Ik en mijn humeur

Blind doorgaan, ik schijn daar iets mee te hebben.
Ik heb eerder een hersenschudding opgelopen.
Ook toen bleef ik vrolijk een week rondlopen met koppijn.
Mijn verhaal met een dikke laag "oh ik domme ik" vertellend aan iedereen met een dikke glimlach.
De pijn nekte me echter gestaag.
Tegen de tijd dat de dokter toen een bijna verwaarloosde hersenschudding vaststelde, was ik ook door al mijn vrolijke nepreserves heen.
Het herstel heeft me nogal wat gekost destijds.

En sinds vrijdag bevind ik me weer op die plek.
Te hard doorgegaan.
Blind, mezelf negerend doorgelopen.
Zelfs toen de dok zei dat ik moest rusten kreeg ik mezelf niet tot rust.
Ik had nog vier afspraken staan die dag en ik zou ze allemaal doen.
En daarna zou ik wel rusten. Maar pas nadat ik eerst nog even die 20 kilometer zou hebben gedraafd de volgende ochtend. Want dat stond gewoon op de rol.
En oh ja, boe-haha en moet je mijn oorlel eens zien, lachen, toch?
Hoofdpijn? Even geen tijd voor.

Op weg naar afspraak nummer 2 zakte ik echter door mijn fysieke bodem.
Ik moest stoppen en kwam tot de verrassende conclusie dat de wereld niet vergaat als je afspraken vanwege overmacht moet afzeggen.
*goh!*

Sindsdien ben ik ook door mijn emotionele bodem gezakt en vind ik het allemaal niet zo hilarisch meer.
Ik ben niet te genieten.
Ik slaap de hele dag door en ben niet te genieten.
Het is allemaal niet hilarisch en niet leuk.
Ik erger me rot aan alles en voor de rest slaap ik.
En zelfs dit is een logje van niks.
So shoot me.