maandag 30 mei 2011

In shock

Ze vroeg mag ik jou
En ik zei ja
En toen vroeg ik mag ik jou
En toen zei zij ja
En toen gaven we elkaar een kus.

Ik heb dus een schoondochter. Zo blijkt.
Al een maand.
En als je vijf bent (bijna 6), is een maand dus echt serieus een heule lange tijd.
Vandaar dat ik een beetje in shock ben.
Niet over wie mijn schoondochter is hoor, want ik wist heus wel dat Wijzemans en Buurmeisje al jarenlang verliefd zijn op elkaar.
Ik wist alleen niet dat ze verkering hebben.
Al een maand.
Maar hoe ging dat dan, wilde ik vanavond weten.
Nou toen kwam het verhaal.
Ze vroeg mag ik jou.

zondag 29 mei 2011

Een kwart woord

Ik was een typische VWO-klant. Maar dan wel de ultieme bèta-variant daarvan. Dat werd dus niet Gymnasium met *oh horror* nog meer talen, maar Atheneum, waarbij ik zoveel mogelijk talen liet vallen zo snel als het mocht. Die 1,3 (!) voor mijn proefwerk Duits in de vierde klas kan ik me nog levendig herinneren. Arg. Daar werd nog een "publieke schandpaal"-momentje van gemaakt ook. Ik kan me de gruwelijke docent die het nakeek dus ook nog vividly herinneren. Dubbel arg. Op een andere kwade ochtend haalde hij me voor de klas. Ik pieste bijna in mijn broek uit angst voor de overhoring, maar hij zei alleen maar: "Heb je een nieuw setje aan?" Toen iedereen hard genoeg had gelachen en ik rood genoeg had gebloosd als 15 jarige, mocht ik weer gaan zitten. Duits werd um dus niet.
 
Ik ging mijn examen in met natuurkunde, scheikunde, wiskunde B, en biologie. (En Nederlands, Engels en geschiedenis.) Ik kwam mijn examen uit met een 8 voor alle vakken behalve Nederlands. Een 7. Mijn studie fysische chemie ging vervolgens ook van een lijen leien dakje. Tsja, die 7 kwam niet uit de lucht vallen. Ik haalde mijn studie met extra vakken niet cum laude, maar wel bovengemiddeld. Story of my life: het komt me nooit aangewaaid, ik moet er altijd voor werken. Maar als ik ergens voor werk, kan ik het bijna altijd erg goed. (Op Duits na dus.)

Right. Waarom deze veer in eigen derrière? Nou, omdat ik werk naar een punt dat aan het eind van dit logje pas echt komt. Een deel van het punt komt nu: Ik heb mijn hele lagere schooltijd geknokt tegen breuken. Hoe goed ik ook was in rekenen, ik kreeg mijn vinger maar niet achter die breuken, ik snapte het gewoon niet. Ik kreeg het begrip, het grotere verhaal der dingen achter de breuken maar niet onder de knie. Ooit niet goed uitgelegd, ooit het begin niet goed, en ik ben reddeloos verloren. Ook dat is namelijk de story of my life. Uiteindelijk kan ik alles, maar zonder basis kost het me heel veel inspanning. Zou het met het richtingsgevoel ooit nog goedkomen?

Ik merk nu dat ik kinderen heb die van een andere categorie zijn. Ik kom nu op mijn echte punt.

Vanavond bij het avondeten keek Wijzemans naar de klok. Trots op het feit dat hij dat ingewikkelde analoge ding (geef hem maar liever de digitale wekker) eindelijk snapt,  zei hij triomfantelijk: "het is 10 over 6!" Ik moest lachen en zei dat het klopte.

Spelmaker: het is één-zesde over zes!
Onderkaak van Rapunzeltje: *kloenk*
Ik: Hoe weet je dat?
Spelmaker: Gewoon.

Voor degenen die nog net niet on the same page zijn: in groep 5 krijg je nog geen breuken.

Vijf minuten later sta ik voor ons "boodschappen/niet vergeten"-white board. 1/4 = 0,25 rekent Spelmaker uit zijn hoofd uit en 1/5 = 0,20 ook. Hij heeft ergens de klok horen luiden en is vervolgens zelf de klepel gaan zoeken. Hij heeft zichzelf geleerd breuken naar decimalen om te rekenen en andersom. Net als hij ooit deed in groep 2 met negatieve getallen. Ik legde hem vervolgens uit wat er gebeurt als je 1/3 probeert te doen. En dat je dan afspraken met elkaar moet maken. "joh, weet je wat, we stoppen na 4 cijfers achter de komma, of na 2." Zijn grijns was schuin. Triomfantelijk. De "ik heb je door"-grijns.

Hij heeft het woord "wortel" ook ergens gehoord. Nou, die tweedemachtswortel is te simpel voor hem. Ik legde uit dat het getal 2 heel erg mooi is, maar dat het niet stopt bij "kwadraat" en "wortel van". Ik ben gegaan naar het idee derdemachtswortel. Ik had 5 minuten eerder het concept exponenten uitgelegd, dus exponenten versus wortel ging erin als zoete koek.  En alles stond bij hem in standje "ik snap het".

Okay. Mijn punt. Eindelijk. (Of slaapt iedereen al?) Ik ben geen docent, ik heb niet geleerd pedagogisch uit te leggen. Als ik als lagere schoolleerling mijn uitleg-relaas van vanavond had moeten aanhoren was ik vast huilend weggelopen. Maar ik heb een Spelmaker die aan een kwart woord genoeg had. Boe-ha-ha-ha, oh de woordspeling. Ik had blijkbaar toch een 8 verdiend voor mijn eindexamen.

Denkertje voor mij. Ik heb een Wijzemans die door schoolkinderen van groep 7 in het winkelcentrum wordt nagewezen (zaterdag letterlijk gebeurd:) "Kijk! Daar heb je Wijzemans, het broertje van Spelmaker. Die kan goed rekenen? Niet normaal!" En ik heb een Spelmaker die een juf heeft gehad dit jaar die hem in zijn onderbroek heeft laten gymmen.

donderdag 26 mei 2011

Het grotere hart

Ik lees de mail. Er komt stoom uit mijn oren. Vrije vertaling: "Als alle ouders van de E'tjes nu even 7,50 willen dokken aan mij voor de flapdrollen van begeleiders en voor de toffe trainer van de maandag, dan kan ik als popie-jopie moeder die haar smoelwerk nog nooit heeft laten zien op het veld goeie sier maken door een flesje wijn te kopen voor hen. Oh ja, en de Bevelvoerder en zijn vrouw bij deze een lullig bedankje in de ps voor alle vrijdagavondtrainingen, het foto's maken en het wekelijks onderhouden van de website met wedstrijdverslagen.

Ik: ***censuur***
Bevelvoerder: Schat, je hebt gelijk, maar het boeit me niet. Ik doe het voor de Spelmaker. Laat maar.
Ik: Ja maar...
Hij: Dus? ...
Ik: Je hebt gelijk. Zen.

Er komt een mail. Zaterdag voetbaltoernooi. Ik besluit van mijn echtgenoot te leren. Ik stuur een mail aan iedereen:

"Bevelvoerder gaat met Spelmaker met de Merz, ik blijf thuis met mijn andere twee Musketiers...er zijn dus drie zitplaatsen voor spelertjes als iemand mee wil rijden!

Antwoord van een moeder: "Mijn zoon rijdt graag mee en omdat wij (wij is echtgenoot en zij zonder andere kinderen) het druk hebben, graag onze zoon thuisbrengen na het toernooi. Dit is ons adres...."

Ik: ***censuur***
Hij: Schat, je hebt gelijk, maar dit boeit me niet. Ik doe het voor de Spelmaker.
Ik: Ja maar...
Hij: Dus?
Ik: Okay

Hij heeft een grens. En de vereniging kent die grens. Ik geloof dat ik denk dat ik het maar eens moet laten gaan. Ze zoeken het maar uit.

Aardje naar zijn vaardje. Ze zoeken het maar uit. Het komt wel goed. 

Image Hosted by ImageShack.us

dinsdag 24 mei 2011

Citroenstop

Spelmaker en ik zeiden hetzelfde op hetzelfde moment.

Spelmaker: Citroenstop!
Ik: Huh?
Spelmaker: Nee, je mag niet praten!
Ik: Huh?
Spelmaker: Ik zei als eerste citroenstop en nu mag jij niet praten tot iemand je naam zegt.
Ik: Huh?
Spelmaker: Ma-ham! Je mag niet praten!
Ik: ...

Inmiddels snap ik citroenstop. Nou ja, snappen: ik heb me bij het fenomeen neergelegd. Vroeger, toen ik de leeftijd van de Spelmaker had, en je zei iets tegelijkertijd met iemand, riepen we "eerst geknepen hout aangeraakt!" Degene die het eerste de ander had geknepen en als eerste hout had aangeraakt, had gewonnen. Ik weet eigenlijk niet eens wat je dan precies had gewonnen, maar je had in ieder geval van de ander gewonnen.

Wij waren sowieso wel van het knijpen. Een andere was namelijk "eerst geknepen groene eend!". Als je een groene 2CV zag moest je als eerste die ander zien te knijpen en dat keihard roepen.

Hmmm...nu ik er zo over nadenk is citroenstop niet eens zo heel raar.

zondag 22 mei 2011

23 mei 2064

23 mei 2001 was de woensdag voor hemelvaart. Daarom kozen we die dag.

23 mei 2064 is de eerstvolgende dag dat 23 mei de dag voor hemelvaart is.

Ik weet niet zeker of we die 63 jaar-grens leeftijdstechnisch gezien gaan redden. Huwelijkstechnisch gezien weet ik het wel zeker. Binnen 24 uur na de eerste ontmoeting wisten we het namelijk al zeker. Allebei.

Morgen is het 23 mei. Niet de dag voor hemelvaart maar wel 10 jaar later. Morgen zijn we 10 jaar getrouwd.


Still crazy after all these years. Gefeliciteerd lieffie. Had ik je vandaag (morgen) al verteld?

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us

zaterdag 21 mei 2011

Einde der tijden

Mijn klok zegt dat 21 mei bijna klaar is. De wereld zou vergaan hebben moeten zijn. Tegen de tijd van... Nu. Nederlandse tijd, that is. Maar Joost mag weten welke tijdzone God en zijn zoon kozen voor het einde der tijden. Als dat Honolulu (spelling?) tijd is, hebben we nog even. Toch? Het einde kan toch nog komen.

Maar...met een beetje pech is het einde al geweest en Is. Dit. Het.

Mijn conclusie:

Als dit de hemel is voel ik me genaaid. Als dit de hel is vind ik het een hele goede deal!

woensdag 18 mei 2011

Je krijgt wat je verdient.

"Je krijgt wat je verdient, maar niet persé van dezelfde persoon. Want dat zou saai zijn."

Toen ik ooit enorm teleurgesteld was in iemand, sprak een wijze dame deze woorden. Inmiddels weet ik dat ze waar zijn.

Ik kan enorm uit de bocht vliegen en mensen kwetsen. Ik kan enorm vol van mezelf zijn en te weinig aandacht voor anderen hebben. Ik kan enorm mopperen op anderen. Dat kan ik allemaal heel erg goed. Maar ik geef ook die fietser die ik niet ken en die ik onderweg inhaal een compliment omdat ze zo'n schitterende jas heeft. Is toch leuk om te horen? Ik zie haar nooit meer en ik krijg er van haar niks voor terug. Maar zij en ik hebben allebei een goed gevoel overgehouden door die opmerking. Heel anders dan hoe ik me voelde toen ik werd ingehaald door die idioot die me "vuile t.eringh.oer" noemde omdat ik al fietsend iets uit mijn tas probeerde te pakken. Enfin, to the point Rap, to the point.
Ik kan ook heel ver gaan voor vrienden. Soms zelfs een tikkie te ver ten koste van mezelf en mijn omgeving. Maar door de bank genomen geeft mijn inborst "te geven" mij (en de rest) een goed gevoel, geloof ik.

En verdomd als het niet waar is. Ik krijg het terug. Maar niet persé van dezelfde persoon. (Want dat zou saai zijn.) Logland is een voorbeeld van "ontvangen uit onverwachte hoek". In tijden van zorgen ineens een kaartje of zelfs een pakje ontvangen van mensen die je alleen virtueel kent. Dat is zalig. Een kaartje is ineens niet virtueel meer, dat is tastbare genegenheid. En als ultiem voorbeeld biedt iemand die mij nog nooit in het echt heeft gezien, ons haar huis aan gedurende haar afwezigheid. Precies toen ik het zo hard nodig had.

En soms krijg je het echt van niet dezelfde persoon terug. Dit was even een enorm lange inleiding om te komen tot dit punt. Dit is weer zo'n "zoek de rode draad"-logje, blijkbaar. Enfin, ik heb 'm weer (rode draad).

Op weg naar het ziekenhuis met Wijzemans had ik een anderhalf uur te overbruggen. Wat te doen....naar huis? Ergens blijven hangen? Gelukkig lag Centraal Station op onze route en dus gingen we treinen kijken. En een koekie of een croissantje kopen. Wijzemans was moe (had de avond tevoren nog om 23:00 uur op de dokterpost gezeten) en hij was bang, want hij wist dat Het Bezoek Aan Het Ziekenhuis in het verschiet lag. En hij wilde een treinenpuzzel. Nou jongen, wij gaan een treinenpuzzel kopen. (Die hadden we ooit in huis maar die had ik wegens incompleetheid weggeknikkerd.)

Maar de NS blijkt niks meer te verkopen. De hele kinderlijn is *hop* wegbezuinigd. Ik stond met een opengetrokken portomonnee glazig te kijken naar de dame van de informatiebalie. Wijzemans was teveel uit zijn doen om te dreinen en was oprecht zielig.

En toen stapte er een mooie blonde dame met een NS uniform op me af: "Ik heb er nog eentje in de verpakking thuis. Ik wist dat ze eruit gingen en heb er nog eentje meegenomen. Mijn kinderen zijn er eigenlijk te oud voor. Maar hoe krijg ik die bij jou?"

Omdat ik ook te weinig slaap had gehad en met mijn kop bij het ziekenhuis zat, gaf ik enorm dankbaar mijn gegevens, zei ik veel te weinig dank je wel, en delete mijn brein daarna de gegevens van dit incident. Mijn brein had het even te druk met andersoortige zaken. Maar maandag belde ze. "Je spreekt met Ingrid, van de NS. Ik heb de puzzel meegenomen en hij ligt bij de informatiebalie."

Flabbergasted.

Ze wist dat zij er zelf niet zou zijn als ik de puzzel zou ophalen. Ik was die fietser met die jas die zij inhaalde. Alleen had ik niet eens een mooie jas aan.

Ik hoop dat ze het kaartje kan waarderen dat ik nog snel geschreven heb. Ik hoop haar ooit nog eens tegen te komen op het station. Ik blijf mezelf zijn en geven. Want je krijgt wat je verdient. Maar niet persé van dezelfde persoon. En boy oh boy, wat hoop ik dat Ingrid die werkt bij de NS krijgt wat ze verdient! In dit geval per definitie van niet dezelfde persoon.

Image Hosted by ImageShack.us

maandag 16 mei 2011

Een bewogen weekend verwerken

De Breestraat. Zondag, 14:15 uur. Ik weet dat ik pas na ongeveer vier minuten na het schot over de start zal gaan en dat ik dus nog minimaal 20 minuten moet wachten als een haring in een ton. (Druk, jongens, druk!) Mijn loophorloge zoekt zijn satellieten. Mijn brein is in de stress over futiliteiten zoals mijn veters en mijn oordopjes en dat is in mijn geval een goed teken. Ik voel ook mijn blaas, geloof ik. Alweer. Ook daar maak ik me druk om. Na drie bevallingen is dat met hardlopen na een paar kilometer een uitdaging. #tmi. Ik heb me gepositioneerd tussen de pacers van 55 en 50 minuten. We zien wel. Als ik maar voor die van 55 eindig.

Ik ben bijgekomen van de valse start nog voor de race begon. Mijn vader had een kwartier voor mijn vertrek Wijzemans opgehaald voor de zwemles. Toen ik wilde vertrekken en mijn looptas van tafel wilde graaien, zag ik dat de zwemtas van Wijzemans nog op tafel stond in plaats van mijn looptas. Die was dus abusievelijk mee naar de zwemles. Na een Wilde Wild West actie met een te hard rijdende terugkerende auto en een roekeloos rijdende tegemoed komende fietser, vertrok Wijzemans met de juiste tas en ik idem dito. Dankzij de Wilde Wild West actie waren beiden nog op tijd ook.

Drie minuten na het startschot kom ik onder de start door en ik druk mijn horloge in en mijn iPod aan. De eerste paar kilometer valt er door de drukte geen tempo te maken en valt de boel af en toe zelfs stil, maar ik voel dat ik lekker loop en voor ik het weet zak ik, ondanks het horten en stoten, in mijn Runners High. Time to Think.

Ik denk terug aan de idiote donderdag/vrijdag met doktersposten en gedachtes aan ambulances met gillende sirenes. Ongeruste telefoontjes en ongeruste gedachten en uren in de wachtkamer. Wijzemans is er nog lange niet, en Schoonmoeder ook niet. De paniek heeft inmiddels plaats gemaakt voor een continu kabbelende ongerustheid. Komende week komt daar de operatie van mijn vader bij. Ik zucht en zoek een gaatje om trage lopers in te halen en ik zet een tandje bij.

Na een kilometer of 4 heb ik de zorgen uit mijn actieve kop gehold en gaat mijn brein terug naar zaterdag. "Weet je zeker dat je het niet wilt verzetten?", had het ongeruste berichtje van Door gezegd. "Nee, ik kan de afleiding gebruiken!", berichtte ik oprecht terug. En dat was de beste beslissing die ik in tijden heb genomen. Het was moeilijk elkaar in het echt niet NicollekeBolleke, Wondelgijn, Toaske, Door en Rapunzel te noemen. En dat was tevens direct het enige moeilijke aan die dag. Ik kan het niet mooier verwoorden dan in het logje van Wondel: het was puur. Ik heb rond de 5 kilometer inmiddels mijn tempo te pakken en laat de beelden van de meeting langs flitsen. Heerlijk. Lopen en verwerken.

Petit Comité, bewust zo gedaan. We wilden met elkaar praten. Bij een blogmeeting zit je voor je het weet aan een tafel waarbij er teveel mensen zijn voor één centraal gesprek. En dat is heerlijk en heel erg leuk (sprak ze uit ervaring), maar niet als je echt wilt praten. Dan is vijf #psies goed. Van oorsprong vreemden, bij elkaar gebracht door logland. Ieder van ons had minimaal drie van de andere vier een keer ontmoet, maar niet anders dan in een blogmeeting. Als ervaren lezers en ervaring hebbende met blogmeetings, wisten we dat de klik die we hebben op het internet er in het echt ook zo zou zijn. Althans, met dìt gezelschap wisten we dat zeker. En daarom spraken we af met elkaar. Deze Vijf. En oh mijn hemel, wat was het heerlijk. Ruim zes uur vlogen voorbij. Ruim zes uur leek zelfs veel te kort. Ik voel een traditie opkomen.

Ik geniet en de grootste zorgen ren ik uit mijn lijf. Lopen en verwerken. Bij ruim 7 kilometer schiet ik zelfs in de lach omdat ik moet terugdenken aan leuke anekdotes van de dag. Dat ik er nog lucht voor heb zeg, ik loop echt lekker.

Picture it, een zonovergoten terras.
"Een rosé graag"
"Wij zijn alcohol-vrij"
De blik op NicollekeBollekes gezicht zal ik nooit vergeten.
Zij mijn blik vast ook niet.
De serveerster onze blikken vast ook niet.

We hebben oppervlakkigheden en diepigheden gedeeld. Het voelde zo veilig en puur dat we heel veel deelden. We kenden elkaars context van de blog, en de persoonlijke verhalen vielen daarom zo makkelijk op hun plek in die context. Sterker nog, de context werd daardoor alleen maar duidelijker. En man oh man, wat hebben we veel gelachen.

Fijn gezelschap. Charmant. Lief. Humor. Zelfvertrouwen. Sterk. Van haar innerlijke kracht en lef kan ik wat leren. (Heb ik stiekem ook gedaan.)

Image Hosted by ImageShack.us

Fijn gezelschap. Charmant. Zuiver. Stijl. Scherp. Net zo'n kletsmajoor als ik. Wereldwijs, in de letterlijke zin van het woord. Wereldwijs, ook in de figuurlijke zin van het woord.
Fijn gezelschap. Charmant. Wijs. Oprecht. Ultiem Gevoelsmens. Schoonheid zit van binnen, zegt ze, maar haar ogen verklappen dat dat in haar geval niet de complete waarheid is.

Image Hosted by ImageShack.us

Fijn gezelschap. Charmant. Lief. Wereldwijs in de figuurlijke zin van het woord. Oprecht. Humor. Wijs. Haar ogen verklappen dat ze alles is.

Image Hosted by ImageShack.us

Eeeeehm, ik kan het uitleggen.

Image Hosted by ImageShack.us

Tsja, als de ober er vandoor gaat met je camera verwacht je (vrees je) allerlei kiekjes. Maar ik durf met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te stellen dat onze vijf partners matig onder de indruk zullen zijn van deze foto. Vijf leuke dames gaan op stap en gaan voor....dit?

Image Hosted by ImageShack.us

Minder dan een kilometer voor de finish spot ik Leidse Glibber bij de beste Italiaan van Leiden (vraag het mijn vader en mijn oudste zoon maar). 


Mijn kop is leeg en ik loop met vertragingen en al een tijd waar ik mee kan leven.

Image Hosted by ImageShack.us
By rapunzeltje at 2011-05-16

vrijdag 13 mei 2011

Een nieuw spelbord zonder spelregels

Vandaag zat ik weer tegenover de kinderarts met de mooiste naam van Nederland. Mooie ogen, sympathiek hoofd. Een absolute kei met kinderen (zowel inhoudelijk als zeker de bedside manner) en net zo goed met moeders (al weet ik niks van die bedside manner, belangrijke disclaimer). Een linkspoot, net als ik. Op één aspect na was het enorm fijn hem weer te zien. Maar dat ene aspect was dan wel weer doorslaggevend: ik had namelijk gehoopt hem nòòit meer dààr te zien.

Maar goed. Daar zaten we weer. Ik wil niet zeggen dat we terug zijn bij af, maar we zijn wel terug ergens daar waar het totaal niet okay is. Het feit dat we wegliepen met de beste symptoombestrijding ooit dankzij de lieve dames van de kinderafdeling en de dokter met de mooiste naam van Nederland, doet niks af aan het feit dat we er nog lang niet zijn.

Sterker nog, de weg is misschien nu nog moeilijker omdat het probleem tussen de oren zit en dat bijzondere breintje van hem er een mening over heeft. En dat breintje is twee jaar verder dan toen. Daarbij blijkt hij in staat om op wilskracht zware medicijnen te ondermijnen.

We zijn niet terug bij af dus weet ik ook niet welke weg we nu moeten afleggen. Iemand heeft er een onbekend spelbord naastgelegd: Ga terug naar start, U ontvangt geen 200 gulden en u springt over op het bord zonder spelregels.

Mijn emoties van de afgelopen week zitten hoog maar zijn nog niet geuit. Maar ze zitten om de hoek dus die komen wel. Hij daarentegen heeft ze verstopt. Ik weet niet hoe en wanneer ze eruit komen, maar dat gaan we later zien. Vandaag had hij na zijn indrukken, zijn angst, zijn huilbuien en zijn verdriet (en na al zijn ingehouden huilbuien en ingehouden verdriet) voornamelijk behoefte aan het gewoon bijna 6 zes zijn op een vrijdagmiddag.

Beloofd is beloofd. De politieboot van lego als het was gelukt, het poepen. Hij heeft hem helemaal zelf correct in elkaar gezet met behulp van de plaatjes. Ik vind het knap. Hij ook. Tot heel diep.

Image Hosted by ImageShack.us

En toen ik thuiskwam van de kapper wilde hij me wat laten zien. Na maanden en maanden van modderen was hij blijkbaar gewoon opgestapt en weggefietst samen met zijn grote broer. Hij wilde me met name laten zien dat hij op en af drempeltjes kan.

Image Hosted by ImageShack.us

De eerste signalen dat we geen spelregels hebben op het nieuwe spelbord werden vandaag echter ook al duidelijk. We hebben nog een lange weg te gaan.

Wil hij me alles laten zien wat hij wel kan?

maandag 9 mei 2011

Kado's van de Buitencategorie

Hij is een collega van de Bevelvoerder. Zij is zijn vriendin.

Haar leven en dat van mij lijken in praktische zin weinig op elkaar. We vonden elkaar omdat we allebei dol zijn op kikkers. (Niet de levende variant, maar de bijzondere spaar-variant: sieraden, porselein, dat soort meuk.)

Maar voor de rest klikken we ook. We zien elkaar alleen bijna nooit. Hij en de Bevelvoerder zitten niet in dezelfde ploeg en dat maakt dat afspreken met elkaar lastig wordt: als de Bevelvoerder niet werkt, werkt hij wel en andersom...

Maar afgelopen weekend was het eindelijk zover. We spraken weer eens af. En zij nam iets mee voor iedereen maar deze log gaat over MIJ  mij. Iets bijzonders. Zij kan iets wat ik niet kan en dat is freubelen. Zij maakt zelfgemaakte kaarten en zo en scrapbooks.

En nu heeft ze voor mij een scrapbook gemaakt. Heel persoonlijk en op mij toegesneden. En laat ik nu net deze maand 10 jaar getrouwd zijn: I've got my homework cut out for me! Ik ga hem vullen met 10 jaar geschiedenis van ons gezin. Wat een heerlijk vooruitzicht, het huiswerk wat mij te wachten staat!

Een kado van de buitencategorie. En dan vergeet ik bij het filmpje (zie onder, helemaal onderaan deze log) nog een bladzijde open te klappen ook. Maar nu is het donker en ik ga het niet overdoen. We doen het er voor dit logje maar mee.

Ik ben Running Rapunzel. Zij is Roxy Rules. Man oh man, wat is dit mooi!

Niemand is toch verbaasd dat Kind aan Huis en zijn Mams er ook waren?

Image Hosted by ImageShack.us

Wat hij en Draakje hebben is bijzonder.

Image Hosted by ImageShack.us

Ik herhaal...bijzonder.

Image Hosted by ImageShack.us

Wij hartje onze tuin.

Image Hosted by ImageShack.us

Master-BBQ!
(Alle lezers met kinderen zullen de verticale bezemsteel als afscheiding voor de hete BBQ en de rest van de tuin volautomatisch snappen, de mensen zonder kinderen na deze opmerking ook.)

Image Hosted by ImageShack.us


Een kado van de buitencategorie van Roxy Rules.


Roxy Rules door raponzeltje

vrijdag 6 mei 2011

Haar Derde Leven

Na de zomervakantie van vorig jaar is Lewis bijna standrechtelijk geliquidereed. De gratie kwam, letterijk ter elfder ure, en ze begon aan haar tweede leven. (Ik heb geen zin het hele verhaal uit te leggen. Lees maar terug.)

Anno nu. Lewis is erg ziek, erg zwak en erg misselijk. En ze is erg oud. Ik ga het scala aan klachten niet opsommen want daar wordt geen lezer blij van. Feit is dat ik vanmiddag bij de dierenarts zat. Met lood in mijn schoenen. "Is het nog katwaardig?", was de vraag.

De dierenarts zag dat ze ziek, zwak en misselijk is. Maar ze zag ook "loop holes" en ze had inzichten. De overall conditie is goed voor haar leeftijd. Er zijn "slechts" minimaal 2 onafhankelijke problemen die op zich elk al een verklaring kunnen zijn voor haar gedrag. Ja, het kan erger, maar laten we beginnen bij deze twee. We hebben medicijnen en bijzonder voer. Verbetering binnen een dag of vier is het devies. Duim met ons mee, alsjeblieft.

Ze is aan haar derde leven begonnen. Ik ben kat-technisch niet heel erg bezorgd. Ze heeft hierna namelijk nog zes levens. Mijn Lewis.

Image Hosted by ImageShack.us

woensdag 4 mei 2011

Klein (groot) geluk

Image Hosted by ImageShack.us 
v.l.n.r.: aardbei, vanille, chocola/meloen, citroen

Image Hosted by ImageShack.us
Blauwe aquarius

Image Hosted by ImageShack.us

zondag 1 mei 2011

Winkeldievegge

Muntje in de kar, twee kinderen in het vizier.
Ik heb nog mazzel, want ik heb er eentje uitbesteed en loop er maar met twee.
Ik heb haast. Mijn vocabulaire wordt ter plaatse gereduceerd tot:

blijf af
hou op
blijf hier
niet doen
nee
nee
nee dat kopen we niet
nee dat ook niet
nee
nee
NEE
NEE
NEE
EN ALS JE HET NOG DRIE KEER VRAAGT, KRIJG JE NOG DRIE KEER HETZELFDE ANTWOORD MAAR DAN ELKE KEER EEN STUKJE BOZER!

In die stemming bereik ik de kassa.
Ik verschuif de lege tassen in de kar om alles op de band te zetten.
Ik vergeet te zeggen dat er een kratje bier in mijn wagentje staat omdat op dat moment twee Musketiers het winkelcentrum aan het "herordenen" zijn.
De kassière geeft me een reprimande en slaat het kratje aan.
Ik haat haar en ben mijn kinderen kwijt.
Die zullen vast bij de autootjes zijn waar een muntje in moet. Hoop ik.

Ik sta op het punt mijn pincode in te drukken op het moment dat alles gebliebt is, als kassière de dame achter mij (!) vraagt mijn tassen uit mijn wagen te halen.
En daaronder liggen verdorie toch nog log 1 pakje margarine en een doosje met eieren.

"Oh nee!", roep ik uit. "Wat stom."
Ze kijkt me aan met een blik van "Ik ben de ervaren kassière die winkeldieven er zo uitpikt."

Ik voel me zo opgelaten, daar zijn geen woorden voor.
Zo opgelaten, dat ik begin uit te leggen hoe het kwam dat ik zo afgeleid was.
Zij kijkt alleen maar beschuldigend en zucht. Ze zucht.
Ze bliebt de margarine en de eieren en ik druk op het groene knopje van okay.

Ik ga nooit meer naar de Digros.