maandag 31 januari 2011

Het Grotere Plan Der Dingen

Subtitel: Lopen van Den Helder naar Maastricht.

Rapunzeltje gaat zo af en toe een rondje draven in de lunchpauze. En dan wordt ze soms bij vertrek of aankomst gespot. Helaas voor het uiterlijk is "bij aankomst gespot" niet altijd even gunstig als ze heul hard ging...maar dat terzijde. Zo af en toe babbelt Rapunzel met collega's die ook aan draven doen. De Werk-Goegemeente weet dus dat Rapunzel dol is op draven, dat moge duidelijk zijn.  En zo kwam het dat ze een mail kreeg: of ze wilde meedoen aan een estafette van Den Helder naar Maastricht voor het goede doel. De Rap reageerde met JA! Niet eens echt wetende waar ze ja tegen zei. De combi hardlopen en Goede Doel werkte namelijk als een rode lap voor een stier-in-de-bloei-van-zijn-leven. Dus De Rap Riep Ja!

De Rap weet nu waar ze ja tegen zei...

Een ruime 420 kilomerter.
Twee busjes.
Per busje: 6 lopers, 2 fietsers en een teamcaptain.
Een busje legt een etappe af van 70 kilometer waarna het andere busje de volgende etappe doet.  In serie, non-stop. Het eerste busje kan die tijd rusten tot de volgende etappe. En zo leggen twee busjes samen 6 etappes af.

Per etappe:

Elke loper loopt 1,5-2 km en geeft "het stokje" door. Per etappe loop je (uitgaande van 2 kilomter/loper en 70 km/etappe) dus 6 keer. De fietser fietst mee, licht bij, leest kaart, fietst vooruit om kruispunten te spotten, gevaarlijke situaties in te schatten en noem maar op. De fietser heeft het moeilijk: de loper hoeft alleen maar heel dom het achterlicht te volgen. De chauffeur van het busje moet zorgen dat hij met de volgende loper elke keer klaar staat op het juiste punt. (Fietspaden/wegen....zal niet altijd lukken!)

Er is een verzorgingswagen die zal ondersteunen met voedsel en masseurs en Joost mag weten wat: de lopers hoeven alleen maar te draven.

18 maal 2 kilometer draven in 30 uur...

IK KAN NIET WACHTEN!!!!

zaterdag 29 januari 2011

Vanuit een ander perspectief

Ik alleen met Spelmaker en Kind Aan Huis. Vandaag was het thema "Blijdorp re-re-re-revisited". En ja, ik heb mijn close-ups weer gemaakt, uiteraard, ik kon mijn dwangneuroze niet onderdrukken, maar daar draaide het vandaag niet om. Vandaag was ik er alleen met Spelmaker en Kind aan Huis. En ik moet zeggen: met twee gozers van negen jaar oud beleef je Blijdorp anders.

En wat deze dag echt anders maakte, waren die twee gozers zelf . Twee vrienden die het beste in elkaar naar boven halen. Zijn moeder en ik hebben dat eens naar elkaar uitgesproken: wij zijn allebei enorm blij met deze vriendschap tussen onze zonen. Je kinderen kunnen namelijk vriendjes hebben waar je niet zo blij mee bent. Vriendjes waarbij ze thuiskomen met een verrijkte woordenschat (als u begrijpt wat ik bedoel), of met nieuw geïmporteerd gedrag waar je ook niet zo blij mee bent. Maar Spelmaker en Kind Aan Huis zijn anders. Die halen het beste in elkaar naar boven en dat is heel bijzonder om mee te maken. En dan beleef je Blijdorp dus echt van de andere kant.Vanuit een ander perspectief.

Op de heenweg hoorde ik ze op de achterbank babbelen over honkbal en softbal. En laat Rapunzeltje nu jarenlang niet geheel onverdienstelijk zelf dat spelletje hebben gespeeld! Ik heb ze standtepede beloofd ze mee te nemen naar een wedstrijd Cuba-Nederland! (Tijdens de Haarlemse Honkbalweek of het World Port Tournament, volgens mij is Rotterdam dit jaar aan de beurt.) Nou, en dat vonden ze allebei best wel chill. En met deze heerlijke toonzetting begonnen we de dag. Een dagje met Rapunzel is blijkbaar best wel chill.

Als ze poseren zijn ze leuk...

Image Hosted by ImageShack.us

Als ze niet poseren nog leuker!

Image Hosted by ImageShack.us

En grote kinderen kunnen allebei lezen wat er staat!

Image Hosted by ImageShack.us

Deze foto ga ik afdrukken voor allebei: dit was zo'n bijzonder moment! Ze willen hem allebei op hun slaapkamer ophangen...

Image Hosted by ImageShack.us

Allebei een "medaille". Dezelfde. Een fysiek aantoonbaar bewijs dat ze speciale vrienden zijn. En toen werd er met een vuist geklopt op een borst of zo. Maar om de finesses van die actie te doorzien, ben ik denk ik van de verkeerde generatie.

Image Hosted by ImageShack.us

Deze foto verbeeldt precies hoe ik heb genoten vandaag.

Image Hosted by ImageShack.us

Van dit moment genoot ik ook. Zij waren er niet weg te slaan en dus had ik de kans te babbelen met een heel bijzonder iemand die alle olifanten bij naam kende, en wist wie het kind was van wie en wanneer was geboren. Dankzij hem ging ik de olifanten met andere ogen bekijken. Vanuit een ander perspectief.

Image Hosted by ImageShack.us

Ja. Ik weet dat ik er teveel voor heb betaald, voor onderstaande foto in tweevoud. Het maakt me niet uit. Dit was vandaag hun dag. En die dag is op deze wijze vereeuwigd. Kind Aan Huis is nu naar huis met een van de twee exemplaren die ik kocht. Ja, ik had hem eerst kunnen scannen thuis en dan kunnen printen. Maar dit was hun dag en dus kocht ik er twee. Voor elk een exemplaar. Daar ter plaatse. Als je 9 bent is de belofte van achteraf printen namelijk net iets anders...

Image Hosted by ImageShack.us

donderdag 27 januari 2011

Niets is af en een nieuwe huisregel

Apetrots zette ik vanmiddag de wc (die op het kitten en de laatste voegresten verwijderen na af is, nadat de verbouwing meer dan een half jaar heeft geduurd, ja, ik hoor jullie verbaasd uitroepen "wat, echt, zo lang?", het duurde mij inderdaad en uiteraard ook veuls te lang, maar ik snapte het wel: de Bevelvoerder doet het klussen tussen de bedrijven door terwijl hij ook nog door de weeks de meeste zorg voor de kinderen heeft, dus klussen kan soms maar een uurtje per dag, daarbij heeft het meeste werk gezeten in min of meer onzichtbaar resultaat (breken, drie lagen diep, leidingen infrasen, dat soort ondankbaar werk) maar daarbij stapelt de was zich soms zo hoog op dat het huishouden prio heeft, en soms wil de beste man ook wel eens een uurtje zijn ogen dicht doen op de bank als hij een lastige nacht op de kazerne heeft gehad, en toen de pot eenmaal hing (het functionele), was de dringende noodzaak om het mooie met bloedspoed af te maken er ook een beetje vanaf, dus ja, het was niet anders, meer dan een half jaar heeft het dus geduurd) op de foto.

Oh pardon. *Rapunzel ademt in en uit* Rewind. "Apetrots zette ik vanmiddag de wc op de foto." Zo. Dat leest iets beter, denk ik.

Maar vanavond zette ik de foto's op de computer en zag ik in hoog resolutie en visueel overtrokken door de flitser tot mijn afgrijzen dat de kleur van de (oude) verf van de deurpost ECHT TOTAAL BEYOND LELIJK IS BIJ DE NIEUWE WC!

Excuses voor het schreeuwen in hoofdletters. Maar arg. Ik was zo blij met het (zie mijn vingertjes quotes maken in de lucht) "af" zijn van de wc dat ik mezelf rijk rekende. Maar we zijn dus nog niet klaar. We moeten weer (laten) verven. En rap wat, want dit kan echt niet. Die kleur verf, dus.

We zijn sowieso nooit klaar. Nu de keuken, de badkamer en de WC zijn gedaan is de dakkapel dringend aan de beurt. Die lekt namelijk. Maar niet altijd. Alleen als de regen onder een bepaalde hoek binnenkomt. Iets met een dakpan? Hoe dan ook: de Bevelvoerder moet het dak op. (Nee, hij kan niet het dak op, hij moet het dak op.) En de tuin stond al op de planning voor dit voorjaar, want we verzakken. En als dat allemaal gebeurd is, weet ik hoe oud onze CV-ketel inmiddels is. Het is gewoon nooit (zie de denkbeeldige quotjes) "af". 

Een en ander heeft wel tot gevolg gehad dat ik langzaam aan het ruimen ben. Gestaag met af een toe een demarrage. Ik ben ook aan het vernieuwen en vervangen. Van iets kleins als kopjes en laadjes tot iets groots als stofzuigers.

En: ik heb namelijk een nieuwe huisregel. Als er iets nieuws het huis in wordt gekruid, wordt minimaal datzelfde volume aan oude meuk en troep het huis uit gekruid of opgeruimd. (Spelling? Kruien, kruide, gekruid? Toch?)

Maar goed. Without further ado: Detail van de nieuwe wc! (Zeeppompje, doe eens een beetje opzij gaan, ik wil de mooie kraan graag laten zien!)

Image Hosted by ImageShack.us

Nu een ander detail...met de kleur van de oude verf...
(en een bewijs van hoe waanzinnig moeilijk het is voegsel van matte tegels te verwijderen....we hebben er wel 20 rompertjes maatje 56 op kapot geboend, maar je blijft het zien!)

Image Hosted by ImageShack.us

Arg. Maar niet getreurd: de wc is schitterend en ik heb geen woorden voor hoe enorm knap ik het vind wat de Bevelvoerder voor elkaar heeft geknutseld. Dat hij mijn schoenenrek in de aanliggende gang totaal onder heeft ondergestofd bij het frasen van alle tegels, weze hem vergeven. Want wat een schitterend wc'tje heeft hij gefreubeld! Hier gaan wij allemaal zalig zitten kakken. Hopelijk de jongste ook, want dan zijn we echt uit de luiers en hopelijk onze bejaarde britse korthaar niet want dan worden de voegen vies.

Nee jongens, alle gekheid op een stokje. Als het gaat om ontwerpen en keuze van tegels en kleuren en doen, laat ik de Bevelvoerder volledig zijn gang gaan. Dat werkte goed met de keuken en met de badkamer. Et voila! Kijk nou eens. Met de wc ook. De man heeft smaak en hij kan het nog allemaal zelf klussen ook. Met smaak, vakwerk en precisie.

Doe mij zo'n man! Oh nee, ik heb hem al...

maandag 24 januari 2011

Bijzonder kind

Ik probeer al een hele poos een logje over Wijzemans te schrijven. Maar ik worstel en krijg het niet goed op papier. De Bevelvoerder was het niet eens met de toonzetting van de eerste poging en dus ging die de prullenbak in. Hij worstelt niet zoals ik, maar hij ziet net als ik dat we een bijzonder kind hebben. Een kind dat anders is. Maar vervolgens kreeg ik de alternatieve versie ook niet op papier.

Het logje ging on hold. Maar soms werkt het voor mij zo dat ik de boel pas echt op orde heb als het gelogd is. En het logje is er nog niet, dus ik ben nog niet op orde. Het is namelijk andersom: pas als het op orde is, log ik. En ik had nog niet gelogd. En dus ging ik vanavond met zwaar gemoed, zonder dat mijn brein op orde is en in sync met mijn hart, het 10 minutengesprek in.

Details-shmetails. Maar ik liep met een gerust hart terug naar huis.

Zijn juffen zijn niet heel goed in het begeleiden van zijn cognitieve deel (lees: NIET!), maar ze zitten bovenop het emotionele deel. En daar ben ik heel blij mee. Cognitief komt het wel goed met mijn kind, al dan niet hortend-en-stotend, daar heb ik geen twijfels over. Desnoods doet hij het zelf, zo slim is hij. Op emotioneel vlak had ik grotere twijfels. En daar had mijn logje-dat-maar-niet-wilde-lukken over hebben moeten gaan.

En laat nu net dat duo, dat de plank volledig missloeg bij de Spelmaker, wel in staat zijn mijn über-hoogbegaafde kind emotioneel deze belangrijke jaren door te loodsen. Zij hebben hem emotioneel in het snotje.

Ze wilden me een werkje laten zien. 5 jaar oud, groep 2.  Ondertekening "ik". Niet zijn naam. Nee. Ik.


Image Hosted by ImageShack.us

zondag 23 januari 2011

Een fietstocht in de zee, subtitel: "close-ups"

Mijn camera is niet nieuw meer. Mijn nieuwe lens inmiddels ook al niet meer. Maar ik ben nog steeds dol op fotograferen. Zonder cursus of opleiding en dus niet geremd door enige kennis schiet ik mijn fotootjes. Op standje automatisch. Ik bewerk niks, ik pimp niks. (Nou ja, alleen zo nu en dan een rood oog.) Ik snijd eigenlijk alleen maar uit. Maar dat doe ik dan wel weer tot in het belachelijke.

Ik ben namelijk dol op close-ups. De achtergrond zal me worst wezen. Artistiek gezien zal de achtergrond bijdragen aan compositie en creativiteit en al dat soort crap, maar ik ben alleen maar geïnteresserd in de close-up, de details. Ik kan geen hoofdzaken van bijzaken scheiden.

Blijdorp vandaag. In een vlaag van impulsiviteit #twitterde ik naar de mama van de #Brossies: wij gaan vandaag naar #Blijdorp. Zij is namelijk ook #abonnementhouder, zo wist ik, en zij heeft mij ooit in #Blijdorp gespot zonder dat dat ik het in de gaten had. En weet je wat: zij is bijkbaar ook enigszins van de impulsieve, want ze kwam! Hoe leuk! Wij hebben dus een volslagen spontane blog-ontmoeting gehad (ik vind haar en haar kindjes irl ook errug leuk!). Maar daar heb ik geen foto's van, want ik houd alleen maar van close-ups. #BiggerPictureFail.

Nou jongens, ta-taaaaaah: de foto's! close-ups! Heul veul foto's close-ups! Jullie zijn gewaarschuwd...heul veul close-ups....

Herman van Veen zong ooit: "Dat moet wel een hele echte zijn, want zoiets prachtigs kan je niet verzinnen"

Image Hosted by ImageShack.us

Herman van Veen zong namelijk ooit: "Wie gaat er mee, voor een fietstocht in de zee. Zeg maar tegen moeder dat we later zijn. Dat we vanmiddag onder water zijn."

In het Oceanium waan je je echt onder water. Ik was bijna echt bezig aan die fietstocht in de zee. Ik waande me niet alleen onder water, maar ook bijna real live in Finding Nemo.

Image Hosted by ImageShack.us

Zo zacht.....dat kan haast niet echt zijn...

Image Hosted by ImageShack.us

Maar ook na het Oceanium lagen de dieren klaar voor het raam. (Dit klinkt fouter dan ik bedoel.)

Image Hosted by ImageShack.us

Ik kon zo enorm close-up komen, dat het vuil op de ruit bijna scherper op de foto staat dan de sssssssssssssssslang.

Image Hosted by ImageShack.us

Soms ga ik zo close-up, dat ik the bigger picture echt uit het oog verlies.....de weerspiegeling van het linker eendje had toch echt compleet moeten zijn. Dat gemiste randje irriteert me mateloos!

Image Hosted by ImageShack.us

Dit is echt. Niet opgezet, niet nep. Hij lag 5 cm achter het glas. Arg. Hij lag er roerloos. Ik durfde nauwelijks dichterbij te komen. Want hij lag daar zo "roerloos-standbeeld-stil" dat ik zeker wist dat ik 3 meter los zou komen als hij zou hebben bewogen!

Image Hosted by ImageShack.us

De enige foto die ik niet heb bijgesneden. Mijn handen jeukten, maar hij was mooi genoeg. Dames en heren: mijn eerste niet-bijgewerkte foto ooit. Ta-taaaaaa, dus.

Image Hosted by ImageShack.us

Ik heb ook nog een foto dat hij met snoet en al in dat vlees zit. Smakelijk eten.

Image Hosted by ImageShack.us

Sweetie. Vaak mooier op de plaat vastgelegd dan deze keer, maar dit exemplaar was de enige van zijn soort die vandaag de mot weerstond en wel te zien was. #bikkel.

Image Hosted by ImageShack.us

Een van de 7 plagen.

Image Hosted by ImageShack.us

Advanced Level Bambi. #hartje

Image Hosted by ImageShack.us

Volgende week gaan we weer. Zonder de moeder van #Brossies (denk ik, maar je weet maar nooit) maar dan wel met Spelmaker en Kind aan Huis.

vrijdag 21 januari 2011

Buro jeugdzorg deel 2 en weer een reddende engel!

J en ik zouden vandaag de hele werkdag lang samen doorbikkelen. Samen hard aan de slag. Een telefoontje van 13:05 uur maakte echter subiet een eind aan allerlei doelen en deadlines. Om 13:05 uur kreeg ik namelijk het telefoontje van de crèche waar elke ouder voor vreest: "ze zijn nu met je kind naar de huisarts".

Pas na 3 zinnen had ik in de gaten dat het slechts ging om Een Jaap In Eeen Hoofd en niet om een reanimatie of dodelijk letsel wat mijn moederbrein automatisch aannam bij het zien van het telefoonnummer toen mijn mobiel ging. Maar een Jaap In Een Hoofd is op zich nog steeds niet echt een boodschap waar een moeder koelbloedig op reageert. Mijn verstand was verdampt.

Gelukkig was ik samen met J. J en ik waren ooit directe collega's. Nu werken we samen als externe collega's. Iedereen kent ons wel, wij zijn een beetje het olijke duo, de techneuten in het land der alpha's. Als zij bij mij is introduceer ik haar als de Rapunzel van haar organisatie, en op haar kantoor ben ik J van mijn organisatie. Maar vandaag was zij mijn reddende engel!

J, die ik graag Ome J noem, vraag me niet waarom, lang verhaal, nam genoegen met geen enkel argument van mij. Zij ging mij naar de dokter rijden (mijn auto stond op een Godverlaten-OV-plek). En nee, eerlijk is eerlijk, ik sputterde niet heel erg hard tegen. (Had ik al gezegd dat ze die ochtend arriveerde met een übercool verjaardagskado? Nee? Nou, dat deed ze wel!) En halverwege de rit kreeg ik weer een telefoontje: de huisarts wil niet plakken, ze waren door naar het ziekenhuis. Ik kreeg al die tijd de Bevelvoerder maar niet te pakken op dienst en dat zat me ook niet lekker en ik voelde me nog meer prut daardoor. Zonder Ome J zou ik echt zijn gaan huilen, maar zij en haar snoepjes in de auto hielden me op de been. En dankzij haar Audi waren wij eerder in het ziekenhuis dan Draakje en konden wij hem opwachten.

Twee aangeslagen crèche-medewerkers brachten hem. Twee oprecht ongeruste hoofden droegen mijn kind en zijn Giraffe aan mij over.  Ze kwamen echter alleen een Wasbeer te kort. (Voor the oblivious onder jullie: die andere knuffel-slash-lifeline.) Ome J reed daarop "gewoon" achter de dames aan terug naar de crèche, en reed vervolgens met Wasbeer weer terug naar het ziekenhuis waar Draakje en ik nog steeds aan het wachten waren. Wasbeer werd dus "gewoon" gerepatrieerd door Ome J.

Ome J heeft vervolgens nog rustig de rest van de lange wachttijd met mij en Draakje gewacht op de eerste hulp en heeft daarop mij door de behandeling heen gesleept. En met heul veul snoepjes werden wij vervolgens door Ome J naar mijn auto gebracht. Ik was toen volledig verzorgd en getroosd slechts één halte verwijderd van huis: ik hoefde namelijk alleen nog maar langs de Intertoys. Er was een kadootje beloofd.

Ik weet wel hoe ik Ome J ga bedanken voor haar bijzondere steun in dit avotuur, ik weet echter niet hoe ik dit aan Buro Jeugdzorg moet gaan uitleggen, waar ik onder de tap sta.....

De open wond. (IEUW!) Draakje zelf leek inmiddels nauwelijks onder indruk....maar de wond gaapt groter dan de foto kon vastleggen...

Image Hosted by ImageShack.us

Met kado in hand, alweer praatjes voor 10. Hij wel....ik nog niet helemaal, eigenlijk...

Image Hosted by ImageShack.us

Op het moment van onderstaande foto begon het moment dat ik tot rust kon komen. Oh, die pyjama's? Ja. Die zijn hetzelfde. En nieuw zijn ze ook.

Image Hosted by ImageShack.us

donderdag 20 januari 2011

Gelukkig hebben we de foto's nog

40!

Hij wordt nog op maat gemaakt, dus vandaag zal ik het moeten doen met het koesteren van het fotootje.


Image Hosted by ImageShack.us

dinsdag 18 januari 2011

Of je worst lust!

Als kind geplaagd door oorontstekingen, ettelijke malen door laten prikken (van het trommelvlies, om het pus te kunnen laten vloeien, iew!), meerdere malen buisjes (in het trommelvlies, om het pus te kunnen laten blijven vloeien, iew!), was mijn gehoor niet je van het. En als ik eerlijk ben is mijn gehoor nog steeds niet je van het.

Mijn slechthorendheid werd op latere leeftijd mijn irritatiepunt. Want altijd als ik vroeg "wat zeg je", wilde ik geen uitleg van wat er was gezegd, want ik was niet dom, nee ik wilde een letterlijke herhaling van wat er werd gezegd, want ik had het niet verstaan. Maar ik zweer je: op "wat zeg je?", kreeg ik altijd uitleg. Irritatiepunt dus.

Ik leef anno nu alsof ik niet slecht hoor, maar als ik goed op mezelf let, heb ik truukjes. Dezelfde truukjes die slecht geletterden hebben om te verbloemen dat het lezen niet al te best gaat. Ik ken mijn slechte oor. Als ik het lunchgesprek per sé wil volgen ga ik automatisch aan de meest linkse kant van de tafel zitten. Als ik rechs zit namelijk, valt het gesprek weg in de achtergrondruis van de andere tafels en kan ik werkelijk het gesprek NIET volgen. Ik slaap in principe het lekkerst op mijn linker zijde, maar ik slaap in de praktijk aan de linkerkant van het bed op mijn rechterzijde want dan heb ik het minste last van de bijgeluiden die mij uit mijn slaap houden.

Op den duur zal ik wellicht, net als mijn oom, aan een apparaatje gaan, maar vooralsnog red ik het prima wel, met mijn slechte oor en mijn andere net niet slechte oor. Ongetraind ben ik best goed in liplezen, heb ik gemerkt.

Enfin. Het fenomeen "verkeerd verstaan" is mij dus niet vreemd. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat ik niet de enige ben die songteksten zo af en toe verkeerd verstaat. Ik presenteer mijn top 4, jullie vullen aan?

Mijn top 4, op chronologische volgorde:

1. Is "koetjesvoetbal" echt geen bestaand woord uit de Dikke Van Dale?
Ik ben er heus waar, pas korter dan een jaar of acht 5 achter dat koetjesvoetbal geen woord is. Ik dacht altijd: "Want over koetjesvoetbal, en de lotto praten, nou gedag tot ziens adieu het gaat je goed. We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer...." En oprecht: ik baal ervan dat het geen bestaand woord is, want ik vind het een mooi woord! Koetjesvoetbal, mooi woord.

2. Is "criedatear" echt niet het voltooide deelwoord van het werkwoord "criedatearen"?
Ik was 7 en kende voldoende Engels om te weten dat "I" ik betekende. Ik dacht vele, vele jaren dat "criedatear" een werkwoord was. Uitleg: mijn moeder hield van een liedje dat begon met de tekst: I cried a tear, you wiped it dry." Dus. Voldoende uitleg?

3. Rij je dik? What the f*ck?
Je weet wel, Hennie Vrienten en Herman Brood met hun hit: "Als je wint, heb je vrienden, rijen dik, echte vrienden." Rijen dik dus. Niet rij je dik. *zucht* Beetje dom. Maar wel heel lang gedacht en niet begrepen. Hij zong namelijk over fietsen. En ik begreep niet dat je je dik fietste.

4. Amerikaanse rapper heeft het over "Zelfs de jaren tachtig"?
Iemand die zich Dante noemt. Niet mijn smaak. Maar ik hoorde het nummer altijd op de radio. De tekst gaat: "She's Miss California, hottest thing in West L.A. House down by the water, sails her yacht across the bay"
En ik maar denken....house down by the water, zelfs de jaren tachtig bay.....ik niet begrijpen?

maandag 17 januari 2011

It's my party, and I *** if I want to!

Managementsamenvatting:
Deze verjaardagsessie was belangrijk: samen 80!
En daarbij: vorig jaar was het feestje geruisloos niet gevierd.* 

Het kostte een flinke duit.**
Een derde zegde af omdat ze ziek, zwak, of misselijk waren.***

Twee derde kwam wel.
En iedereen had het leuk, durf ik te beweren.
En de Bevelvoerder en ik... hadden de tijd van ons leven.

*nou ja, 7.0 op de schaal van Richter ging op zich niet geheel geruisloos, maar het skippen der verjaardagen wel.
**maar niet eens zo gek veel duurder dan het thuis zou hebben gekost.
**dat waren ze echt, het is niet cynisch bedoeld. Ze waren dat, of er was een ander geldig argument.

Het was heerlijk om het buitenshuis te vieren. Ik heb nog nooit zo'n relaxte verjaardag gevierd. in plaats van rond te draven met hapjes en drankjes, kon ik zelf ook drinken en kletsen. Ik hoefde niks te serveren en toen iedereen weg was, had ik thuis een schoon huis zonder afwas en zonder puinhopen. Alle kinderen konden ravotten, kabaal maken en er mochten dingen omvallen. Niemand hoefde zijn of haar kinderen in toom te houden, want die hadden hun eigen serre met heul veul speelgoed.

Meestal maak ik de foto's, maar nu bood Vriendin aan die taak van me over te nemen. (Thanx dear!) Eindelijk een feestje waarbij aantoonbaar bewezen is dat ons gezin daadwerkelijk uit vijf lieden bestaat: moeder de vrouw staat ook op de foto!
Image Hosted by ImageShack.us

Leuke kadootjes: lunch voor twee, borrel voor twee, drank, centen, blommen, (ik vergeet de helft) ....we zijn enorm verwend! En het leukste kado van allemaal:

Image Hosted by ImageShack.us

En nu de aanloop naar de verklaring van de titel van deze log: Spelmaker kwam op moment x binnen...hij was aan het voetballen geweest met Kind Aan Huis...en er was iets met modder, of zo. De schoenen waren op dat moment exact 1,3 dagen oud. Draakje (middle name is ramptoerist) was er als de kippen bij.

Image Hosted by ImageShack.us

Dat was dus afspoelen geblazen! Ik zal jullie de details besparen, maar er was iets met een matig goed doorlopend putje en veel zwart spoelwater. De mop kwam erbij en Vriendin en ik gingen aan de dweil en mop. We werden (uiteraard) al moppend op de foto gezet en ook Andere Vriendin was er als de kippen bij om het op de foto te zetten met haar iPhone. De foto (de rechter van de twee) was door haar binnen 1 minuut op mijn facebook geplaatst met onderstaand bijbehorend hilarisch bijschrift:

It's my party and I mop if I want to, moooooooop if I want to!

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us

Nog even een copyright voor de critici onder jullie: een en ander aan mijn uiterlijk werd mogelijk gemaakt door het vaa-vaa-vaa-voom polkadot jurkje van Door! Thanx dear!

vrijdag 14 januari 2011

Rapunzel gaat op de altruïstische tour

Wat is er leuker dan je passie, je hobby, je verslaving, in te zetten voor het mooiste goede doel?
Ik kan niet zo snel iets verzinnen!

Punzel Proudly Presents:

Running Rapunzel doet in maart HIER aan mee voor dit mooiste goede doel!! 


woensdag 12 januari 2011

Vandaag 1 jaar geleden en vandaag 2 jaar geleden en ouder-kind 2.0

Vannacht is het één jaar geleden dat 7.0 op de schaal van Richter ons leven veranderde. Anderhalve dag later was ik namelijk op weg was naar de poli erfelijkheidsonderzoek in verband met de knobbels in mijn tiet en was de Bevelvoerder tegelijkertijd op weg naar het Eiland om mensen te gaan redden. Zes dagen later vierde beleefde ik mijn verjaardag alleen en had ik mijn Bevelvoerder al dagen niet gesproken. Er was voor het eerst in ons destijds tienjarig bestaan een etmaal (wat zeg ik, ineens meteen wel drie) voorbijgegaan waarin we elkaar niet hadden gesproken. Die avond mocht hij me godzijdank bellen met de satelliettelefoon. Hij vertelde me later dat hij geen traan had gelaten, tot het moment dat hij mijn stem hoorde. Slecht voor het moreel hoor, contact met het thuisfront, vandaar dat bellen met de satellietelefoon normaliter niet mag. Slecht ook voor mijn streetrep de volgende dag, in de jungle die schoolpleinmoeders heet, daar weet moeder van Adoptiekindje alles van! #appeltaart (sorry, insider's joke) Oh, mijn bezoekersaantallen piekten destijds. Ramptoerisme.

Ik ben er heilig van overtuigd dat 2011 geen rustiger jaar gaat worden. Rustiger vaarwater is aan ons niet besteed. De ervaring heeft namelijk geleerd dat elk jaar wel wat groter of kleiner "gedoe" met zich meebrengt. En dat is prima, want tot nu toe hebben we elke storm doorstaan en de stormen en windhoosjes van dit jaar zullen we ook weer aankunnen.

Maar voorlopig nog niet eens een briesje. Voorlopig zit ik volgende week niet alleen op mijn 40e verjaardag. Voorlopig staat ons Grote Feestje (hij is 27 dagen ouder dan ik) op de rol voor zondag aanstaande. Althans, zo lijkt het er nu naar uit te zien. Zeven-punt-nul of meer op de schaal van Richter ergens ter wereld kan er zomaar nog een mening over gaan hebben. Zou wel wat voor ons zijn, eigenlijk.

{Ze wisten dat ze er vier moesten vinden ergens in die tientallen kubieke meters puin en stof in 36∘Celcius.  Ze hebben ze gelukkig allemaal gevonden. En ja, op deze foto zie je echt alleen maar puin. Ramptoerisme.}

Image Hosted by ImageShack.us

Vandaag is ook de dag dat mijn Soulmate Poezel er twee jaar geleden zomaar ineens tussenuit is gepiept. Zomaar ineens. Ik kan hem niet vergeten, mijn Morsie-Porsie. Ik heb een mega-canvas van hem op kantoor hangen en tot op de dag van vandaag krijgt hij postuum bewonderende blikken van collega's.
Zo bijzonder: vandaag, op zijn sterfdag, kreeg ik een mail van hun oorspronkelijke eigenaar. Zij heeft ze in maart 2006 aan ons moeten geven omdat hun kindje allergisch bleek: 

Het is al weer lang geleden dat we iets van elkaar hebben vernomen.
Ik lag vannacht te denken dat ik je vandaag een email moet sturen om te vragen hoe het met jullie gaat. Het is niet zo dat ik jullie ben vergeten. Ik ben jullie namelijk zeer erkentelijk voor de goede zorgen voor mijn poezenbeesten. Ik mis ze nog iedere dag, en jullie Morse natuurlijk ook.

Ik wil graag weten hoe het met Lewis, die oma, gaat? Heeft ze nog steeds de zorg voor alle (inmiddels grote) andere katten? Als het kan zou ik graag nog een foto van haar willen zien?
Ik kan het niet aan om jullie te bezoeken, ik mis Lewis nog iedere dag. Het is heel stil in huis zonder katten, maar daarvoor maken de kinderen genoeg kabaal (en rommel).


Wat heeft zij gehouden van de grijzels. En wat houdt ze nog steeds van ze. Net als ik. Uiteraard heb ik haar vanavond voor dit logje uit een antwoord gestuurd met foto's, heel veel mooie foto's. Waaronder deze.
Image Hosted by ImageShack.us

En als we het dan toch over correspondentie hebben.....gisteren stuurde ik deze mail naar Trainer en Ouders van de mini-F'jes:

Van deze kant een "trieste" mededeling: Wijzemans gooit de handdoek in de ring. Hij wil niet meer voetballen. Jullie zullen ergens zijn punt wel zien: hij heeft in al de wedstrijden meer treinen en madeliefjes en vliegtuigen gezien dan voetballen, zeg maar. Ik ga de coördinator zelf inlichten, maar voor het team gaan we jullie nu al in de steek laten....
Ik wens de MP5 alle geluk en voetbalplezier voor de rest van het seizoen, en al het moois voor verdere voetbalcarrieres! Als ik iemand nog iets verschuldigd ben, hoor ik het graag. Ik ga Wijzemans afmelden en zal nog maar moeder zijn van 1 voetballend E'tje (die het beduidend leuker vind dan mijn ex-MP5'je....)
En.....ik ga het oprecht jammer vinden sommigen van jullie niet meer te zien, dat wil ik ook nog even benadrukt hebben!


En dit is een van de antwoorden die ik kreeg:

Sinds september 2010 heb ik met ook met de training van de MP5 bezig gehouden. Voor mij was vrij snel duidelijk dat Wijzemans (een prachtig ventje) meer met dingen buiten het veld bezig was als daarbinnen. Soms keek hij ook wat met een blik van “wat doe ik hier”. Ik kan mij zijn keus heel goed voorstellen. Ik wens je alle geluk verder met Wijzemans en misschien nog eens tot ziens.

Leuk he? En vandaag kwam de leider langs met het laatste voetbal-wapenfeit van Wijzemans. Het bewijs dat mijn über-hoogbegaafde kind ook iets niet kan! Deze foto zal ik koesteren. Mijn "Pietertje". Inmiddels snap ik mijn kind goed genoeg om deze blik volledig te doorgronden. Ja, deze foto ga ik koesteren.

Image Hosted by ImageShack.us

En terwijl ik dit logje typte, eerder deze avond, zat Spelmaker te playstationdrieën. (Dat is een werkwoord, hier in Casa Rapunzel.) Hij speelde Fifa 11, voor de liefhebbers onder u. De Spelmaker is namelijk het kind dat wel van voetbal houdt. Hij eet, vreet en ademt voetbal, zoals u weet. Hij schijnt er overigens verduveld goed in aan het worden te zijn. Zegt nu ook zijn trainer en niet meer alleen zijn vader. Dus dan zal het wel waar zijn. (Hij is nog verre van ZoonVanDoor (insider's opmerking weer, voor een andere insider's kring dit keer, sorry), maar hij is in Rapunzeldorptermen gezegd een rising star, zeg maar.)

Maar goed, rode draad Punzel, rode draad....die Spelmaker dus, die trok zijn mond open du moment zijn broers op bed lagen. Hij playstationdrieënd en ik loggend hebben serieuze gesprekken gevoerd. Heule serieuze gesprekken.

Wij zijn zoooooooo ouder-kind 2.0! Ja dat zijn wij. En ik houd blijkbaar nog steeds de aansluiting met mijn grote zoon van 9, wiens wereld rap groot aan het worden is. Hij kent de top 50 (40? 30? Ja je ouders snappen het inderdaad niet) beter dan ik. Hij legt mij uit hoe ik de controler van de PS3 als afstandsbediening moet gebruiken en ik leg hem uit hoe Grote Mensen Dingen Werken. We zetten allebei de boel op pauze, en kletsen. Met serieuze diepgang.

Image Hosted by ImageShack.us

Oh mijn hemel wat heb ik mijn inspiratie terug! Loggen is weer leuk!

Aan het eind van mijn blogrondje is de inspiratie op

Té leuk, dat bloggen. Ik blog bijna 5 jaar, en in die tijd is "Mijn Blogrondje" (de logjes die ik lees en waar ik reageer) enorm lang en groot geworden. Het is bij wijze van spreken een beetje ontploft. Uit de kluiten gewassen. En ik ben denk ik uit mijn oevers getreden. Het is enorm leuk om te lezen en om gelezen te worden. Ik heb ik weet niet hoeveel kindjes geboren zien worden hoevaak ik heb gelezen over kindjes die geboren werden. Ik heb ik weet niet hoeveel huwelijken op de klippen zien lopen oh nee, dat waren slechts mijn buren, de reden van mijn laatste namswijziging (let wel: da's niet de buuv in de zin van de blijvende overbuuv van een logje of wat geleden! Nee, de reden van de laatste naamswijziging gaat HOEZEE weg uit de straat), en relaties zien ontstaan en weer zien verbreken.

En jullie hebben in logland mijn derde geboren zien worden. Mij tot drie keer toe van naam zien veranderen en 1 keer van baan. Jullie hebben de komst van de twee grijze poezels meegemaakt, het overlijden van een van hen...en de komst van de drie nieuwels. En jullie hebben een berg dagelijkse meuk over mij en mijn gezin gelezen.  En dat allemaal verspreid over 6 verschillende logadressen en 3 verschillende namen.

Schrik niet, dit is geen afscheidslogje. Ik blijf mijn dagelijkse meuk schrijven. Nee, dat is niet correct: ik ga namelijk wederom over dagelijkse meuk schrijven, want dat is de boodschap van dit logje. De laatste tijd was ik namelijk mijn inspiratie kwijt. Mijn Blogrondje was zo lang dat ik aan het eind van mijn logje rondom Blogland mijn inspiratie had vertypt. Er is menig logje van mijn hand niet geschreven aan het eind van mijn Blogrondje. Ik besteedde letterlijk meer tijd aan het reageren op andere logjes dan aan het schrijven van mijn eigen logjes. En dat was nooit de bedoeling.

Toen ik vandaag onder mijn ragencape in totaal 60 kilometer had gefietst, was mijn denkwerk klaar. Het kostte maar 60 km. Waar deed ik het ook alweer voor, dat loggen? Dat deed ik omdat ik schrijven zo leuk vind en omdat ik er soms pretty god damn good in ben. Ik deed het niet omdat ik eerst bij plusminus 40 logjes moet reageren voordat ik zelf weer schrijf. En waarom had ik mezelf die regel überhaupt opgelegd? Waar deed ik het ook alweer voor? Mijn ei kwijt, mijn inspiratie, mijn dagboek online.

Ik kan me briljante logjes herinneren uit 2006 waar een spetterende 3 reacties op kwamen! En ik kan me prutlogjes van de laatste tijd voor de geest halen die boven de 30+ scoorden in de reactielijst. Maar het eerstgenoemde logje was beter en de reacties ook.

Mijn favorietenlijst is mij dierbaar (each and every one of them!) en die blijf ik bezoeken...als ze er zin in heeft. "Goh, hoe zou het gaan met...." Punzel gaat jullie niet vergeten, maar de dagelijkse regelmaat gaat ze loslaten.

zondag 9 januari 2011

Administratie

Mijn administratie is een puinzooi. Althans, de fysiek aanwezige weerspiegeling van onze administratie boven op mijn bureau is een puinzooi. Een stapel ongeopende meuk waar je U tegen zegt. In mijn hoofd daarentegen heb ik het volledig op orde. Gek he? Ik heb het in mijn hoofd tot op 10 cijfers achter de komma op een rijtje, ik ken de deadlines en ik ken de planningen. De keren dat wij een herinnering krijgen van een rekening kan je op 1 hand tellen en ik weet ook uit mijn hoofd welke jaarrekeningen wanneer komen. En met een halve zoekslag heb ik ook de ongeopende envelop met de nieuwe groene kaart te pakken. In mijn hoofd en op het net ben ik razendsnel...ik ben slecht met papier.

Wellicht moet ik gewoon een verzoekje doen aan iedereen dat ik al die papieren zaken niet meer hoef: ik heb mijn hoofd en ik heb internet. Het verdient niet de schoonheidsprijs, maar het werkt.

De enige papirische administratie die ik wel op orde heb, is het overzicht van mijn loopjes.  En die heb ik tot op het belachelijke op orde. Alle loopjes worden geregistreerd op mijn GPS-horloge, en die worden door mij gecategoriseerd, voorzien van commentaar en opgeslagen. En als er een prestatieloop is, trek ik alle registers open: lees ende lach uit!

Ik heb een map. Met tabbladen. Elk prestatieloopje krijgt een handgeschreven velletje met datum, naam van het loopje, afstand, tijd, temperatuur, windkracht, hoe ik me voelde en bijzonderheden (wie gezien, aparte zaken) en een inlegvel met het loopnummer dat ik droeg, de eventuele medaille of aandenken, en een printje van de uitslag op het net. En daarop vermeld ik hoeveelste vrouw ik was en hoeveelste vrouw in mijn leeftijdscategorie.

Als index heb ik een velletje met alle loopjes: Nummer, datum, duur loopje, naam loopje, tijd loopje.

Vandaag, op de 65ste verjaardag van mijn moeder (da's bijzonder!) kon ik loopje nummer 17 in mijn map bijwerken....

Image Hosted by ImageShack.us

Hoe aan snot ik ook ben na 14,1 km: als de Musketiers aan de finish staan en ik ze spot op weg naar de finish, kan ik er ATIJD een glimlach uit toveren!!!

Ik heb mijn nummer er even uitgeshopt (bij lopen heb je een buiknummer, geen rugnummer) maar geloof me: IK WAS DE DERDE VROUW VAN DE ACHT VROUWEN IN MIJN leeftijdscategorie #15km!!!

Image Hosted by ImageShack.us

zaterdag 8 januari 2011

Blij!!!

Ik wilde eigenlijk loggen over Spelmaker, die op de reis naar Zwitserland al ziek aan het worden was. Zo ziek, dat hij vreselijk wagenziek is geweest. Dat hij op zijn verjaardag zo ziek was dat hij de thuisreis vanuit Zwitserland niet in één keer aandurfde. Dat hij wilde overnachten. En dat wij hem met een staaltje manipulatie-voor-gevorderden overtuigden toch in één keer naar huis te rijden. Dat ik de voorzet gaf: "Ik heb Zwitserse super-medicijnen gekocht tegen wagenziekte, die werken 24 uur. We gaan het in 1 keer proberen, maar als je het echt niet redt, beloof ik dat we stoppen voor een overnachting." En dat de Bevelvoerder inkopte: Het is vandaag donderdag, koopavond, als we op tijd thuis zijn, kunnen we je verjaardagskado kopen. Maar als we het vandaag niet redden, wordt het pas over 5 dagen dat we het kunnen kopen."

Drie keer raden wie aanspoorde om zo min mogelijk te stoppen en linea recta naar huis te gaan!

Image Hosted by ImageShack.us

Maar ik heb iets anders om over te loggen.

Ik wilde eigenlijk ook loggen over mijn bloedmooie kinderen, die ik al op het internet heb kunnen verhandelen. Dat de veiling gesloten is, dat ze alledrie aan de (toekomstige) vrouw zijn. Dat ik op internet al drie bloedmooie meisjes heb gespot. Dat worden bloedmooie kleinkindjes, wat ik je brom! Dat ik Spelmaker heb verhandeld aan haar dochter (die Spelmaker al op zijn Hyves heeft gezien en hem een dotje vindt), dat haar dochter een prima match is voor Wijzemans en dat haar dochter perfect is voor Draakje. Dat iemand anders wel met een heel goed bod moet komen, wil ik nog wijzigen!

Maar ik heb iets anders om over te loggen.

Ik wil loggen over mijn lieve, lieve overbuuv, die het zo zwaar heeft gehad. Die vorig jaar haar zus heeft verloren aan die kalotenziekte. Die er na een slecht huwelijk en een scheiding alleen voorstaat. Die het huis opknapte voor de verkoop. Die al anderhalf jaar met een "te koop" bord in haar voortuin leeft. Die zo vreselijk hard voor haar geluk knokt, die overeind aan het krabbelen is na een loodzware periode. Die met haar fragiele lijf stormen heeft getrotseerd.

Zij en haar moeder hebben het geflikt. Ze heeft het huis niet opgeknapt voor iemand anders. Daar wil ik over loggen.

Ik heb maar even een voorschot genomen op de sticker van de makelaar. Weten jullie meteen op welk nummer de Punzel woont.

Image Hosted by ImageShack.us

donderdag 6 januari 2011

Van de regen in de drup: een slechte soap!

Het leek zo'n goed idee: om het risico van een posttraumatisch stress syndroom ten gevolge van het verlies van Giraffe af te wenden, gaf ik Draakje mijn KIKA-beer. KIKA werd inderdaad meteen door hem geadopteerd als Beste Vriendje. En passant werd Wasbeer ook geannexeerd en Draakje sliep vanaf dat moment met zijn twee nieuwe beste vriendjes. De Bevelvoerder en ik high-fiveden elkaar en keken elkaar tevreden aan. Zo. Dat hebben wij eventjes goed opgelost. Giraffe lijkt niet eens gemist te worden.

Na een vermissing van 4 dagen werd Giraffe vervolgens teruggevonden op de toonbank van de Intertoys. Draakje spotte hem binnen een millieseconde. "Giraffe! Daar is mijn Giraffe!" Hij werd in de armen gesloten en niet meer losgelaten. Totdat ze thuiskwamen, that is, want daar lagen KIKA en Wasbeer. En die werden tot mijn afgrijzen niet teruggegeven. En nu zijn er 3 knuffels die de ineens zijn verheven tot de status Mogen-We-Nooit-Verliezen.

Image Hosted by ImageShack.us

Gisteravond stond Draakje met een trillend lipje en Giraffe en KIKA in zijn armen bovenaan de trap: hij was Wasbeer kwijt.

Image Hosted by ImageShack.us

Op de een of andere manier denk ik dat het er allemaal niet makkelijker op is geworden.

zaterdag 1 januari 2011

Ja, dat wéét ik!

Image Hosted by ImageShack.us

-Hou in gedachten: het kind is 3-
-Nog niet eens 3,5-
-Allemaal letterlijke citaten-

Ik (streng): Draakje, kom nu terug naar tafel je melk opdrinken!
Draakje (zonder op of om te kijken, met laconieke toon): Kom jij maar naar mij.

Ik (streng): Draakje: heb jij in je broek gepoept?
(Lees: in plaats van op het potje?)
Draakje (met een vermoeide "heb je haar weer"-toon): Ja, dat wéét ik!

Draakje: Mag ik nog cola?
Ik: Nee, je mag geen cola meer.
Draakje (ultiem verontwaardigd): Ik had het tegen oma!

Draakje:
Ik wil zelluf smeren.
Ik wil zelluf snijden.
Ik wil zelluf doen!
(Als we in de auto stappen mag ik blij zijn als ik zelf achter het stuur mag plaatsnemen.)
Ik wil ook naar school.
Ik wil niet naar de crèche, ik wil naar school. Ik ben een grote jongen.
Ik wil ook naar voetbal.
Ik wil ook!
Ik wil ook pleeteetjun drie!

Het kind heeft (a) bloedspoed zijn twee oudere broers in te halen, en het kind heeft (b) dat ene, dat je ne sais quoi in zijn karakter dat maakt dat iedereen in onze omgeving naar hem kijkt en vervolgens lachend meewarend tegen ons zegt: Daar krijgen jullie nog wat mee te stellen! Laat ik het zo samenvatten: Als Draakje als eerste was gekomen, is het enigszins voorstelbaar dat hij enigst kind zou zijn gebleven.
***
Aan de andere kant is Draakje ook het jongetje dat zo vaak aangeeft "op schootje" te willen zitten. Het enige kindje in ons gezin bij wie een kusje op de zere plek daadwerkelijk het enige genezende middel is, maar tegelijkertijd ook altijd het werkende middel. Zonder uitzondering.

Draakje is ook het kindje dat steevast, zonder uitzondering, bij het opgetild worden letterlijk (en met letterlijk bedoel ik ook echt letterlijk he!) in je armen springt onder het uitroepen van "JJJJJJJOEPIEIEIEIEIEIE!"

Draakje is ook het kindje dat verkleeft is was aan zijn giraffespeen. (red. giraffespeen is het andere dubbelwoord dat wij hier in Casa Punzel kennen. Naast het dubbelwoord kusknuffel.) Draakje is het kind dat bijna een siamese tweeling is was met zijn giraffe. De speen was inmiddels geamputeerd tot bedtijden. Maar zijn giraffe....oh, zijn giraffe...

(de foto is van januari 2009, stiekem toch een stukje terugblik)
Image Hosted by ImageShack.us

***
In Zwitserland is hij een paar keer zijn speen serieus kwijtgeraakt. Op een avond trokken wij de stoute schoenen aan en verzuimden wij te melden dat we de speen toch weer hadden gevonden. We riepen dat hij die nu echt serieus kwijt was en zonder naar bed kon vertrekken. Het grote zogenaamde pedagogische plan achter deze actie was dat wij de speen in geval van nood na een uurtje of wat zouden gaan brengen. Maar het geval van nood kwam gek genoeg niet. En inmiddels is Draakje voor nacht #5 naar bed zonder speen. Zonder mekkeren, zonder 's nachts wakker te worden. Wij waren en zijn flabbergasted!

En toen: Gisteren op ouderjaarsdag zijn wij giraffe kwijtgeraakt tijdens het winkelen. Althans, dat denken wij. Terug rechercherend moet het daar en toen zijn geweest. Wellicht wordt hij nog gevonden, maar, zo bedachten wij ons op die middag van 31 december na sluitingstijd, eerder dan 3 januari gaan wij daar niet achterkomen. Ons. Leven. Is. Een. Hel. Tot. Die. Tijd. Ik had bijna een Amber-alert afgegeven, ik zweer je. Speen okay, maar een tweede verlies in zo'n korte tijd....arg?

Ik stuurde Draakje naar bed met mijn KIKA-beer. (Een bloedoffer van mij, laat dat gezegd wezen.) En....het bleek okay. Inmiddels is Draakje zonder mekkeren aan nacht #2 begonnen zonder giraffe, met KIKA. Wij waren en zijn flabbergasted!

Want Draakje is een grote jongen. Dat heeft hij allemaal niet meer nodig en hij kan ook allemaal op het potje dingen doen en zo want hij wil naar school. Behalve dat wij vandaag tot drie keer toe het ritueel hadden....

Ik (streng): Draakje: heb jij in je broek gepoept?
(Lees: in plaats van op het potje?)
Draakje (met een vermoeide "heb je haar weer"-toon): Ja, dat wéét ik!