Exit Rapunzeltje

Rapunzeltje was een noodsprong.
Eigenlijk ben ik gewoon Repel!

Ik ben verstandig geworden.
Rapunzeltje stopt hier, what was I thinking!
Repel pakt de draad weer op, maar dan elders:

HIER!

Een logje van los zand

Er gebeurt van alles in Casa Repel. Er is veel "loos", er speelt veel. In mijn bol heb ik alles wel op orde, voor zover mijn hersenschudding dat toelaat, maar ik kan er geen consistent logje over dichten. Niks heeft namelijk met elkaar te maken, behalve het feit dat het zich allemaal op dit moment afspeelt. In mijn leven.

Het is weer helemaal mis met Wijzemans.
Net nu we bij een bekkenbodemspecialist lopen, is het weer helemaal loos. Het vermoeden (de nieuwste diagnose in de serie der...) is dat Wijzemans nooit heeft geleerd wat "ontlasten" is, nooit heeft geleerd om zijn bekkenbodem te ontspannen. Dat houdt in dat hij op het moment dat hij aandrang voelt, hij het door zijn aangespannen bekkenbodem heen moet persen. Het probleem nu echter is dat de enthousiaste specialist ook wil weten hoe vaak hij drinkt, wat hij drinkt en hoeveel, hoe vaak hij plast, hoe laat...en hoeveel. Lijsten per dag moeten we bijhouden. We zijn er braaf mee begonnen, maar we hebben na drie dagen besloten burgelijk ongehoorzaam te zijn. Djiez....dit is geen doen, hij heeft geen probleem met plassen, en we gaan dit kind niet opzadelen met maatbekers op het toilet. Wij zien er op die manier namelijk zomaar een plasprobleem bijkomen in plaats van dat er een poepprobleem vanaf gaat. In twittertermen: #frustratie. Probleem is alleen dat ik de confrontatie met de arts nog moet aangaan over de burgerlijke ongehoorzaamheid.
Ik weet wat we moeten doen en daar heb ik tijd voor nodig: Wijzemans moet zijn sterke brein inzetten om zijn lijf mee te laten werken, maar alleen hij kan dat. Voor nu ziet hij zijn lijf falen...en hij houdt niet van falen. Ik heb wat tijd met hem nodig en dat heeft niks te maken met milliliters plassen. Ik ken mijn Wijzemans.
Bijkomend probleem is echter dat Draakje in Wijzemans' kielzog meevaart. Of het nu afkijken is, na-apen, of meer van hetzelfde...de uitkomst is hetzelfde. Bij tijd en wijle staat de stront ons tot de lippen...

...en dan hebben we het nog niet eens...

...over Lewis gehad.
We staan weer op dat punt. Maar dit keer anders want Lewis gaat achteruit. We zien het aan haar. Ondanks de laatste tips and tricks, en het rotsvaste vertrouwen in "we gaan het wel uitzingen", gaat het nu ineens "anders". Ze kakt nu overal. Op het punt dat je denkt (weet!) "dit is niet meer verantwoord voor het huishouden, voor de hygiëne". Ik spreek niks uit, maar ik weet wel dat dit niet meer kan. Nu echt niet meer. Mijn brein raast voort, maar ik typ er geen letter meer over.

Op werk is het spannend.
Leuk hoor, een verantwoorde baan met een leuk salaris, maar de output moet navenant zijn. Deze weken waren werkelijk mijn meest spannende weken ooit, waarin ik allerlei dingen heb moeten doen die ik nog nooit heb gedaan: degene zijn die toestemming geeft in plaats van het te moeten vragen, bobo's heb moeten informeren over wat ik heb uitgespookt zodat zij er goed opstaan, regelen en doen zodat er Belangrijke Handtekeningen worden gezet op Belangrijke Contracten. Contracten die ik heb verzonnen en voor elkaar heb gekregen. (Lees tussen de regels: als het niet lukt is het mijn hoofd op het hakblok.) En net op het moment dat alles om alles gaat in de laatste spreekwoordelijke meters, klap ik mezelf een hersenschudding. Yep: Alles zit 'm in de timing. Vraag maar aan Bolt op de finale 100 meter, die weet er ook alles van.

Och! hoe makkelijk is het dan om al je ellende in je oorlel te stoppen! Mijn oorlel was een makkelijk slachtoffer van al mijn frustraties. Een bijna verwaarloosde hersenschudding erbovenop en ik kon al mijn frustraties en angsten verstoppen in lel en hoofd.

Er speelt namelijk uiteraard nog meer dat ik niet aan deze log toevertrouw. Jullie kennen me: ik ben selectief belachelijk open. Ik heb het er maar druk mee...wij hebben het er thuis maar druk mee.

Maar. En. Dus. Want. Niet alles is kommer en kwel. In het westen is er wel degelijk nieuws: waar ons hart in positieve zin van overloopt momenteel...

....is: het nestje!

5 teefjes, 4 reutjes: wie van de 5 teefjes het wordt, weten we nog niet, we weten al wel dat we haar (uiteraard naar Casa Repel-Detective-Traditie) Fletcher gaan noemen.
Waarom weten we nog niet wie het wordt, vraagt u zich af? Nou, omdat de fokker met een week of 7 naar de karakters van de teefjes gaat kijken, en dat zo goed mogelijk gaat matchen met de toekomstige eigenaren. Ik vermoed dat de fokker nu al uitkijkt naar een Draakje-proof-teefje.

Ik heb, oh hoe techneutisch volslagen onverantwoord, met mijn iPhone een foto gemaakt van een beeldscherm waar de webcam van het nestje op te zien was (volgt u het nog?)

17 september gaan wij op "kraamvisite", half oktober komt "ze" (ze is een van de wormpjes in onderstaande beelden) bij ons:

Ik en mijn humeur

Blind doorgaan, ik schijn daar iets mee te hebben.
Ik heb eerder een hersenschudding opgelopen.
Ook toen bleef ik vrolijk een week rondlopen met koppijn.
Mijn verhaal met een dikke laag "oh ik domme ik" vertellend aan iedereen met een dikke glimlach.
De pijn nekte me echter gestaag.
Tegen de tijd dat de dokter toen een bijna verwaarloosde hersenschudding vaststelde, was ik ook door al mijn vrolijke nepreserves heen.
Het herstel heeft me nogal wat gekost destijds.

En sinds vrijdag bevind ik me weer op die plek.
Te hard doorgegaan.
Blind, mezelf negerend doorgelopen.
Zelfs toen de dok zei dat ik moest rusten kreeg ik mezelf niet tot rust.
Ik had nog vier afspraken staan die dag en ik zou ze allemaal doen.
En daarna zou ik wel rusten. Maar pas nadat ik eerst nog even die 20 kilometer zou hebben gedraafd de volgende ochtend. Want dat stond gewoon op de rol.
En oh ja, boe-haha en moet je mijn oorlel eens zien, lachen, toch?
Hoofdpijn? Even geen tijd voor.

Op weg naar afspraak nummer 2 zakte ik echter door mijn fysieke bodem.
Ik moest stoppen en kwam tot de verrassende conclusie dat de wereld niet vergaat als je afspraken vanwege overmacht moet afzeggen.
*goh!*

Sindsdien ben ik ook door mijn emotionele bodem gezakt en vind ik het allemaal niet zo hilarisch meer.
Ik ben niet te genieten.
Ik slaap de hele dag door en ben niet te genieten.
Het is allemaal niet hilarisch en niet leuk.
Ik erger me rot aan alles en voor de rest slaap ik.
En zelfs dit is een logje van niks.
So shoot me.