik dat doen? Afzeggen is geen optie. Pfff, ik tob wat af.

Het is officieel dit jaar: de sneeuw maakt me niet meer onbezorgd blij. Als ik de gordijnen opendoe, kijk ik ongerust en bedenk ik me de negatieve consequenties. Ik ben bang te vallen en ik ben bang blikschade te krijgen. Dit is een zorgzame ontwikkeling, dit is out of character voor mij. Ik hoop dat onze trip naar Zwitserland mij uit deze neerwaartse spiraal kan halen. Rapunzeltje moet weer van sneeuw gaan houden, wat zullen we nou toch eens krijgen! Als ik de gordijnen opendoe, moet ik blij worden en alleen maar aan een gelukzalig woord denken: "SNEEUW!"

Vierduizendenachttien dagen

Vierduizendenachttien dagen zijn vijfhonderdvierenzeventig weken en tevens honderdtweeëndertig maanden. De meeste mensen zullen echter meer feeling hebben met het equivalente "11 jaar".

Dat is namelijk exact hoelang de Bevelvoerder en ik vandaag samen zijn.

De snelheid waarmee alles ging was duizelingwekkend. Het was de tweede keer dat we elkaar zagen, die avond van 17 december 1999 en de eerste keer dat we elkaars naam hoorden. Hij is die nacht gebleven en is spreekwoordelijk nooit meer weggegaan. Diezelfde maand nog, kocht hij voor mij een tweepersoonsdekbed, omdat hij het beu was om met z'n tweeën te slapen onder dat eenpersoons dekbedje van mij midden in de winter. Maar zijn flat was toch beter dan mijn appartementje en minder dan vier maanden later zegde ik de huur van mijn huurappartementje in het centrum van Rapunzelbuurdorp op (wetende dat ik de mogelijkheid om ooit nog iets te huren in dat centrum voor altijd op mijn buik kon schrijven tenzij ik miljonair zou worden) en trok ik bij hem in. We kenden elkaar 4 maanden.

Tegen iedereen die ernaar vroeg en er vraagtekens bij zette, haalde ik mijn schouders op en zei ik: "Je zult het maar zeker weten."

Nog geen vier maanden daarna -wij vierden ons 8 maanden jubileum- vroeg ik hem wanneer hij nou in hemelsnaam van plan was mij nou eindelijk eens een keer ten huwelijk te vragen. Hij prikte ter plekke een gat in een bierviltje en schoof dat om mijn vinger. Ergens in mei 2001 werd dat viltje vervangen door een heuse trouwring.

Dat bierviltje ben ik kwijt, helaas. Maar wat ik nog wel heb, is het kassabonnetje van dat tweepersoons dekbed. En het doosje van onze trouwringen met daarin een roosje uit mijn bruidsboeket heb ik ook nog.

Als ik het extrapoleer zitten we voor de komende 11 jaar gebeiteld. Want tegen iedereen die daar vraagtekens bij zal zetten, zal ik ik mijn schouders ophalen en zeggen: "Je zult het maar zeker weten." Want dat gevoel is in die vierduizendenachttien dagen niet veranderd.

Ik weet het nog steeds zeker. Happy Anniversary Honey. Still crazy after all these years.

Over niet in kouwe kleren gaan zitten en zennn Rapunzeltje over juffen, zennnn....

Maandag mocht ik naar Wijzemans toe toen hij nog lang niet bij was. De tube zat nog in zijn mond. De arts vertelde me dat ze meer had moeten snijden dan ze had ingeschat en dat het allemaal nog zo verkleefd had gezeten dat het complete gebied één grote wond was, in plaats van alleen maar een randje. We moesten rekenen op behoorlijk wat pijn.

Enkele minuten later begon het proces van bijkomen. Hij was er zelf niet bewust bij, maar kokhalzend de tube uitspugend, huilde hij dat hij naar huis wilde. En toen hij viel weer weg. Wakker wordend ging hij huilen; hij wilde naar huis. Eenmaal echt wakker was hij doodongelukkig: hij wilde naar huis. En toen voor het echie. Ik keek de verpleegkundige smekend aan, maar ze gaf aan dat hij niet eens op zijn benen kon staan; zo mocht hij echt niet weg. De arts was onbereikbaar. Iets met prostaatoperaties, of zo.

Twintig minuten later echter, was ze om. Moeten blijven was dan wel het protocol, maar in dit geval was het absoluut niet in het belang van het kind. Ik overtuigde haar dat ik hem van de hoofduitgang die 50 meter heus wel getild kreeg naar de auto. Het kind was utterly miserable en moest naar huis. Ik kreeg van Wijzemans toestemming hem alleen te laten om een rolstoel van ver weg te halen. Dat was voor mij het ultieme teken aan de wand: het kind moet hier weg en moet naar huis.

Het is een ingreep van niks, heus. Maar wel als je vijf jaar oud bent. En dus ook als je de mama van dat vijf jaar oude drommeltje bent. En Wijzemans ervaarde het op zijn wijze...Ik heb maandag twee jaar van mijn leven ingeleverd, ik zweer het.

Het herstel gaat met horten en stoten. We zijn aan huis gebonden. Het feit dat de school allerlei "ouders-doe-mee-en-kom-vooral-naar-school"-activiteiten heeft als ochtend-zing-evenementen en kerstdiners maakt het er allemaal logistiek gezien niet eenvoudiger op.

Morgenavond is het kerstdiner van de school en elke ouder mag wat klaarmaken. Gisteren hebben wij de Spelmaker de opdracht gegeven de juf te melden die 30 mini-slavinkjes die we hadden toegezegd van de lijst te schrappen. De boodschap: het lukt niet met Wijzemans en het herstel. (Rapunzel is alleen die dag en ze kan geen boodschappen halen en ze kan al helemaal niet 's avonds de vleesjes wegbrengen.)  De Spelmaker kwam terug met de boodschap van de juf dat ze ERG teleurgesteld was: het hoefden er geen 30 te zijn, maar één of twee kon toch wel?

Zennnnnnn, Rapunzel...zennnnnnn

Geopereerd broertje...het gaat om aantallen? Jij.Snapt.Het.Niet? Hoe hadden we zo dom kunnen wezen, he? Rapunzeltje voelde een enorme woede opborrelen. Daarbij...sinds het onderbroek-gym-incident heeft de juf van de Spelmaker geen enkel potje meer dat ze bij me kan breken. Sterker nog: ze staat serieus bij mij in de min en ze zal oprechte pluspunten moeten scoren voordat ik haar überhaupt het voordeel van enige twijfel wil gunnen. Minpunten als deze vallen bij mij direct in de paarse zone.

Rapunzeltje had daarbij soort van "stress" gehad op maandag, heeft haar huilbui van maandag nog steeds niet uitgehuild, heeft in drie nachten opgeteld slechts 11 uur geslapen EN heeft niet kunnen hardlopen van de vermoeidheid. Let me tell ya: dat is niet goed voor het humeur van Rapunzel. Rapunzel was het liefst ontploft. Maar....het welzijn van Spelmaker is ook in het geding, dus ontploffen was wellicht niet direct de beste optie.

Ik weet niet waar ik het vandaan heb geschraapt, maar ik heb een enorm beleefd en rationeel briefje geschreven. De drift spoot tijdens het schrijven uit mijn tenen. Het briefje ging sec over de logistieke problemen die wij ervaren en dat ik zelfs nog een probleem zie in het aanwezig zijn van Spelmaker bij het diner: hij zal alleen in het donker van en naar school moeten lopen? Ik vind dat eng! Ik eindigde het briefje met het verzoek of ze in het vervolg haar mening over ons vooral naar ons en niet naar hem moet ventileren, want hij is bang dat hij straf krijgt. Ik heb het woord ventileren uiteraard niet gebruikt, maar ze moet "haar ding" vooral naar mij uiten. Ze heeft mijn mobiele telefoonnummer y'all.

De Spelmaker las de brief en ging helemaal akkoord. Maar Rapunzel heeft nog last van loslopende driftbuien en woede en onvewerkt leed. Ze wil het liefst iemand slaan. Vrijwilliger, iemand?

Rapunzel heeft er een mening over...

Om mezelf een beetje af te leiden van het leed van Wijzemans (hij heeft enorm veel pijn), ga ik over iets anders loggen. Ik ga het loggen als Rapunzeltje zijnde. Er was namelijk sinds kort een minieme kans dat ze (en zij die hen kennen) mijn vorige log kenden dus durfde ik het toen niet te loggen. Maar de kans dat ze mijn nieuwe alter ego kennen is astronomisch klein en de kans dat ze me gaan zoeken is kleiner dan de kans dat Pasen op Pinksteren valt, dus durf ik het nu wel.

Ik heb in mijn nomadenbestaan in logland al wel eerder wat verhalen over (in chronologische volgorde) Vriendje-Plaaggeest-Weer Vriendje uit de klas van de Spelmaker geschreven. Een kindje uit een fanatiek Ajax-nest. Met een vader die geestelijk niet ouder dan 12 is geworden. Ik hoop dat deze sumiere beschrijving een feest der herkenning oproept bij sommigen. Ik zal niet de hele context neerpennen, want dan ben ik morgen nog niet klaar. (Hmmm....logje in meer delen? #idee) Enfin, dit verhaal an sich is al smeuiig genoeg, zelfs zonder context! Lees ende leedvermaak, zou ik zeggen...

Spelmaker en Ventje schelen een maand. Ze zitten al vanaf groep 1 bij elkaar in de klas. Ventje heeft een jonger zusje dat 2 jaar jonger is, Spelmaker had toen slechts één broertje, dat 3,5 jaar jonger is. Op het moment dat ik zwanger raak van Draakje bekent de moeder van Ventje me, dat ze moeite heeft met mijn zwangerschap omdat ze er zelf graag ook drie had gewild, liever nog meer, maar dat hij wilde stoppen met twee. Ze was toen ooit per ongeluk zwanger geraakt van een derde, maar dat werd een miskraam en nu was de kans voor altijd bekeken. Ik begreep dat en voelde met haar mee. Ik snapte de wens volkomen; mijn derde wens werd wel bewust geaccordeerd door de Bevelvoerder en met het fenomeen miskraam was ik ook "drievoudig hoezee" bekend, dus ik had dus enorm veel medelijden met haar.

Toen Draakje een half jaartje oud was ging haar dochter naar school en stond ze huilend op het schoolplein. Nu had ze geen kindjes thuis meer. Guess what. Drie maanden later was ze wederom per ongeluk zwanger van een derde. Vader van Ventje was in shock, zei ze, glimlachend met een "I know nothing" blik alsof ze Manuel uit Fawlty Towers was. Derde kindje kwam en is anno nu inmiddels bijna twee.

Ik ben niet van de directe confrontaties maar ik houd niet van oneerlijke mensen; ik heb niet zoveel contact meer met haar.

Nu kwam ik haar dit najaar tegen op het voetbalveld. En....guess what: Ze is per ongeluk weer zwanger. Van een vierde. Haar man was in shock geweest. Maar ja, ze was nog aan de borstvoeding en dan wil je geen pil slikken want dat kan niet goed zijn, toch? Diezelfde "I know nothing" blik in haar ogen. Oh ja, en ze zeggen dat je psychische problemen kan krijgen van een abortus, dus ja, ...

Had ik al gezegd dat ze 45 is?

Iedereen om haar heen roddelt: ze is baby-verslaafd. Een redelijk onoplosbaar probleem, lijkt me. Andere vrouwen roddelen dat hij een keer de kuiten gaat nemen (is dat een uitdrukking van Rapunzelbuurdorp of is dat een landelijk aanvaarde uitdrukking?)

Rapunzeltje heeft ook haar mening. Ik vind: tot drie keer toe per ongeluk zwanger worden is stierenpoep! (Hij was er ook bij...trouwens) Maar mensenlief: mams is 45, en heeft er 3 rondlopen...kinderen krijgen is topsport en niet zonder risico. Je hebt een verantwoordelijkheid naar je 3 kinderen. Je kan serieus het loodje leggen bij een bevalling! Ik vind dat je de plicht hebt om zo lang mogelijk vertikaal te blijven.

En de andere kant van mijn mening: "quess what"....ook deze laatste wordt een keer groter. En op moment X komt er geen 5e (6e?) meer als je geen kinderen meer kan krijgen...ben je dan al je oudere kinderen beu?

Rapunzeltje heeft er een mening over!

Het is laat

Het is laat. Ik ben moe. En het is laat. 

(met dank aan Bløf)

De Bevelvoerder werkt. 

De Musketiers slapen.

Ik zou naar bed moeten, maar mijn hoofd is te vol.

De poezels vallen me lastig en staan op mijn toetsenbord. Er ligt er eentje pal naast mijn beeldscherm.

Gelukkig maar: godzijdank voor de poezelige afleiding, anders zou het te stil zijn geweest.

Morgen ga ik voor de vierde keer een kindje van mij onder narcose zien gaan.

Guess what: het went niet.

De ingreep op zich stelt niks voor, heus niet. 

Het is het onder narcose gaan waar ik tegenop zie: het spartelen als hij onder gaat.
("Hoort erbij mevrouw, dat is volslagen normaal")

Het is het "er niet bij zijn" en wachten tot het bericht "je mag naar hem toe hoor" waar ik tegenop zie.

Het is het bijkomen uit de narcose waar ik tegenop zie. Kinderen doen daar erg lang over.

Als hij thuis is en verdriet heeft omdat hij pijn heeft, dan kan ik weer wat. 

Dan pas kan ik als moeder iets.

Dit wordt een lange avond. En een korte nacht, zo vermoed ik.

De ***PIE-IE-IE-IEP*** (censuur) van papa

Niks aan Wijzemans is doorsnee, dus onze opvoeding gaat ook niet op de "uit de boekjes" wijze.

Toen hij in het ziekenhuis liep vanwege het poepen (Rapunzel knipoogt even dankbaar naar N, die op haar wolkje in de hemel dobbert met haar geliefde kat Gijs), werd ons verteld dat we het poepen uit de pijnsfeer, uit de strafsfeer, en uit de taboesfeer moesten halen. Zo kreeg hij van het ziekenhuis het boekje "Joepie de poepie in het drollenbos". Wij deden thuis ook ons best. Wijzemans poepte letters, zo vonden wij. Meestal poepte hij de I of de J (soms zelfs mèt punt), maar soms poepte hij een C en hij heeft zelfs wel eens een U gepoept. Poepen werd bijna een feestje: direct na het poepen riep hij vol verwachting: "welke letter heb ik gepoept?" Het poepen is inmiddels bijna normaal, maar toch blijven we letters poepen. Gewoon, omdat Wijzemans niet doorsnee is. En wij ook niet.

Dit logje gaat dus overduidelijk over poep en plas, ik neem aan dat dit inmiddels duidelijk is. (Het was wellicht wel zo attent geweest als ik van te voren een disclaimer had geplaatst dat dit logje beter niet rond etenstijd gelezen kon worden, te laat, waarvoor mijn excuus.)

De Bevelvoerder en ik zijn een offensief gestart: Draakje moet nu toch echt serieus zindelijk worden. Plassen doet hij op de wc als hij er zin in heeft...en als hij er geen zin heeft, gaat het gewoon die luier in. Poepen gebeurt per definitie in de luier. Gisteravond hadden we een toevalstreffer: Draakje ging plassen en er floepte zomaar een poep mee. "Ik heb gepoe-hoept!" brulde hij enthousiast. Wij kwamen aangehold, klaar om hem met wuivende palmbladeren toe te wuiven uit dank als beloning.

Hij hupte van de WC, keek naar zijn prestatie in de pot en zei enorm tevreden: "Ik heb de pie.mel van papa gepoept! Heel groot!"

Spitsalarm

Toen wij in juli 2005 een tweede kindje kregen, hebben wij de term spitsuur uitgevonden. De ochtendspits was het uurtje tussen opstaan en de deur uit gaan op weg naar de crèche/werk en de avondspits was de periode tussen avondeten en de kindjes naar bed brengen. Met kindje nummer drie erbij is de term spitsuur soms bijna een eufemisme geworden, man wat kan het soms druk zijn. Zeker als er her en der wat afspraken staan is het soms rennen en vliegen van 's ochtends half 7 tot 's avonds 8 en dan nog niet klaar zijn met de dingen. Laat staan tijd voor jezelf! Net als bij het echte verkeer is de spits bij ons ook toegenomen.

Op werk loopt het nu de spuigaten uit, zo druk is het. Er zijn dagen bij dat ik het echt even allemaal niet meer goed zie komen. Ik weet ook nu al zeker dat ik sommige deadlines niet ga halen. Maar ja, die externe presentatie moet toch gehouden worden. Dat wordt dus een slechte presentatie. Bah, het is mijn eer te na, maar gek veel meer tijd dan in de nachtelijke uurtjes erover nadenken heb ik niet. Volgende week heb ik pas tijd om wat sheets in elkaar te flanzen. Ik had deze week een dagje ingeruimd om noodzakelijke klusjes te doen, toen het secretariaat belde: of ik de plaatsvervangend directeur wilde vervangen in een vergadering. "Ja maar, ik heb geen tijd, ik kan dat toch niet, ik heb wel de inhoud, maar geen mandaat!" Puntje bij paaltje zat ik daar uiteraard toch (nee zeggen was geen optie) en liggen de klusjes nog steeds ongedaan te wachten op Sint Juttemus.

Toen zag ik gisteren dat het ANWB de term "spitsalarm" gebruikte. Ik vond hem wel toepasselijk. Ik kom tegenwoordig zo moe thuis, dat ik op weg naar huis voor mezelf vaak ook een spitsalarm afgeef.

Enfin, ik had daar gisteren een tranentrekkend klaagverhaal over geschreven. Over hoe zielig ik ben en hoe naar het is en hoe vreselijk het deze weken allemaal is. Maar toen ik eenmaal op bed lag bedacht ik me allemaal andere dingen. Nou ja, niet anders, maar dingen die ook waar zijn. Ik ben uit bed gestapt, ik ben naar beneden gegaan en ik heb het logje gewist. Volslagen tevreden maar logloos kroop ik weer in bed en warmde mijn ijsklompjes van voeten aan de Bevelvoerder.

Want. We gaan volgende week bowlen met het team van de Spelmaker (ik maak het voor mezelf ook veel te druk door het te organiseren, af en toe ben ik ook gewoon een uilskuiken). Een middagje lol: de kinderen gaan bowlen, de ouders gaan borrelen. Broertjes en zusjes mogen ook meebowlen.

Want. Over bijna twee weken gaan we heerlijk naar Zwitserland. Een weekje in de sneeuw spelen en genieten van elkaar en met elkaar. Zomaar, omdat een heel lief iemand het aanbood. Ik krijg bijna elke dag een mailtje van haar waaruit blijkt hoe absurd wij in de watten gelegd gaan worden aldaar. Ik plof bijna van de voorpret.

Want. Ik kreeg een fantastisch kado uit de Joe Es Of Ee. Mijn Secret Cisca pakje arriveerde en ik eet mijn hooggehakte pump op als Cisca herself mijn Secret Santa niet was! Ware het niet dat het adres niet klopt maar kniesoor die daar op let. Er bleven maar dingetjes uit het pakket komen: het een nog kersteriger en leuker dan het ander. Het leukste was het paar sokken, daar ben ik helemaal fliefd op. En ze ruiken naar lavendel. Ook dat nog. Hierbij een fotootje, want dat moet van de voorwaarden van Secret Cisca (dacht ik, toch?)



Want. Omdat wij op tweede kerstdag gaan rijden richting de sneeuw, is er weinig tijd voor een kerstboom. En in een week afwezigheid kunnen de vier poezenbeesten heul veul slopen. Vorig jaar hadden we de grote boom staan tot aan het plafond, dit jaar besloot ik een boompje te kopen en een andere kleur versiering. Zo leuk: ik heb nog nooit een rode boom gehad, ik ben er helemaal happy de peppie mee. Rood met witte stippen! De boom is helemaal Rapunzel.



Want. De schoolfoto van dit jaar is zo goed gelukt. De spelmaker is mooi. Wijzemans lacht bijna heel spontaan, bijna, maar sowieso duizend maal spontaner dan op de foto van vorig jaar. En Draakje heeft zijn ultieme drakerige blik in zijn ogen: "geef me 10 seconden en ik ik zorg voor een hilarische 'total mayhem' en dan wordt er geen foto meer genomen"



Om mijn hervonden positivo-houding te belonen kwam vamdaag een van mijn externe partners volslagen onverwachts met een kadootje voor me: een voodoo-poppetje mèt speldjes. Dat poppetje staat symbool voor een andere externe partner die onze plaaggeest is. Er zit al een speldje in zijn oog en in zijn ballen. Het haalde direct het scherpe van de moeizame relatie en onderhandelingen: er kon weer gelachen worden!

Toen riep mijn baas mij en mijn twee andere directe collega's voor een ingelaste vergadering. Ja maar ik heb geen tijd! Er werden wat dingen besproken en toen kregen we complimenten over onze reputatie dat wij goed samenwerken, dingen goed doen en daarbij (waarschijnlijk vanwege onze reputatie) altijd de klussen krijgen die met stoom en kokend water af moeten en de pijndossiers met lijken in kasten en we ronden het altijd goed af en binnen de tijd. En ook al was het ongepast om twee jaar op rij een gratificatie te krijgen, voor ons wilden ze een uitzondering maken.

Gouden bergen en dat wat echt telt

Wij hebben het goed, op financieel-technisch vlak. De Bevelvoerder en ik verdienen allebei goed, laat staan hoe ons dubbele inkomen eruit ziet. We werken er keihard voor, heus wel. Maar ik ken mensen die in mijn ogen net zo hard werken (zo niet harder) en minder mee naar huis nemen. Kortom: wij verdienen goed. Er kan veel in Casa Rapunzel en er mag veel. Gewoon, omdat we het ruim hebben. Ik stel maar één voorwaarde: wees je bewust van het feit dat we het goed hebben, wees je bewust dat je niks te klagen hebt. Althans, niet op dat vlak. Dat mama zo vaak moet werken en er zo vaak niet is, is wel klagenswaardig.

Ik verwen de Musketiers. Ze krijgen veel. Als ik om me heen kijk, zijn wij minder streng dan menig ouder in onze omgeving. Er is echter iets dat ik absoluut niet duld, en dat is klagen. De Musketiers kennen hun ouders. Als het gaat om kado's is er geen huisregel. Heus, we doen niet belachelijk en er komen geen Nintendo DS'en als schoenkado, bij wijze van spreken, maar mijn moederhart en papa's vaderhart gunnen de koters erg veel. Maar...(there's always a "but")..."du moment" ze beginnen te klagen dat het niet goed genoeg is, of te weinig is, stopt alles. Wij zijn allergisch voor klagen en dreinen. Als we ergens consequent in zijn, is het dat.

Enfin, tot zover de inleiding. Nu naar het punt van dit verhaal. De Spelmaker is eind deze maand jarig en hij wil een Groot Kado. En met Groot bedoel ik GROOT. Wij zijn akkoord, mits hij alle liquide middelen die hij voor zijn verjaardag krijgt, ook investeert in dat Grote Kado. Daar ging de Spelmaker op zijn beurt weer mee akkoord. En toen de Goedheiligman naar Nederland dreigde te komen, zei de Spelmaker dat hij dit jaar geen grote kado's hoefde voor Sinterklaas...mocht hij dan iets van het geld dat hij voor zijn verjaardag gaat krijgen zelf houden? Slim onderhandeld, vonden wij, maar ook above and beyond the call of responsibility voor een mannetje dat nog 9 moet worden, vinden wij.

De Bevelvoerder keek mij diep in mijn blauwe ogen en ik keek hem diep in zijn bruine ogen en wij kozen ons standaard pad: "Is goed jongen, die deal staat." Uiteraard kreeg hij toch de grote kado's en uiteraard hoeft hij niet alle liquide middelen in te leveren voor zijn verjaardag. Wij hebben het ruim en de morele kompas van de Spelmaker staat perfect naar het Noorden.

Zo is de Spelmaker ondertussen bezig met het voorbereiden van zijn eerste spreekbeurt ooit. Die gaat niet over voetbal en niet over honden of cavia's zoals de rest van zijn klasgenoten. De spreekbeurt gaat over WOII (Ik: eeeeeh, weet je het wel zeker jongen? Hij: ja!) Hij heeft de inhoud van zijn presentatie mij gedicteerd om zelf powerpoint onder de knie te krijgen; de inhoud kwam van hem. Nu maakt hij de spreekbeurt zelf af: hij snapt powerpoint nu wel. Oh ja...Het Dagboek van Anne Frank wil hij ook voor zijn verjaardag.

Jongen, die Play Station 3 is voor jou en je hoeft geen rooie cent bij te betalen. Al die extra centjes mag je uitgeven aan spelletjes.

d'Artagnan

Ik ben onder de radar verdwenen met een nieuw alias. Ik heb mijn haren gekortwiekt en heb mezelf Rapunzel genoemd. (Onder het kopje "ironie", en "rookgordijn", dus.) Ik ga mijn oude alter ego best missen. Maar ik heb afscheid van haar genomen omdat ik werd gelezen door mensen die ik geen kijkje meer gun in mijn persoonlijke leven. Gebruik hier alsjeblieft de oude namen niet meer, want anders ben ik met Goooogle zo weer terug in die huiskwamers waar ik niet wil zijn.

Alles moest om: log, twitter, daily mugshot, the works. Een behoorlijke klus, kan ik verklappen. Maar wat bijna nog lastiger was, was een set nieuwe namen voor Casa Rapunzel. Ik wilde niet per definitie alles overboord gooien en het kind met het badwater weggooien, dus het werd nogal een puzzel. Rapunzel zelf was op zich zo verzonnen: Running Rapunzel loopt als een tierelier. En Spelmaker was een prima naam voor mijn voetballende oudste zoon. Omdat ik geen afscheid kon nemen van de term wijs vond ik Wijzemans uiteindelijk schattig genoeg voor het volgende mooie kind. En ach, de naam Draakje hoef ik überhaupt niet uit te leggen, toch? De Bevelvoerder maakte wel nog even bezwaar tegen zijn naam omdat hij geen bevelvoerder is, maar mijn argument was dat hij dat in ons gezin wel is. Puh, hij heet dus gewoon Bevelvoerder.

Maar toen stuitte ik op een groter probleem: hoe heten mijn vier mannen als setje? De term die ik voor ze had in mijn vorige log hoorde bij ze, ik gebruikte die term ook in het dagelijks leven. Hoe kon ik daar tegenop? Na een paar dagen piekeren en goooooooooogelen had ik ineens de ingeving: mijn zonen zijn de drie musketiers. En iedereen die het verhaal van Alexandre Dumas kent, weet dat er eigenlijk vier musketiers waren. De vierde musketier was namelijk de de belangrijkste: d'Artagnan. De Bevelvoerder is mijn vierde musketier, mijn d'Artagnan.

Rapunzel en haar vier musketiers dus, op een nieuw plekje op blogspot. Ik ben nog een beetje aan het interieurdesignen, maar ik geloof dat ik al aan het wennen ben.