Handschrift

1. What's your name/your blogger name?
2. What's your blog's name/URL?
3. Write "The quick brown fox jumps over the lazy dog."
4. Favorite quote?
5. Your favorite song?
6. Your favorite band/singers?
7. Anything else you want to say?
8. Tag three to five other people.

Run for Kika!

Subtitel: hoe warm het was en hoe ver
(Het is ergste boek dat ik ooit voor mijn boekenlijst heb moeten lezen, maar deze zinsnede eruit is wel toepasselijk.)

Over hoe het zo kwam...
Ik wilde de dam tot dam-loop doen, maar die was helaas al vol. Ik meende toch nog een loophole te zien: ik kon nog voor het goede doel meelopen. Toen koos ik voor Kika. Maar ook dat team zat al vol. Ik sta nog wel op de reservelijst, maar heb er niet veel fiducie in. Maar toen kreeg ik een tweet van Kika. Wilde ik niet meelopen met de Run for Kika? En mezelf laten sponsoren voor het goede doel? Sinds de Den Helder - Maastricht estafette weet ik dat de combi lopen en goede doelen voor mij werken als een rode lap op een stier. Ik schreef me dus in voor de 10 kilometer bij de Run for Kika in Rotterdam.

Internetdinnetje Monique had hierop al vrij snel besloten ook aan te haken en zij zou de 5 km lopen. Vervolgens sloot Twittermaatje Dave ook aan voor de 10 km. Wij liepen afgelopen zondag met z'n drieën in Rotterdam. Alledrie in ons eigen tempo. Het leuke was dat Dave en ik net op tijd arriveerden om Monique te zien finishen.

Ik ben niet zo goed in zelfportretten maken geloof ik, Monique is er half vanaf gevallen. En die extra kin en wangen heb ik in het echt ook niet.

Over hoe ver het was...
Dat kon mijn GPS horloge mij vertellen. Twee rondjes van 5 kilometer rond de plas.



Over hoe heet het was...
Dat kon het KNMI me vertellen. Heet genoeg om zowat oververhit bij de finish te komen. Het was minimaal 26 graden en benauwd. Ik had me voorgenomen gewoon "te finishen" en als ik me niet lekker zou voelen zou ik een tandje langzamer gaan. Hmpf, mijn eer te na. 53'54" werd het volgens mijn GPS-horloge over die 10,12 kilometer. 5'19" de kilometer. Oh, wat hou ik ondanks mijn collega van het romantische hardlopen van mijn gadgets!

Over waar we het voor deden...
Ik ben gesponserd door familie, collega's en logdinnetjes. Ja, ze gaven voor Kika, maar het voelde stiekem ook persoonlijk heel fijn: ik ben jullie enorm dankbaar! Jullie mogen trouwens 1 keer raden welk logdinnetje zelfs een heel logje wijdde aan mij en deze run om maar zoveel mogelijk op te halen. En het is schokkend dat de enorme bijdrage uit Zwitserland nog ergens interbankair zweeft...

Het leidde voor mij tot dit.




En Rotterdam heeft met zijn ruim 1700 lopers meer dan 187.000 euro opgehaald. Na 4 Run for Kika's in Nederland staat de teller op een half mijloen...Nog 4 maanden naar de New York marathon. Er kan nog meer bij.

Een bijzondere ontmoeting: Last stop Amsterdan versus Afghanistan

Zaterdagavond om 7 uur 's avonds lokale tijd sta ik te wachten bij de gate op het vliegveld van Ottawa. Ik ga naar huis. En ik maak een foto. Ik maak namelijk altijd foto's. Ik maak drie soorten foto's: foto's voor het mooie, foto's voor de log en foto's voor de kinderen.

Ik heb me een rotje gefotografeerd voor de kinderen in Ottawa. Zo ziet het er daar uit jongens, anders hè?

     

 

Bij de gate maakte ik een foto van de kist die mij over de oceaan zou gaan vliegen. Gewoon, om te laten zien aan de jongens.



Ik ga zitten en ik wacht tot ik mag boarden...als ik een vriendelijke stem hoor.
"This is your hobby?"
Ik kijk haar aan. Ze kijkt mij aan.
Ik ga direct naast haar zitten.
"Yeah, sort of, but this for my boys, to show them where mommy's been."

We wisselen wat oppevlakkigheden uit, maar we hebben elkaar gevonden.
Gek he? Binnen een seconde was het gebeurd.

Op een moment stel ik de vraag der vragen.
"Is Frankfurt your final destination?"
Nope, ik wist natuurlijk ergens wel dat dat niet zo was.
Ze vertelt...

Begin jaren negentig is ze gevlucht uit Afghanistan.
Het was voor die tijd "so peaceful". Ze woonde bij haar familie en volgde een opleiding tot arts.
Afghanistan was zo mooi. Maar toen moest ze vluchten.
(Ik hoef geen geschiedkundige te zijn om te weten waar ze voor moest vluchten.)
Ze woont in Canada maar heeft haar opleiding tot specialist nooit af kunnen maken in het westen.
De regels zijn anders. Zeker als je vluchteling bent.
Ze heeft al 20 jaar een schuldgevoel dat ze is gevlucht (met haar ouders) en haar familie heeft achtergelaten. In de steek heeft gelaten.
Zij zat in Canada en toen kwam de oorlog.
Haar cynische woorden snijden nog steeds door mijn ziel: but the A.mercans were even worse than the Ru.ssians."
Is het de waarheid? Ik weet het niet.
Het is in ieder geval de waarheid voor haar familie.

Dus nu was ze op weg naar Afghanistan.
Ik zou van Frankfurt door gaan naar Amsterdan, zei naar Bahrein. En dan door.
Ze zou er 2 maanden blijven.
Om te kijken of ze kon zorgen dat haar familie hun land en hun bezittingen terug zouden kunnen krijgen.
Een vrouw alleen.
Zo sterk.
Alleen. Niet getrouwd en geen kinderen.
En geen goede baan.
Omdat haar leven er begin jaren '90 anders uit zag dan dat van mij.

Vanuit mijn business class 'pod' blijf ik mijmeren.
Ik schrijf mijn voornaam en mijn mailadres op een papiertje samen met de woorden dat ik haar zo enorm waardeer en bewonder.
Ik loop naar achteren en vindt haar. Ik geef haar mijn briefje.
De volgende ochtend mag ik als luxe business class vlieger als eerste in de bus naar de gate.
Ik vecht als een tokkie om de plek naast mij vrij te houden.
Het lukt.
Ze glimlacht als ze naast me komt zitten.

Dan durf ik te vragen:
"May I take your picture? I want to tell my oldest son about you."

Iemand die moet staan interrupeert:
"I am sorry for eavesdropping: I can take a picture of the two of you?"

Zij zegt tegen me: "....only for personal use!"

Bij deze. Persoonlijker dan dit kan mijn log bijna niet worden.

Overzeeig

Voor iemand die wat aan de vliegangsterige kant is, zoals ik, vlieg ik te veel. En deze keer stond er weer een trip gepland naar de andere kant van de plas. Nu was de policy bij deze trip gelukkig dat de vlucht dusdanig lang is en de trip dusdang kort, dat ik daar alleen effectief kon zijn als ik uitgerust zou arriveren. En hetzelfde verhaal gold voor de terugreis. Rapunzeltje maakte een vreugdedansje en vloog business class!

Heeft iemand weleens Canadian Airlines gevlogen? Check it out....de Canadezen noemen het "pods". Ik waande me als het ware op Deep Space 9* of iets dergelijks! De stoel kon volledig waterpas en ik kon slapen. Ik stond op het randje van mezelf kapot te schamen, zo luxe. Op het randje dan he, uiteindelijk schaamde ik me niet. Sterker nog: ik genoot schaamteloos.
*Star Trek....sorry

Ottawa is niet echt mooi. Maar wel enorm bijzonder anders-dan-Rapunzeldorp.

Ik kon Wijzemans en Draakje melden dat ik het neefje van Takel* heb gezien!
*Tow Mater uit de film Cars

Ik zocht het kleinste lunchgerechtje uit dat ik op de kaart kon vinden. Dus. Kleintje lunch. *kuch* En naar goed gebruik van @Nicollekebolleke fotografeer ik dat. En publiceer ik dat. De Canadezen vonden het schitterend.

Mijn baas stuurt me bij elke trip een sms. Of ik me een beetje wil inhouden met schoenen kopen. Nu kon ik hem berichten dat ik nul paar had gekocht, hoe knap. Ik had alleen maar een tasje gekocht. Bij een dame die ze zelf maakt van oude kledingstukken. Echt supermooi. Ik had een modelletje uitgekozen en vertelde dat mijn vlucht later de middag ging. Toen ze "Amsterdam" hoorde maakte ze een sprongetje en sprak ze Nederlands terug: haar ouders kwamen uit Voorburg.

Hemel, wat hebben we gezellig staan kletsen! Haar trots: het Tulp-model!

DE TAS. Met op de achtergrond het parlement van Canada. Het is maar wat je belangrijker vindt op de foto...tas vs parlement...

Wachtend op mijn vlucht terug op weg naar mijn pod raak ik in gesprek met iemand met een bijzonder verhaal. Het hele verhaal is voor een volgend logje. Feit is dat zij een huis heeft in Rapunzeldorp als ze het nodig heeft en ik in Ottawa, als ik het nodig heb. De komende twee maanden is het niet zeker of ze internet heeft.

Kijkend naar mijn scherm vanuit mijn pod zie ik dit

Kijkend naar buiten zie ik dit.

Ik bedien mijn stoel naar standje waterpas (planking) en ben door het business class ontbijt geslapen als ik aankom...

Leaving on a jetplane

Ik had ongelijk

Picture it, Rapunzeldorp. 2006. Mijn argumentatie was zo sterk, daar was geen speld tussen te krijgen:

"Schat, we hebben het al druk met twee. Met een derde wordt het niet zo gek veel drukker. We hebben al twee locaties, school en crèche, met een derde komt daar niet een derde locatie bij, we houden gewoon wat langer die situatie met twee locaties."

Ik vond het persoonlijk ijzersterk. En de Bevelvoerder dacht ook dat ik een punt had. Ik had hem overtuigd.

Maar. Ik. Had. Zo. Ongelofelijk. Ongelijk.

Wij maakten niet zomaar een kindje, wij maakten een Draakje. Ik zeg weleens dat als hij de eerste was geweest, hij enigkind was gebleven. I kid you not. Hij is van de categorie "ik spring gierend van de lach van tafel en zie maar dat je me vangt. En succes ermee".  Enfin, jullie weten het. Ik heb vaak genoeg over zijn kapriolen gelogd. "Hier gaan jullie nog veel mee te stellen krijgen!" is een opmerking die wij vaak horen.

Maar. Stel je voor. Steek je wijsvinger omhoog. Da's de wijsvinger van Draakje. Maak vervolgens met je andere vinger een draaiende beweging om die vinger. Dat ben ik. Volkomen kansloos om zijn vingertje gewonden.

By rapunzeltje at 2011-06-13

De hele avond bij je collega op schoot bij Iron Maiden

Op werk pesten ze me met P.
P en ik gieren sympatisch snoeihard door de bocht. We kunnen uuuuuuren vollullen en we kunnen nog harder met elkaar lachen.
Maar we moeten het niet over politiek hebben, want dan wordt het nasty.
Maar als we dan even botsen, beginnen we gewoon over muziek en is alles weer pais en vree tussen ons.
En zo niet dan toch.
We zijn geen directe collega's: op personeelsfeestjes valt ons gedrag dus nogal op.
Een avondje samen vertrekken van een feestje heeft me ooit twee jaar opmerkingen gekost.

P en ik lachen erom. We lullen over zijn vriendinnetjes en de problemen op dat vlak en ik lul over mijn onzekerheden en de problemen op dat vlak. P en ik weten wel beter. Platonischer dan wij komt in dit universum niet voor. Maar man oh man, wat zijn we dol op elkaar. Als ik Wijzemans was, zou hij zomaar mijn Draakje geweest kunnen zijn.

Goed. Rode draad. Gisteren gingen wij samen naar Iron Maiden. (In december gaan we samen naar Purple! Sorry, rode draad...)

Voor mij jeugdsentiment, Maiden. Ik was er bij in 1986, in de Groenoordhallen bij de Caught Somewhere in Time Tour. Mijn aller-, allereerste rockconcert. Ik was 15. Ik schrijf deze regel met een snik in mijn keel, dat begrijpen jullie.
Voor hem goede smaak. Hij was er toen niet bij, maar hij kent de historie....en hij waardeert het.

We gaan zitten. We hebben hele goede plekken. Op de eerste ring.

Ware. Het. Niet. Dat.

Naast mij zit een man die zo bizar dik is, dat ik het bijna niet kan uitleggen, zo dik. Hij kan zijn armen niet over elkaar leggen over zijn buik. De vingers raken elkaar net. Hij moet letterlijk zijn buik verleggen om mij in staat te stellen om maar de helft van mijn stoel in bezet te nemen.

Ik: "P, vind je het erg dat ik de hele avond heul erg dicht tegen je aan kom zitten?"

Die avond blijkt waarom ik terecht zoveel van P hou. Hij en ik hebben de hele avond veel te dicht tegen elkaar aan gezeten. En we hebben allebei met onze über-dikke vriend gebabbeld.

's Avonds in de auto bij het afscheid kijken we elkaar aan.

Te weinig oude nummers, vind je niet?

Uitgescholden voor h.oer en trut

In een logje een paar logjes terug schreef ik als een totally unrelated opmerking tussen neus en lippen door dat ik al fietsend werd uitgescholden voor "vuile t.eringh.oer". (Maar dan zonder puntjes. De puntjes zijn er voor de digitale zoekmachines onder jullie.)

Ik schreef het luchtig, maar eigenlijk was ik enorm geschrokken. Wat was het geval: Ik pakte al fietsend mijn rinkelende telefoon uit mijn tas. Okay, toegegeven, niet helemaal conform de verkeersregels. Maar dat ik vervolgens wordt ingehaald door een scheldende oude man (die al zinnen lang aan het schelden was voor ik überhaupt in de gaten had dat ik het onderwerp van zijn scheldkanonnade was) vond ik buitenproportioneel. Ik bedoel, als je schrikt in het verkeer en er in the heat of the moment iets uitgooit, sois, maar deze meneer schrok niet. Ik bracht hem niet in gevaar. Maar hij had wel een (op zich terechte) mening over mijn actie.  Hij vond blijkbaar dat hij daarop volkomen in zijn recht stond om mij uit te schelden. En te eindigen in een verpletterend "vuile t.eringh.oer".

Ik ben nog lang niet blase genoeg om niet van mijn stuk te zijn. Een bejaarde man. En de term t.eringh.oer, zo met enorm veel venijn geroepen.

Een paar dagen later fiets ik naar de vader van Kind aan Huis met mijn drie Daltons. Eentje voorop, eentje achterop en eentje op de fiets ernaast. Die "eentje voorop" is inmiddels bijna te zwaar voor deze opstelling; mijn stuur is erg zwaar. Ik probeer tegelijkertijd mijn Spelmaker advanced level verkeersregels uit te leggen. Hij doet zijn best met hand uitsteken en rechts fietsen en achter je kijken en zo. Laten zien dat je zonder handen kan fietsen werd hem door mij, helaas, niet in dank afgenomen.

Enfin. Op een moment fietsen we op een eenrichtingsverkeer fietspad. Maar op een slecht moment komen ons ineens 2 spookrijdende fietsers tegemoed. Ze rijden naast elkaar. Een stelletje, rond de dertig.

Ik zie de Spelmaker in de stress schieten. Ik ben (moet je even weten) nogal streng als mijn Musketiers in het verkeer zijn. Spelmaker moet iets doen en hij weet dat hij de regels moet gaan breken.  Ik roep snel: Spelmaker, schiet snel het voetpad op, je doet het goed lieffie, zij horen hier niet te rijden!

De spookrijder kijkt me vuil aan en roept: TRUT!

Ik ben gewoon niet blase genoeg om niet totally flabbergasted te zijn. 

Een uurtje

Ik schrijf dit logje onder een immense druk. Het moet namelijk af zijn binnen een uurtje. Nee, sterker nog: een kwartier geleden moest het logje binnen een uurtje af zijn.

Sinds ik de Bevelvoerder ken, ben ik bekend geworden met het concept 'een uurtje'. Hij zei namelijk tegen mij dingen als: "Schat, ik ga 'een uurtje' weg. Ik ga 'een biertje' doen met de Collega Bevelvoerders."

Ik weet na 12,5 jaar 2 dingen heel zeker: 'een uurtje' is niet 1 uur en 'een biertje' is niet 1 biertje.

Ooit, ergens tussen de geboorte van Spelmaker en Wijzemans in, heeft hij het te heel bont gemaakt. Hij ging 'een uurtje' weg. Hij ging 'een biertje' doen. Om kwart over 7 de volgende ochtend kwam hij binnen strompelen. Ik had hem de hele nacht niet kunnen bereiken. Ik had dus ook nauwelijks een oog dichtgedaan. De grens tussen boosheid en angst heb ik nog nooit zo duidelijk gevoeld als die nacht.

Hij kwam binnen, kachel als wat. Om kwart over 7. Net op dat moment kwam een sms op zijn telefoon. Van Collega Spuitgast. "Succes met je vrouw". Inmiddels zijn die collega en ik okay. Laten we het daar op houden.

Ik kocht vandaag een zandloper in Copenhagen. Een zandloper van een uur. Zo mooi. Zo design. Ik was instantaan verliefd. Ome J kocht hem ook. Op dat moment dacht ik niet eens aan dat verhaal van toen.

Toen ik thuiskwam met de zandloper, kwam Het Verhaal van Het Uurtje weer ter sprake. En de zandloper. Hij kan nu echt alleen maar echt een uur weg en nooit meer 'een uurtje'. Als hij weggaat zal ik de zandloper omdraaien.

Hij ging nu eerder deze avond naar bed en ik wilde nog computeren. En toen draaide HIJ ineens de zandloper om. Een uurtje nog.

En toen schoot me dit logje te binnen. Maar ik moet het binnen een uur klaar hebben....

Nawoord: Gelukt.