maandag 29 augustus 2011

Feitjes, wetenswaardigheden en spotten met de statistiek!

Subtitel: deze agnost heeft haar kinderen vernoemd naar twee apostelen en de derde een christen genoemd.

In een grijs verleden, nog voor de tijd van DNA onderzoek, heb ik als student chemie een weekje rondgehobbeld op het NFI. Dat heette toen nog het gerechtelijk laboratorium. (Oma vertelt.) Aan het begin van de week werd ons gevraagd (vrijwillig) bloed af te staan zodat ze het konden typeren. Naast je bloedgroep en je Rhesusfactor heb je namelijk nog meer stoffen in je bloed die in een aantal varianten kunnen voorkomen. Elk met hun eigen mate van waarschijnlijkheid van voorkomen. Hoe groter de populatie in de databank, hoe nauwkeuriger de statistiek en hoe groter de zekerheid bij een vergelijking van sporen, dat was het idee. Als wortel werd ons voorgehouden dat aan het eind van de week bekend zou worden gemaakt wie van ons klasje het meest zeldzame type bloed had en wie het meest voorkomende soort bloed (het zogenaamde melkboerenhondenbloed, met drie keer woordwaarde).

Wat bleek: er was er één in ons klasje die van alle factoren in het bloed de meest zeldzame variant bezat. De wetenschapper van het gerechtelijk lab was lyrisch: de kans dat er in Nederland nóg iemand rondliep met datzèlfde bloed was nihìl! De jongen in kwestie antwoordde droog: ja maar, ik heb een identieke tweelingbroer. Och, wat vonden wij beta-nerds dat grappig!

En toen *ra-pa-pa, tromgeroffel* wie had het melkboerenhondenbloed? Je raadt het al. Ik. Van (bijna) alle factoren had ik de meest voorkomende. Tegen de tijd dat iedereen was uitgegniffeld en ik mijn blozende wangen weer een beetje onder controle had, kwam de toevoeging: "....ware het niet dat we 1 factor buiten beschouwing hebben moeten laten, want daarvan heeft u een variant die we niet kennen. We konden u dus met goed fatsoen niet meenemen in de statistiek. U kunt maar beter geen misdaad plegen, want uw bloed is uniek."

En dat was voor DNA. (En ja, het is normaal dat ze studenten met U aanspreken, vond ik toen ook al gek.) Maar goed, mijn bloed spot met de statistiek. Ik hou van mijn bloed.

Statistiek dus...dit verhaaltje was een aanloop...

De Bevelvoerder's naam en mijn naam zijn op 1 letter na anagrammen van elkaar. En zelfs die ene letter spreek je nog bijna hetzelfde uit. Ik vind dat leuk. Bevelvoerder's naam is nu mateloos impopulair: bijna niemand noemt zijn kind meer zo. Mijn man is geboren in het piekjaar van de populariteit van de naam. Maar liefst 1711 jongetjes werden er dat jaar geboren met die naam.

Image Hosted by ImageShack.us

Mijn naam is verzonnen in 1902, maar bereikte het grote publiek pas in 1953, toen het boek verfilmd werd. En *plop* je ziet de naam opkomen: daarvoor bestond hij gewoon niet. Ik had een populaire naam avant la lettre. De bulk van ladies met mijn naam is minimaal 3 - 4 jaar jonger dan ik. Dus als je me jonger schat, dan weet je hoe het komt: ik heb gewoon een hele jonge naam! Maar goed: nog steeds 647 in mijn jaar met mijn naam!

Image Hosted by ImageShack.us

De naam van Spelmaker is oud en kent vele varianten. Hij heeft een redelijk nieuwerwetse spelling en dat zie je aan de statistiek. Maar met zijn naam hebben we het wiel niet uitgevonden: oh, oh, oh, wat deden wij mee met de populariteitsgolf! 581 in zijn geboortejaar. Maar Spelmaker was al voorbestemd om zo te heten. Hij is op een romantische wijze vernoemd. Dat logje volgt ooit wel eens...

Image Hosted by ImageShack.us

Wijzemans heeft ook zo'n nieuwe naam, net zoals mijn naam. Zijn naam kwam iets minder plots oppoppen want het is een wat meer logische verbastering van een ouderwetse naam die ineens im schwung komt. En weer doen wij mee met de populariteit: zijn geboortejaar is net niet de piek, maar wel in de grote golf. 348 in zijn jaar.

Image Hosted by ImageShack.us

Draakje ten slotte heeft een zeldzame naam. Athans, in Nederland. (Moet je eens bij onze oosterburen kijken!) Zijn naam is een verbastering van Christen. Ook bij hem rijden we mee op de populariteitsgolf...maar let op de schaalgrootte: Slechts 21 jongetjes in 2007 kregen die naam. Dat is nog eens wat anders dan honderden! Het jaar daarop 18. Dat is heul weinig.

21 jongetjes in Nederland die in 2011 4 zijn geworden, 18 in 2012....21+18 jongetjes = 39 jongetjes in Nederland die zo heten en die nu in groep 1/2 zitten.

En ons Draakje zit bij een naamgenoot in de klas hier in kneuterig klein Repeldorp.

Draakje en mijn bloed spotten met de statistiek!

Image Hosted by ImageShack.us

vrijdag 26 augustus 2011

Master of Overspronggedrag

Een gaatje,
twee gaatjes,
drie gaatjes,
vier gaatjes....

En toen dacht ik: weet je wat leuk is? Allemaal dezelfde oorbellen in alle gaatjes. Allemaal op een rijtje. En toen de bestelling van de vier identieke paren binnenkwam, besloot ik spontaan een vijfde gaatje te prikken. Vier keer dezelfde op rij...en een vijfde knopje.

Twee jaar lang kon je me zo uittekenen.
Dag en nacht. 24/7.
Kon. Met de nadruk op verleden tijd.

Vandaag ben ik gekletterd met de fiets. Een enorme knal.
Twee open knieen, twee blauwe schenen, twee open ellebogen, een bloedende vinger, een beurse kaak...en pijn aan mijn hoofd.

Maar mijn fiets deed het nog.
Ik stapte op en fietste door met een overkill aan overspronggedrag.
(Google maar, als je niet weet wat het is.)
Ik fietste door naar het winkelcentrum, want ik was op weg melk te halen.
Ik voel aan mijn oor en zie een bietske bloed op mijn vingertop.
Een beetje maar.
Ik stal mijn fiets, bel de Bevelvoerder en al kletsend door de parkeergarage zeg ik dat ik even wil kijken hoe mijn oor eruit ziet, voordat ik al overspronggedragend de AH in wil lopen..
Ik kan mijn telefoon bijna niet vasthouden van het trillen en ik kan bijna niet op mijn benen staan.
Maar ik klets al overspronggedragend door.
Al kletsend met hem kijk in de spiegel.
Drie van de vier dezelfde oorbellen zijn weg.
En de mate waarin mijn oorlel is uitgescheurd is indrukwekkend.

Oh, zeg ik, ik ga even naar het ziekenhuis, ik bel je later terug.
Ik stap op de fiets en bel al overspronggedragend mijn moeder:
Mam, ik ben gevallen, ik ben even naar de eerste hulp, haal jij de kinderen, ik bel als ik weet hoe laat ik thuiskom.

Ik fiets naar de eerste hulp.
Ik hou onderweg een beetje mijn hand voor mijn oor, want het moet er vast een beetje raar uitzien.
*overspronggedrag*

Op de eerste hulp barst ik ineens in huilen uit, want nee, ik kon niet eerst langs mijn huisarts, die kan ik alleen 's ochtends bellen.
Het overspronggedrag is weg en ik tril als een bezetene.
Mijn knieeen beginnen pijn te doen.
Mijn oor klopt en bonkt.

Mijn oorlel was niet levensbedreigend, dus sloot ik achteraan elk soort van rij.
De waarschuwing kwam dat elk geval dat binnen zou komen voorrang zou krijgen boven mijn oorlel.
Ik neem alles voor waar aan en lees daas mijn timeline en zie tweets die ik niet zou mogen zien. (Iets over Hallmark kaarten, lieve Margriet en Monique!) Uiteindelijk loop ik met een gehecht oorlel weg. En stap ik, nog steeds trillend, op diezelfde fiets naar huis.

Stiekem vond ik mijn oren mijn handelsmerk, was ik retetrots op hoe je me kon uittekenen...





zondag 21 augustus 2011

Wist u dat?

Wist u dat wij een nieuw dood huisdier hebben?

Wijzemans *buiten adem hollend vanuit de speeltuin*: Ik heb een zielig klein diertje gevonden!
Ik *geschrokken uit mijn stoel springend*: Waar? Wat?
Hij: Hier!
Ik kijk in zijn hand en zie een heel klein wormpje.
Ik *even schakelend, want ik rekende op een muis o.i.d., maar enorm ontroerd door hem en dus enthousiast reagerend*: Een baby-worm!
Hij: We moeten hem redden!
Ik *pratend alsof we haast hebben*: Zet hem in de plant!

Voor de beeldvorming: In onze tegeltuin met kunstgras hebben we 1 pot met aarde met een stervende plant erin (sorry Rox). De rest van de middag komt Wijzemans met enige regelmaat vertellen hoe het met het zielige kleine diertje gaat. Hij zit er "heel stil", zegt hij, "hij is vast dood". En ik zeg hem dat 'ie vast alleen maar bang is, dat hij de plant water moet geven, dan kan het wormpje wat makkelijker de aarde induiken. Het zielige kleine diertje moet van de Grote Verhuizing vast heel moe zijn. Wijzemans ziet het totaal zitten en het ene bekertje na het andere gaat de pot van de stervende plant in. Wijzemans ziet het zielige kleine diertje vervolgens "sjezen over de aarde", wat volgens hem een goed teken is. Even later zien we het zielige kleine diertje niet meer. Wijzemans concludeert volkommen gelukkig dat hij in de aarde zit. Als papa de volgende dag thuiskomt, vertelt Wijzemans heel trots over het feit dat we een nieuw huisdier hebben. Een dood klein zielig diertje in de aarde van de bijna dode plant.

Wist u dat Draakje er een mening over heeft?

Hij: Mama, wil jij een keer de ruimte in? Naar de maan?
Ik *het spel helemaal meespelend, denk ik*: Ja! Naar de maan! Ga je dan met me mee?
Hij *heel resoluut*: Nee.
Ik *realiserend dat ik ergens de verkeerde afslag heb genomen*: Oh. Okay, en waarom niet?
Hij: Ik vind die pakken niet zo mooi.

Mijn zoon denkt dat ik graag lelijke pakken draag? Ik heb hem niet goed uitgevraagd, da's in ieder geval zeker. Nu blijf ik achter met een tergend knagende onzekerheid.

Wist u dat ik voor Spelmaker geen mam meer ben, maar ma-ham?

Ik: Lieffie, hoe gaat het op school?
Hij *zonder op te kijken*: Goed.
Ik: Ja maar, hoe gaat het in de klas, met D? En je nieuwe vriendjes?
Hij *volkomen berustend*: Niet zo leuk.
Ik *in de stress, ikrukhaarhoofderaf*: Jemig, Spelmaker, niet zo leuk?
Ik *argwanend as hell*: En zie je je oude vriendjes nog wel bij het buiten spelen?
Hij *zonder op te kijken*: Mwouah....
Ik *standje richting blinde paniek* : Lieffie, kijk me aan....hoe gaat het met je? Wat wil je?
Hij *dit gesprek volkomen beu*: Ma-ham, het is leuk! Ik krijg topo en volgende week een toets over de provincies en de week daarop met de hoofdsteden en de week daarop, .... en ik krijg ook nog geschiedenis.....
Ik *met een gelukzalige grijns op mijn smoelwerk*: .....

woensdag 17 augustus 2011

Home alone.....Dank voor het rondje virtueel duolopen!

Vanmorgen bracht ik drie Daltons naar school. Voor het eerst in 9 jaar liep ik vervolgens naar huis wetende dat ik de hele ochtend voor mezelf had op mijn roostervrije dag. En in het echt?

Vond ik er geen zak aan.

Ik had van te voren geprobeerd voor mezelf dates te regelen. Ik ken mezelf namelijk een beetje. En wat ik vreesde gebeurde daadwerkelijk; er stortte bij thuiskomst een oorverdovende stilte bovenop me.

"En nu?", dacht ik met mijn ziel onder mijn arm, rondkijkend in mijn huis zonder Daltons. "In hemelsnaam, wat nu?" Ik had met Ritchie pas om kwart over 9 afgesproken om een virtuele duoloop te gaan doen, maar ik was al om kwart voor 9 al thuis in mijn oorverdovend stille huis.

Het was een last minute date, het virtuele loopje. Nog net op het allerlaatste nippertje geregeld die ochtend. (Ik moet ooit eens iets loggen over het voorlaatste nippertje, daar hoor ik nooit iemand over praten!) Ik voelde de bui der Daltonloosheid namelijk al hangen. Picture it, twitter: Ik ga lopen, ik ook, oh wat leuk, hoe laat ga jij, oh dan ga ik ook, weet je wat, we maken er een virtueel duoloopje van. Zoiets. Hij in Friesland, ik in Zuid-Holland. Meestal loopt hij 10 keer zo ver/lang/snel als ik, maar kniesoor die daar op let!

Ik twitterde uit pure wanhoop om 5 voor 9 dat ik er al klaar voor was. Hij godzijdank ook...maar of ik mij iPhone mee zou nemen. Hmm. Nu ben ik helemaal van de techniek en van de gadgets en je kan mij niet zwaar genoeg behangen met GPS-, snelheid-, hartslag-, en ik weet niet wat voor meters, maar twitteren tijdens het lopen was voor mij nieuw. Geen bril op, zweethanden, autocorrectie; ik zag allerlei beren op de weg. Om maar niet te spreken over bekenden die mij zien lopen-twitteren en wenkbrauwen optrekken en zo. Maar goed, ik deed het en man oh man, wat was het leuk! Wellicht een beetje saai voor de niet-lopers onder ons om te vertellen dat ik dingen twitterde als "5 km", maar wij vonden het leuk!

Ik liep een rondje van 7,5 km. 5'28" de km, ik was blij. Ritchie liep hetzelfde rondje noggen keer, en uiteraard een stuk rapper. Hij is namelijk officieel maf, for the record. Maar ik had met hem dat tweede rondje eigenlijk moeten meelopen, want na mijn douche had ik nog een uur over voor ik de Daltons weer uit school mocht halen. Seriously, ik moet weer even leren wat het is om tijd voor mezelf te hebben en invulling vinden voor tijd voor mij. Het is bizar dat je vergeet wat chillen is.

Maar goed, vandaag was mijn vuurdoop en ben ik gered door een officiele mafketel. Thanx dear!

zondag 14 augustus 2011

The man formerly known as Stadler

Wij hebben deze vakantie voor de tweede maal meegemaakt hoe het is als je na twee jaar teruggaat naar dezelfde vakantiebestemming. Voor de tweede maal maakten wij mee hoe Draakje nu de leeftijd heeft op een vakantiebestemming die Wijzemans twee jaar daarvoor had op dezelfde plek.

De eerste keer dat we het meemaakten, heb ik een logje gewijd aan "Wijzemans toen" versus "Draakje op dat moment". Ik heb zelfs foto's geënsceneerd om een zo nauwkeurig mogelijke kopie te maken met het andere kind. Dat logje heette in 2008 Déjà vu

Nu, de tweede keer, heb ik het anders gedaan. Oftewel: Een logje over een jongetje dat toen heul lang haar had, over een jongetje dat ooit heul onschuldig leek, over een roze jurkje dat toen ONEINDIG belangrijk was voor iemand en...

Ra-pa-pa (*tromgeroffel*)....de uitschieter:

Over een grumpy old man die voorheen Stadler heette!

Toen keken we hier naar wolken en zochten we naar vormen.
Twee jaar later deden we dat hier ook.


Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Toen had Spelmaker hier heul lang haar en waren hij en zijn vader twee handen op een buik.
Twee jaar later heeft hij geen lang haar meer.
Maar voor de rest...


Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Twee jaar geleden wilde Wijzemans in het "verkleedkasteel" PERSE het roze jurkje aan.
Hij wilde twee jaar geleden namelijk prinses worden. (En profvoetballer....een magische combinatie.)
Dat hij het jurkje achter moest laten, heeft hij me maandenlang nagedragen.
Twee jaar later bleek het roze jurkje bezet toen we aankwamen.
Bezet door een voor mij volkomen onbekend, schattig klein meisje.
Wijzemans ondertussen, had andere kleren uitgezocht.
Het roze jurkje kon hem worst wezen.
Het kon mij echter wel wat schelen, dus zette ik (met toestemming van moeders) haar op de foto.

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Twee jaar geleden werd hij hier deux ans!
Twee jaar later haalde hij hier de schoolgerechtige leeftijd.


Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Twee jaar geleden doopte ik hem en zijn maatje Stadler en Waldorff.
Twee jaar later is Stadler alleen over.
Ook jarig op 11 augustus, net als Draakje.
Twee jaar later is Stadler geen Stadler meer.
Stadler is een lieve man, vermomd in een laagje grommig.
Op 11 augustus -bijna aan het eind van de vakantie- loop ik het broodwinkeltje in.
Ik (grijnzend): weet je nog, nummer 100
Hij (semi-zuchtend): Oh ja, dat Leidse huisje. Allemaal gekken daar.
We spelen een spelletje.
Natuurlijk weet hij dat we in nummer 100 zitten.
Ik steek mijn hand uit en zeg: Gefeliciteerd!
Ik geef hem het kado dat we bij ons hebben.
Hij is zichtbaar onder de indruk.
Hij schudt mijn hand en buigt voorover om te zoenen.
Ik geef er drie. Links-rechts-links.
Nee, zegt hij, vier, anders telt het niet. Links-rechts-links-rechts.
's Middags zitten we op het terras en ik loop naar het winkeltje.
Ik wil een foto van hem en Draakje.
Hij: Moet dat?
Ik: Ah, toe?
Hij: Nou eentje dan.
En dan pakt hij een pakje tevoorschijn.
Hij heeft een kado voor Draakje.
De foto toen heb ik stiekem op afstand genomen en is enorm ingezoomd.
De foto nu is met tegenzin, maar met toestemming.
En ik weet nu ook hoe oud hij is geworden.

Toen ik op zaterdag afscheid van hem nam, wist ik dat ik hem vier zoenen moest geven.
Anders telt het niet.

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

woensdag 10 augustus 2011

De schoolgerechtigde leeftijd

Fearless.
Dat is mijn jongste.
Draagt zijn bijnaam Draakje als een Geuzentitel.
Durft alles, doet nog meer. (1)
Luistert voor geen meter.
Als hij het in zijn kop heeft, kunnen wij op ons hoofd gaan staan, maar hij doet het. (2)

Je kan zijn foto in de Dikke van Dale plakken onder het woord “ondeugd”.
Dan is verdere uitleg overbodig.
Begrijp me goed; er zit geen greintje kwaadaardigheid in, geen greintje geniepigheid of achterbaksheid.
Hij is één bonk, 100% pure, olijke, vrolijke, onschuldige ondeugd.
Met een hoofdletter O.
And he’s proud of it.

Voor diegene die hem niet goed in de smiezen heeft, is hij verbazingwekkend kwetsbaar en gevoelig.
Hij is namelijk een Draakje met een heel groot hart. (3)
En een heel klein hartje. (4)

Hij heeft haast om groot te worden (5) en hij is snugger (6).
Streetwise. (7)
En soms is hij gewoon nog heel klein. (8)
Een kusje van mama kan nog steeds alles genezen.

En morgen is het 11 augustus 2011.
Morgen wordt hij 4.
Onze jongste spruit gaat morgen de schoolgerechtigde leeftijd bereiken.

Vier jaar geleden had het maar een haartje gescheeld.
En morgen is hij vier.
Ons Draakje, ons wondertje wordt vier.
Wij vieren een feestje.
En we hebben een beetje medelijden met zijn toekomstige leerkrachten.
Vier is namelijk ook de schoolgerechtigde leeftijd.


Wat wil je op je verjaardag eten? "Rijst!"
Het kind eet het liefst de pan rijst leeg.
Dan weet u wat wij morgen eten...
Image Hosted by ImageShack.us

Volleerd pistache-nootjes-eter.
Openknakken met de tanden, peuzelen en de dopjes in de asbak.
Alles met één hand.
Image Hosted by ImageShack.us


Okay, ik plaatste hem al eerder op facebook, maar deze foto typeert hem wel!
Dude! I'm too sexy for this outfit!

Image Hosted by ImageShack.us

Dansen durft hij niet.....maar wel met mama!
Image Hosted by ImageShack.us


Vier...


Image Hosted by ImageShack.us


(1) springt met een luide “joepie” overal vanaf in mijn armen, of ik nu oplet, of weet dat hij het gaat doen of niet
(2) een pijltje in mama’s oog schieten terwijl ik HEUL hard riep dat hij dat kermispistooltje weg moest leggen, nadat hij wist dat hij het überhaupt nooit had mogen pakken
(3) toen ik werd ‘aangereden’ door een winkelwagentje in mijn hiel (pijnlijk!) bood hij direct aan er een kusje op te geven
(4) hij mist Lewis zo op vakantie
(5) [quote] Ik ben niette kleine jonnen! [unquote]
(6) hij is al gespot door de juf van de plusgroep….oh dear…
(7) [quote] chill!! [unquote]
(8) hij neemt altijd de kuiten in de supermarkt, maar als hij me zoekt en ik ben niet exact daar waar hij me verwacht, is hij ineens heel bang en volgen de traantjes direct….”ik dacht dat je weg was”

zaterdag 6 augustus 2011

Mijmeren op vkaansie

3,5 jaar tussen Spelmaker en Wijzemans.
2 jaar tussen Wijzemans en Draakje.

De 3,5 jaar waren ook relatief altijd al groter dan de 2 jaar in absolute zin waren. Maar soms relatiever wat kleiner dan de andere keer. These days, echter, lijkt het net alof de 2 jaar nihil is en de 3,5 jaar humongeous.

De jongste twee vechten elkaar de tent uit, of zijn beste maatjes die niet zonder elkaar kunnen. Tussen die twee uitersten kan bij wijze van spreken 20 seconden zitten. Ze vragen dezelfde aandacht van ons en ze leven in competitie op alle fronten. Wijzemans is emotioneel wat trager, Draakje ondertussen heeft als jongste zijnde enorm veel haast in het leven. Ik vermoed dat Draakje ook pienter is maar dat stukje van de schaal af vallen dat hij niet heeft, compenseert hij ruimschoots met lef en durf. Je ziet ook dat ze van elkaar leren; ze hebben elkaar nodig en vullen elkaar aan, maar ze zitten elkaar ook enorm dwars. De Bevelvoerder en ik moeten laveren tussen die twee jongste Daltons van ons.

Spelmaker is 3,5 jaar ouder dan Wijzemans. Maar relatief is het verschil momenteel een astronomische eenheid. Hij is prepuber. Zijn broertjes zijn klein. Zijn verantwoordelijke en rustige aard durf ik te wijten aan zowel de plek in het gezin als zijn aard zelf. Aardje naar zijn Vaardje. (Spelling?) Hij lijkt op zijn vader en hij trekt naar zijn vader.

Picture it, vkaansie, zomer 2011.
We komen terug van een dagtrip en iedereen is moe. Wijzemans en Draakje trekken zich moe van de lange dag terug in hun eigen wereld. Die van treintjes en zand. Die van de Nintendo DS en van de “Disney XD” op televisie. Spelmaker loopt ondertussen naar zijn kamer. Hij trekt zijn zwembroek aan, pakt zijn handdoek en roept: “Ik ga naar mijn vrienden, doei!” ’s Avonds gaat hij in de bar vragen (verhaal halen) waarom Eredisie Live niet opstaat.

Hij wordt in december 10. Over niet heel lang meer wordt hij nog veel zelfstandiger dan dit. Nog veel opstandiger dan dit. Ik ga al mijn geduld bij elkaar schrapen. Ik ga onze ruziënde kleintjes even wat meer laten (Zennnnnnn) en wat meer aandacht besteden aan Spelmaker. Ik ga mijn prepuber iets meer behandelen naar zijn leeftijd. Ik hoef hem een boel niet meer te vertellen…maar een heleboel andere dingen wel. Voor het te laat is, denk ik dan, want de tijd glipt door mijn vingers. Nog eens drie keer knipperen en hij is bijna 20.

Komende week gaan wij samen naar Oradour-sur-Glane. Hij en ik.
Het wordt zijn tweede keer. Hij wil het beter begrijpen zegt hij; de vorige keer was hij te jong, vindt hij zelf.

Ik geloof dat hij een hele mooie vent gaat worden.
Zowel in figuurlijke, als in absolute zin.