Een bijzondere ontmoeting: Last stop Amsterdan versus Afghanistan

Zaterdagavond om 7 uur 's avonds lokale tijd sta ik te wachten bij de gate op het vliegveld van Ottawa. Ik ga naar huis. En ik maak een foto. Ik maak namelijk altijd foto's. Ik maak drie soorten foto's: foto's voor het mooie, foto's voor de log en foto's voor de kinderen.

Ik heb me een rotje gefotografeerd voor de kinderen in Ottawa. Zo ziet het er daar uit jongens, anders hè?

     

 

Bij de gate maakte ik een foto van de kist die mij over de oceaan zou gaan vliegen. Gewoon, om te laten zien aan de jongens.



Ik ga zitten en ik wacht tot ik mag boarden...als ik een vriendelijke stem hoor.
"This is your hobby?"
Ik kijk haar aan. Ze kijkt mij aan.
Ik ga direct naast haar zitten.
"Yeah, sort of, but this for my boys, to show them where mommy's been."

We wisselen wat oppevlakkigheden uit, maar we hebben elkaar gevonden.
Gek he? Binnen een seconde was het gebeurd.

Op een moment stel ik de vraag der vragen.
"Is Frankfurt your final destination?"
Nope, ik wist natuurlijk ergens wel dat dat niet zo was.
Ze vertelt...

Begin jaren negentig is ze gevlucht uit Afghanistan.
Het was voor die tijd "so peaceful". Ze woonde bij haar familie en volgde een opleiding tot arts.
Afghanistan was zo mooi. Maar toen moest ze vluchten.
(Ik hoef geen geschiedkundige te zijn om te weten waar ze voor moest vluchten.)
Ze woont in Canada maar heeft haar opleiding tot specialist nooit af kunnen maken in het westen.
De regels zijn anders. Zeker als je vluchteling bent.
Ze heeft al 20 jaar een schuldgevoel dat ze is gevlucht (met haar ouders) en haar familie heeft achtergelaten. In de steek heeft gelaten.
Zij zat in Canada en toen kwam de oorlog.
Haar cynische woorden snijden nog steeds door mijn ziel: but the A.mercans were even worse than the Ru.ssians."
Is het de waarheid? Ik weet het niet.
Het is in ieder geval de waarheid voor haar familie.

Dus nu was ze op weg naar Afghanistan.
Ik zou van Frankfurt door gaan naar Amsterdan, zei naar Bahrein. En dan door.
Ze zou er 2 maanden blijven.
Om te kijken of ze kon zorgen dat haar familie hun land en hun bezittingen terug zouden kunnen krijgen.
Een vrouw alleen.
Zo sterk.
Alleen. Niet getrouwd en geen kinderen.
En geen goede baan.
Omdat haar leven er begin jaren '90 anders uit zag dan dat van mij.

Vanuit mijn business class 'pod' blijf ik mijmeren.
Ik schrijf mijn voornaam en mijn mailadres op een papiertje samen met de woorden dat ik haar zo enorm waardeer en bewonder.
Ik loop naar achteren en vindt haar. Ik geef haar mijn briefje.
De volgende ochtend mag ik als luxe business class vlieger als eerste in de bus naar de gate.
Ik vecht als een tokkie om de plek naast mij vrij te houden.
Het lukt.
Ze glimlacht als ze naast me komt zitten.

Dan durf ik te vragen:
"May I take your picture? I want to tell my oldest son about you."

Iemand die moet staan interrupeert:
"I am sorry for eavesdropping: I can take a picture of the two of you?"

Zij zegt tegen me: "....only for personal use!"

Bij deze. Persoonlijker dan dit kan mijn log bijna niet worden.