zondag 31 juli 2011

Grumpy old man

Na een overnachting arriveren we zonder autopech en zonder kleerscheuren vroeger dan gepland.
Het is namelijk zwarte zaterdag. Maar zwarte zaterdag is voor stervelingen.
Wij zijn fluider dan gedacht naar plaats van bestemming gereden.

We zijn weer op Village Le Chat.
Twee jaar geleden waren we hier ook.
Het is een feest der herkenning. De “oh ja’s!” vliegen iedereen om de oren.
Maar het winkeltje is gesloten als we ons eerste rondje op het park maken na aankomst.
Ik kan een gevoel van teleurstelling niet onderdrukken.

In de namiddag zijn de bedden opgemaakt, de koffers uitgepakt, de Spelmaker in het zwembad, de koelkast en proviandkast gevuld.
De Spelmaker heeft zijn nieuwste beste vriend ook al gemaakt.
En Draakje heeft al illegaal een halve cub zand de woonkamer ingekruid om zijn treintjes serieus mee te laten kunnen spelen.
De Bevelvoerder en ik zijn allerlei soorten van moe.
Da’s een goed teken. Vkaansie. Mode. Kicking. In.

Ik loop met Wijzemans naar de bar. Hij mag een ijsje halen.
Het winkeltje blijkt nu wel open.
Mjn hart maakt een sprongetje en ik loop naar binnen.
En ik spot hem direct.

Wijzemans loopt naar de vitrine met ijs en ik zeg dat hij wat mag uitzoeken en moet afrekenen bij die meneer.
Die meneer kijkt me aan.
En oh mijn god, wat is hij 2 jaar ouder.
Ik vraag me net als 2 jaar geleden af hoe oud hij in godsnaam eigenlijk is.
Da’s een heleboel god in één paragraaf, maar hij is echt heul oud!
Nul blik van herkenning van zijn kant ondertussen.
Hij schudt alleen maar sjachereinig nee.
Bij hem kan je niet afrekenen.

Wijzemans pakt een ijsje en ik stuur hem richting de behulpzame vakantiekracht.
Ik loop op die meneer af.
Het is goed u weer te zien, zeg ik.
Nou, dan ben je de enige, bromt hij.
Oh, wat klopt het plaatje.

U kent mij vast niet meer, zeg ik,
Maar wij zitten in het huisje van de PV van Repeldorp.
We zaten hier 2 jaar geleden ook.

Hij wijst naar me met een kromme vinger, zijn ogen worden groter.
Ooooooohhhhh……zegt hij.
En vervolgt nors: ik had nog een telefoontje van je verwacht.

Ik moet glimlachen, ik kan het niet helpen.
We hebben het serieus overwogen, zeg ik.
Maar we wilden niet 2 jaar op rij hetzelfde.
Snap ik wel, zegt hij.

Ik noemde hem ooit in een logje niet voor niks Stadler, van Stadler en Waldorff.
(Ik heb de link even niet bij hand van het logje over hem van destijds, slechte wifi hier, op vkaansie. Jammer, anders had ik meteen een toen-en-nu-foto-combi van die meneer kunnen plaatsen!)

Allemaal idioten zijn er geweest in dat huisje, gaat hij door, leunend op de toonplank.
Allemaal gekken daar in dat huisje.
Allemaal gekken daar in Repeldorp.
Ik weet het, grinnik ik, ik heb de beste getroffen.
Oh ja, zegt hij, gravend in zijn geheugen, en hij wijst een lengte aan veel langer dan hijzelf…die lange?
Ja, zeg ik glimlachend, nog steeds die lange.

Waar is die andere man, vraag ik, die van twee jaar geleden?
(Waldorf denk ik bij mezelf.)
Oh, die is weg, zegt hij.
Gelukkig ben jij er nog, zeg ik.
Hij grijnst een halve grijns en bromt iets tegen een andere klant.

Gelukkig klopt het plaatje nog.
Wijzemans heeft zijn ijsje afgerekend en ik weet dat die meneer en ik elkaar de komende 2 weken elke ochtend gaan zien als ik onze vaste ontbijtbestelling ga halen.

Mijn stiekem heul aardige brompot.
Ik geloof dat we een zwak voor elkaar hebben.

dinsdag 26 juli 2011

Maaiveld

Het is vreselijk Hollands om niet boven het maaiveld uit te willen komen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Niewaar?

Wat heb ik een moeite gehad om zonder verontschuldigende omtrekkende bewegingen te vertellen dat Wijzemans daadwerkelijk, bewezen, aantoonbaar getest, onomstotelijk, abnormaal hoogbegaafd van de schaal valt. Ik kom gewoon superlatieven tekort. En wat doe ik dat eigenlijk nog steeds, omtrekkende verontschuldigende bewegingen maken. Ja, nee, jouw kind is ook slim, ja natuurlijk, maar Wijzemans is getest en eeeeehm, die valt een beetje van de schaal......Nee, je hoeft er niet blij mee te zijn hoor. En het hoeft niet perse uit de verf te komen hoor.

Maar ik geloof dat de tijd inmiddels wel gekomen is dat het de buitenwereld ook begint op te vallen: Wijzemans woont in het lijf van een kersverse zesjarige, maar zijn brein is van een andere categorie. En dat is niet eenvoudig als je net zes bent. Het kind oogt anders. Het wordt daarmee ook makkelijker om het te vertellen.

We hebben een pientere Spelmaker en ik herken dus andere pientere kindjes en die zie ik genoeg om me heen. Zalig toch? Pientere kindjes? Wat zijn alle ouders er blij mee en trots op.

Maar Wijzemans is van een andere categorie en ik geloof dat ik me minder en minder ga verontschuldigen voor dat feit. Jouw kind (en mijn andere kind trouwens ook) is pienter, Wijzemans echter, valt van de schaal...da's een ander verhaal. 

 Maaiveld? Nicht im frage...tenzij hij het zelf wil. Nu tijdelijk, of soms bij tijd en wijle of misschien wel voor altijd. Dan mag hij zich er verschuilen. Maar alleen als hij het echt zelf wil. Ik zal hem ondertussen proberen te laten zien hoe mooi het er boven het maaiveld uit kan zien. Het uitzicht is in ieder geval al een stuk beter.

Maaiveld dus.

Mijn iPhone ging kaduuk. Iets met totaal kapot en ontwricht. Er zijn zaken waar zelfs iPhones niet tegen kunnen. Overreden worden is een van die dingen. Iemand die mij een beetje kent, weet dat je mij kan uittekenen met zo'n ding. Maar ik ben verzekerd: of hij wordt gerepareerd of hij is totall loss en krijg ik een nieuwe. Utkomtgoed. Maar dat gaat wel minimaal 4 weken duren. Kan ook best 6 weken worden. (Weddenschap afsluiten, anyone?) De verzekering is goed als het gaat om de definitieve oplossing, maar dat vervangende leentoestel....daar kon ik met goed fatsoen niet eens mee bellen. Laat staan internetbankieren. Laat staan whatsappen. En oh gruwel: hij wilde mijn eigen weblog niet eens laden.

Bevelvoerder zag mijn schoudertjes hangen. En net als ik in de vreselijkste vergadering van die dag zit, krijg ik een sms op mijn werk. De Bevelvoerder. Er is voor een redelijke prijs een iets oudere versie iPhone te halen in Repeldorp. De beste Mijn man heeft Marktplaats en alle aanverwante sites met een netenkammetje doorgeplozen. Die middag werd de deal gesloten.

Over iets meer dan 4 weken (kan best 6 worden), komt er iets nieuws thuis via de verzekering (Apple kennende doen ze niet aan reparaties). En dan hebben we dus die zojuist aangeschafte iPhone "extra". Dan kan de Bevelvoerder het toestel dat hij zo haat de hoek in gooien.

Ik ben niet de enige die heul hard werkt voor zijn/haar centen, dat weet ik. Ik ken sowieso al genoeg mensen die lichaamlijk veul zwaarder werk doen. Ik weet ook dat ik mazzel heb gehad met opleiding en baan en dat alles precies op zijn plek viel voor mij. Ik heb hard geleerd voor mijn diploma's en ik werk heul, heul hard. Met name heul veul uren en ik ben veel uren, dagen weg van huis, ver weg in andere landen.

Maar dit zijn weer omtrekkende verontschuldigende bewegingen. Wij kunnen doen wat we doen vanwege de keuzes die wij maken. Wij sprongen "even" uit de bocht en kochten "even" een 2e hands iPhone. En oh mijn hemel wat ben ik blij de komende 4 weken....en hierna de Bevelvoerder.

So shoot me. Ik steek boven het maaiveld uit. Een sitting duck.

zondag 24 juli 2011

Hoezo, forever 27?

Ze gaan niet allemaal met 27...

Bon Scott was 33. Een veel betere zanger dan zijn opvolger...
Cliff Burton was 24. Betere bassisten dan hij zijn er bijna niet...
Phil Lynott was 36. Bassist met stem en soul...
Shannon Hoon was 28. Zanger van mijn alltime favoriete nummer...

Dat gezegd hebbende, was ik een enorme fan van Amy.
Dat gezegd hebbende, vind ik het in en in triest wat er is gebeurd in/met haar leven.
Een talent verwoest.
Ik ben totaal niet van de eigen-schuld-mentaliteit.
Ze had meer geluk kunnen hebben met de keuzes in haar leven, met de mensen in haar leven.
Daarbij....soms moet je geluk hebben in moeilijke omstandigheden. Zij had dat niet.

De wereld verliest een talent.
Een mensenleven is triest geeindigd.
Dat is triest.
Arme haar.

vrijdag 22 juli 2011

D.

Toen de tijd begon te spelen dat ik haar hoofd eraf wilde rukken, leerde Spelmaker D kennen. D was in de buurt komen wonen en Spelmaker en hij waren instantaan dikke mik.

D is een kop kleiner en een jaar ouder. 

D bleek na de grote vakantie ook op Spelmaker's school te komen. En tegen de tijd dat Spelmaker de moed had opgegeven toch terug bij zijn vrienden in de klas te komen, wenste hij vurig maar één ding: "als D maar bij mij in de nieuwe klas komt, als D maar..."
Zijn hartverscheurende, fatalistische pleidooi staat letterlijk in mijn ziel gebrandmerkt: "Mam: als D niet bij mij in de klas komt, is alles verloren!"

Dat D uiteindelijk inderdaad bij Spelmaker in de klas komt, heeft alles met toeval te maken en niks met beleid van de school. Jullie kennen mijn mening.

D en Spelmaker blijken bijzondere vrienden. D blijkt een bijzonder jongetje. D's moeder blijkt een bijzondere vrouw. Spelmaker en D zijn onafscheidelijk samen met...Kind aan Huis. Het is een genot!

En vanavond slaapt D hier voor het eerst.

Dat hij mij tot op de avond van vanavond nog steeds met u aanspreekt, sla ik er wel uit, bij wijze van spreken.

De medicijnen die ik meekreeg voor D en het ENORME litteken op de borstkas van het ventje die een ENORME openhartoperatie verraadt....en zijn bijbehorende uitleg, maken dat ik de "kop kleiner maar een jaar ouder" ineens snap.

Hoe dan ook....die twee prepubers samen zijn leuk.

Dat vindt de Bevelvoerder ook. Ze hebben zitten pokeren. En ik heb de pokerfaces op de gevoelige plaat.

En hoe stoer ze ook zijn....pokerfaces hebben ze niet!

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

woensdag 20 juli 2011

Had Rowen Hèze dan toch gelijk?

 Het is allemaal de schuld van J. Of, zoals ik haar liefkozend noem: Ome J.
Wat jullie van Ome J moeten weten is dat ze uit het diepe zuiden komt.
Zodanig zuidelijk, dat het voor haar een heule kleine moeite was om aan de finish van mijn grootste loopprestatie ooit te staan: de Den Helder - Maastricht estafette. Die foto van mij bij de finish? Die heeft zij gemaakt. En ze stond er met een hele speciale Home Made Estafettetaart,  een HME, zogezegd.
Ome J en ik zien elkaar tegenwoordig vrij vaak. En als we elkaar niet zien, spreken we elkaar wel meerdere keren per week.

Dus.

Vorige week zat een collega waar ik bijzonder goed mee kan opschieten bij mij op mijn kantoor. En we kletsten over ditjes en datjes. Over onze kinderen dus, U weet wat mijn ditjes en datjes zijn. De betreffende leuke collega komt, U raadt het al, ook uit Limburg. Hij spreekt echter een ander dialect dan Ome J. Mijn collega weet namelijk alles van de dialecten uit Limburg en hij kan er vurig over vertellen. Hij heeft iets met Het Limburgse.

Enfin.

We kletsen en doen en op een goed moment zegt hij: "Jij begint echt met de dag meer en meer Limburgs te praten!"
Ik heb absoluut niet de G van het Limburgs, van waar dan ook in Limburg.
Die G van mij is zo westers als wat.
Maar ik schijn de Limburgse intonatie te krijgen. (Hebben?)
De Limburgse klemtoon op Limburgse plekken in de zin.
Het zingerige, het zangerige, of zo.
Mijn collega kan het beter uitleggen dan ik, want hij heeft iets met het Limburgs.

Is het dan toch echt alleen maar een kwestie van geduld?
Rustig wachten op de dag?

maandag 18 juli 2011

Ik ga het niet winnen van Chantal Janzen

Ik sta te wachten voor het stoplicht. Achterin zitten Spelmaker en Kind aan Huis. Twee prepubers.

Spelmaker: Hé mama, jij vindt Chantal Janzen toch stom?
Ik *hartgrondig*: Ja!
Spelmaker: Waarom?
Ik: Nou gewoon, ik vind haar irritant
Spelmaker: Dat zeg je alleen maar omdat je jaloers bent! Toch, Kind aan Huis?
Kind aan Huis: Ze presenteert heel goed!
Ik: Ja hoor, en ze kan ook heel goed zingen. Maar ik vind haar een tuthola.
Spelmaker: Waarom dan?
Ik: nou, ze, ze, ze....ze is gewoon zo irritant!
Kind aan Huis: Niet!
Spelmaker: Je vindt Yolanthe toch ook erg?
Kind aan Huis: Echt?
Ik *hartgrondig*: Ja!
Spelmaker: Zie je nou wel, je bent jaloers!
Ik: En ze kan niet eens presenteren! Chantal Janzen is nog een vakvrouw, Yolanthe echt niet!
Kind aan Huis: Wel!
Ik: Echt niet!
Kind aan Huis: Ze doet heel aardig tegen de kinderen!
Ik: Okay, ze scheldt niet in een tv programma. Dat zegt niet dat ze een goede presentatrice is.
Spelmaker: Jij vindt gewoon alle mooie bekende Nederlandse vrouwen stom!
Ik: Dat is niet waar!
Spelmaker: Wie vind je dan wel leuk?
Ik: Nou, Katja Schuurmans bijvoorbeeld.
Spelmaker: Die is niet zo beroemd!
Ik *zucht*: Wel.
Ik: En Carice! Carice van Houten! Die vind ik ook leuk!
Kind aan Huis: Die is niet beroemd!
Ik *zucht*: Wel. Die kennen ze zelfs in Hollywood! En ze kan heel goed acteren. En ze is hartstikke mooi!
Spelmaker: Maar dat is niet hetzelfde als Chantal en Yolanthe!
Ik: Lieke van Lexmond dan! Die vind ik ook leuk
Spelmaker: Nee. Ook niet.
Spelmaker: Nou, Kind aan Huis, ze is gewoon jaloers, ze vindt gewoon beroemde mooie vrouwen niet leuk.
Kind aan Huis: Inderdaad.

Volkomen overtuigd van hun eigen gelijk, kijken ze tevreden naar buiten en dromen ze over Chantal en Yolanthe.

zaterdag 16 juli 2011

Zaterdag Repel style: dokterspost, tictac en een plasje Repel

De Bevelvoerder draait zijn vakantierooster.
Ons gezin zucht en steunt en kraakt en piept onder het geweld van deze opgave, zoals elk jaar.
We zijn gelukkig ervaren en weten dat we het ook dit jaar weer gaan overleven.
Want net als we denken dat we echt niet verder kunnen, dient het eind van het vakantierooster zich op een moment weer aan.
Het punt dat ik denk dat we het niet gaan redden, heb ik nog niet bereikt.
Wat wil zeggen dat het eind van het vakantierooster nog lang niet in zicht is.

Het is avond.
Ik heb de dag wel overleefd.
Ik zit op de bank. Ik ben bedolven onder een Wijzemans en een Draakje.
Spelmaker en Kind aan Huis bezetten de andere bank.

Zelfs de dokterpost was onder de indruk van het aantal kinderen waarmee ik aan kwam zetten om 1 kin(d) te repareren. Maar ik had er zelfs 5 op het moment dat het gebeurde. Buurtvriendje had ik nog naar huis kunnen sturen, maar ik had geen keus dan met de 4 resterende kinderen naar de dokterspost te vertrekken.

Ik heb de dienstdoende arts tot tweemaal toe de les gelezen: hoezo mij een standje geven dat ik met koters aankom.
Had ik een keuze?
Moet ik mijn 9 jarige vragen op zijn bijna 3 jarige drakonische broertje te passen samen met Kind aan Huis terwijl de pedo van de buurt nog niet gepakt is? En ik niet weet waneer ik thuis ben met de wachttijden op de dokterspost? Are you kiddin' me?
En jij hebt commentaar op het feit dat mijn bloedende-kind-met-gapende-open-wond een doosje *oh gruwel* tiktak heeft? Hoezo? Snoep is slecht? Het kind is net een week 6 en u meneer-de-vrijgezellige-net-student-af-dokter u heeft geen flauw idee wat de kracht van troost-snoep is! Flikker op. Ik bedoel, het is niet uw schuld. U weet niet zo goed waar u het over heeft.
Daarbij....
Tictac?
Heeft u een eetprobleem?

Ik ben aldus bedolven onder een Wijzemans met gerepareerde kin en Draakje.
We kijken Funniest home videao, of een variant daarvan.

Jij bent mijn mama, zegt Draakje.
Ja, zeg ik.
Ik geef een dikke kus.
Helemaal van mij, alleen van mij, vervolgt hij, en hij knuffelt me bijna dood.
Nou, zeg ik, nee.
Ik ben ook de mama van Spelmaker en Wijzemans. Ik ben van jullie alledrie!
Nou, zegt Draakje, maar ook van Kind aan Huis.
Ja, zegt Wijzemans, en van Buurtvriendje.

Nou okay zeg ik, maar dan ook van Beste Klasvriendje van Spelmaker!

Draakje (ik overdrijf echt niet, dit is wat me vanavond overkwam) legt beide handjes over mijn wangen. Hij geeft me een kus op mijn mond en kijkt me aan en zegt:

Iedereen houdt van jou.

Nou. die steek je dus in je zak.

En vervolgens komt hij de komende 2 weken weer met van alles weg omdat hij mij weer volkomen om zijn vinger heeft gewonden! Dat plasje gesmolten Repel op de grond? Dat ben ik...

Dat de tap die bureau jeugdzorg op ons heeft weer is verlengd voor 2 jaar neem ik op de koop toe...

vrijdag 15 juli 2011

Mijn zoon is een B(N)N'er....

Picture it.
Leiden, mei 2011.

BNN maakt opnames voor "Nu we er toch zijn".

Picture it.
Nederland 3, 7 juli 2011.
BNN zendt "Nu we er toch zijn" uit.

Bij 13 minuten 28 seconden in de uitzending.
Spelmaker, Kind aan Huis, Zus van Kind aan Huis en Vriendinnetje van Zus van Kind aan Huis.

Roepen heel hard "GOEIEMORGEN!!"

Mijn zoon is een BN'er. Een BNN'er zelfs.

Dit zou de link moeten wezen....

dinsdag 12 juli 2011

De Repel zegt: Niks mis op het empathievlak

Toen Wijzemans was getest op hoogbegaafdheid en wij "de" uitslag kregen, kregen we in feite 3 uitslagen.

1. Hij is niet zomaar hoogbegaafd, hij valt op alle fronten van de schaal. Dat we daar niet heel blij mee waren, hoefde ze (ze = de testende instantie) ons niet te benadrukken: wij hadden zelf liever ook een your basic, lekker gemiddelde VWO-klant gehad. Laat ik zo zeggen: wij hoopten wel op die uitslag omdat het ons beeld over hem zou bevestigen, maar wij hoopten voor het gemak van zijn leven niet op die uitslag.

2. Hij was op moment van testen een perfect leuke normale kleuter die nog in een perfect normale magische kleuterwereld leefde. Dat hij prinses wilde worden èn profvoetballer was volkomen normaal in de magische wereld van een kleuter. Ik dacht ondertussen bij mezelf: jongen, met jouw IQ kan je nagenoeg alles worden wat je wilt. Maar laat profvoetballende prinses nu nèt niet tot de mogelijkheden te behoren...die Oranjes zijn domweg niet zo progessief! (Wellicht maak je in Monaco nog een kans?)

3. Ja. Hij vertoont autistische trekjes. Maar die trekjes horen ook bij kleuter zijn. Maar hij is er op zich wel "best wel" laat mee. En daarbij is hij anders omdat hij "best wel" slim is. In dit stadium kan je het nog niet beoordelen. En hier was het zaadje van de zorgen bij mij geplant.

Waarom het antwoord ja bij 3? Onder andere omdat hij enorm laat was met false belief. Met je kunnen verplaatsen in wat anderen niet kunnen weten. Je dus kunnen verplaatsen in liegen. En je hebt dat nodig voor wederkerigheid, voor empathie. En dat zijn dingen die typisch missen in het autistische spectrum. (Sorry voor de kort door de bocht uitleg.)

Enfin. We zijn een jaar verder.

Het is een zaterdagavond. In de straat neemt de vertrokken helft van een gebroken huwelijk de kinderen mee op vakantie, samen met een nieuwe helft. De kinderen blijken wat trager te zijn in het volkomen relaxed omgaan met de nieuwe situatie, want er raakt een kind overstuur. Het kind wil niet weg bij de gebleven helft van het verbroken huwelijk. Bevelvoerder en ik hebben enigzins plaatsvervangend schamend de situatie in volle glorie mogen aanschouwen/aanhoren. Blaartrekkend!
Het kind vertrekt uiteindelijk toch. Huilend. De andere kinderen, al die tijd wachtend in de auto zijn inmiddels ook overstuur. 

En dan hoor ik boven een geluid. Ik hoor iemand huilen. Ik loop naar boven en tref Wijzemans huilend aan in de vensterbank. Hij had zijn Verkering huilend zien zitten in de auto. En hij was zo enorm verdrietig omdat hij haar en haar broer zo had zien huilen.

We hebben geknuffeld en mijn hart bloedde voor de kinderen uit de straat en stiekem was ik trots op mijn Wijzemans. Niks mis met zijn empathie en zijn wederkerigheid! Inmiddels denk ik denk ik dat hij alles kan. Zelfs profvoetballende prinses worden.

Een dag later neemt mijn vader de Daltons mee naar het strand. De hele dag. Het huis is oorverdovend stil, de hele dag. Als ze 's avonds thuis komen neem ik Draakje op schoot (ondanks factor 50 heeft hij verbrandde koontjes, zo zoet) en vraag hem hoe het was:

ikhebgezwommenenfrietgegetenenerwarenkwallenenerwaseenmeisjedatwasgebetenentoenmoestzehuilen ....en toen had hij zijn zakje starmix snoepjes aan dat huilende meisje gegeven.

Dus. Ladies and gentlemen. Repel is back. No more misses nice woman! Althans, niet meer voor mensen die ik zou moeten weren.

De Repel is back. Wij hebben een Welpje te logeren. Een Welpje van Plofje.

(De foto heeft iets te maken met nieuwe barkrukken en verpakkingen, never mind....)
(Een nieuwe bank komt er pas als Lewis het tijdelijke voor het eeuwige het verruild, never minds...)

Image Hosted by ImageShack.us

zondag 10 juli 2011

Vrouwen hebben geen vet haar!

Dus.
Stel.
Je bent 40.
En de hormonen hebben er een mening over.
En je hebt ineens vet haar.

Ik dacht, ik ga het curen! Leek mij een briljant idee!

Nou, volgens de drogisten niet dus. ER IS NAMELIJK GEEN LADY SHAMPOO VOOR VET VET VET HAAR!

Het kan beschadigd zijn...
Het kan futloos zijn...
Het kan pluizig zijn...
Het gekleurd zijn...

Maar het kan niet.....VET zijn.

Het uiterste wat ik heb gevonden is de categorie "normaal tot vet". Nee, sorry jongens en meisjes, wat is de Ladies term voor "bagger tot vet"? Doe mij die shampoo? Die heb ik niet kunnen vinden in het schap!

Du moment ik mijn baan niet meer leuk vind, ga ik shampo's ontwerpen waar dames echt iets aan hebben! 

Of ben ik de enige dame met vet haar?

vrijdag 8 juli 2011

Eigenlijk is het totaal niet moeilijk

Momenteel loopt niet alles even makkelijk.
Soms lijkt alles heel moeilijk.

Ik ben toe aan vakantie, maar ik moet nog ruim 3 weken werken.
Dan heb ik -oh hiep hiep hoera- een "royale" twee weken vakantie.
Ik geloof dat ik denk dat ik zeker weet dat dat niet helemaal voldoende zal zijn.
Maar het zal voldoende moeten wezen, want meer vakantie heb ik niet.
En als er geen alternatief is, is er ook geen probleem

Er is gedoe op veel fronten.
Ik pak het aan waar het moet, ik laat het glijden waar het moet.
Laten glijden kost me moeite.
Maar ik zal moeten.
Het gaat allemaal om prioriteiten.

Mijn kinderen hebben vakantie en hebben nog ruim 3 weken te gaan.
Nog ruim 3 weken dat mama fulltime werkt en papa vakantierooster draait.
En ik wil niet allen maar de laatste twee weken van deze zomer vakantiemama zijn.

*Reality check*

Ik ben bovenal mama.
Maar zonder Daltons ben ik mama van niemand.
En zonder de Bevelvoerder ben ik De Repel niet.

Het is eigenlijk heel simpel.

Het is samen met je oudste in de regen staan op het moment dat de regen losbarst als het de hele dag te godvergeten heet is geweest.

Image Hosted by ImageShack.us

Het is elke dag de zwaantjes fotograferen....

Image Hosted by ImageShack.us

En dubbel en dwars genieten als Draakje een mening heeft over Familie Zwaan

Image Hosted by ImageShack.us

Het is samen met je Bevelvoerder gaan naar een verjaardag van een collega naar De Parade en genieten van de Silent Disco en de nu al insiders joke dat je dat de "autisten disco" noemt.

Image Hosted by ImageShack.us

Dat je samen heel vroeg weg moet gaan omdat je Smart om middernacht weer in een pompoen verandert en je uitgaanskledij in een nachthemd.
Want de volgende dag staan de Daltons om half 6 alweer te trappelen.

Dat je net op tijd was voordat de Smart in een pompoen veranderde.

Image Hosted by ImageShack.us

Dat een lief klein meisje naar je toe komt om te vertellen dat ze iets heel mooi vindt. Je denkt nog even "mij?", maar ze bedoelt je toilet.
Dat je dan zegt dat ze dat dan maar even aan de Bevelvoerder moet gaan vertellen, want die heeft er zoooooooooooo veel uurtjes in gestoken. En dat dat meisje dat dan durft, en dan dat hoofd van de Bevelvoerder zien ....

Image Hosted by ImageShack.us

Dat je wordt vereeuwigd in een moment met je jarige Wijzemans op een unieke manier.

Image Hosted by ImageShack.us

En dat je vervolgens de binnenkant van je trapkast durft te fotograferen voor de Zwitserse visite van deze zomer om te laten zien dat als je heel, heel, heel, goed kijkt, je een stofzuiger, een strijkbout, een strijkplank, een printer en allerlei andere nuttige meuk kan vinden als je twee weken in mijn huisje gaat logeren!

Image Hosted by ImageShack.us

maandag 4 juli 2011

Parg en Draak

Afgaand op zijn uitgerekende datum is Draakje verwekt op haar geboortedag. Ik noem hem liefkozend Draak, zij noemt haar dochter liefkozend Parg. Ik geloof dat zij net zo'n zwak heeft voor haar als ik voor hem.

Samen zijn ze gevaarlijk. En gevaarlijk cute.

Twee jaar geleden. 4 juli 2009.

Image Hosted by ImageShack.us

Gisteren. 3 juli 2011.

Image Hosted by ImageShack.us

*sigh* 

Wat zijn ze lief en fotogeniek samen. Als ze maar niet verliefd op elkaar worden en besluiten samen kinderen te bakken...

vrijdag 1 juli 2011

Onder formeel protest noodgedwongen akkoord

Onderstaande heb ik gezegd en geschreven in gesprekken en e-mails naar de school. Naar alle gelederen. Ik ben blij dat ik het allemaal, woord voor woord, letterlijk zo heb gezegd. Onderkoeld. Ik heb mijn gelijk gekregen omdat ze allemaal stotterden en wisten dat ik gelijk had. Maar er is niks teruggedraaid. Maar ook dat wist ik van te voren. Spelmaker heeft me gesmeekt hem niet van school te halen naar een andere school. En die smeekbede is dan ook werkelijk de enige reden dat ik dat nou juist dat niet heb gedaan.

Ik geloof best dat de kindjes uit de andere klas aardig zijn, maar waarom wordt hij van zijn vriendjes losgerukt?

Natuurlijk maakt hij vast wel weer vriendjes, maar waarom is het nodig hem te dwingen?

Jullie geven alleen geforceerde argumenten waarom het minder erg zou zijn dan ik naar onze realiteit voorspiegel, maar ik hoor nul argumenten waarom jullie het überhaupt doen. Waarom er goede redenen zijn om het wel te doen, hem als enige wegsleuren uit het hechte kliekje van 4 lieve jongens die al 5 jaar lang bij elkaar in de klas zitten

Als het kliekje niet zo hecht is in de klasdynamiek zoals jullie claimen, waarom zijn ze dan alle 4 huilend thuis gekomen? Waarom hebben de drie andere moeders mij aangesproken omdat hun zoontjes net zo verdrietig zijn als de Spelmaker omdat hij niet meer bij hen in de klas zit? Het was er niet? Die dynamiek? Nee. Die was er wel. De juffen hebben gefaald omdat ze het niet hebben gezien.

Het is in het belang van de school beter om dit te doen. Niet in het belang van mijn kind. Dat dit het belang van mijn kind juist schaadt, is voor jullie geen argument om iets te veranderen. Dat vind ik erg.

Ik ben niet gecharmeerd van het argument "als we ja zeggen tegen jou, staan morgen alle ouders op de stoep". Als jullie beslissing weloverwogen is, mag toch iedereen op de stoep staan? Dan krijgen ze te horen waarom. Maar die argumenten heb ik niet gehoord. Dus ja, dan snap ik wel dat je bang bent voor ouders op de stoep!

Pardon? Ik moet het zien als een kans voor Spelmaker? Dwingen afscheid te nemen van vriendjes en starten in een nieuwe klas waar hij nul vrienden heeft is een kans voor hem? Hij heeft niet gevraagd om deze kans, hij wil bij zijn vrienden blijven!

Ik wist van te voren dat niets wat ik zou zeggen jullie besluit zou veranderen. Jullie besluit was bij voorbaat gegoten in beton. Ongeacht of er betere argumenten waren voor iets anders. Dat maakt jullie besluit per definitie ongeldig. Of op z'n minst uitermate slecht.

Ik ben weggelopen met een uitsmijter. Ik heb het tegen de directrice en de adjudant gezegd. Ik heb het wel moeten oefenen hoor, maar ik heb het gezegd. Oh, wat een genoegdoening dat ik dit heb gezegd:

Spelmaker gaat het redden in de nieuwe klas. Het gaat goedkomen met hem. En dat heeft alles te maken met de Spelmaker zelf en helemaal niks met jullie besluit. Sterker nog. Ondanks jullie besluit.

Ik heb één argument wel gevoeld, maar ik heb ervoor gekozen dat ene ding niet te zeggen (al had ik het graag gewild in mijn emotie). Ik zei het niet in het belang van de rest van de schoolcarrière van Spelmaker en die van mijn andere twee zonen aldaar. Het was namelijk een emotioneel argument. Alle andere argumenten zouden verdedigbaar zijn geweest als ze konden en dat was waar ik op uit was. Onderstaande was mijn emotionele schreeuw die me zwak zou hebben gemaakt:

Als jullie 4 kinderen doodongelukkig maken, 4 kinderen huilend naar huis sturen, ongelukkig het jaar uitsturen, de zomer insturen en ongelukkig het nieuwe jaar insturen, en jullie kunnen niet uitleggen waarom dat een goed idee is, kan ik tot geen enkele andere conclusie komen dan dat het officiële schoolbeleid "kindje pesten" is. En hoe wil je dat rijmen met jullie Christelijke signatuur.


Ik zal jullie melden wanneer het moment gekomen is dat ik dit verhaal kan vertellen zonder de intense woede en frustratie te voelen die ik nu voel.

#ikrukhaarhoofderaf
#jufgevondenzonderhoofd