Ik heb me een rotje gefotografeerd voor de kinderen in Ottawa. Zo ziet het er daar uit jongens, anders hè?
Bij de gate maakte ik een foto van de kist die mij over de oceaan zou gaan vliegen. Gewoon, om te laten zien aan de jongens.
Ik ga zitten en ik wacht tot ik mag boarden...als ik een vriendelijke stem hoor.
"This is your hobby?"
Ik kijk haar aan. Ze kijkt mij aan.
Ik ga direct naast haar zitten.
"Yeah, sort of, but this for my boys, to show them where mommy's been."
We wisselen wat oppevlakkigheden uit, maar we hebben elkaar gevonden.
Gek he? Binnen een seconde was het gebeurd.
Op een moment stel ik de vraag der vragen.
"Is Frankfurt your final destination?"
Nope, ik wist natuurlijk ergens wel dat dat niet zo was.
Ze vertelt...
Begin jaren negentig is ze gevlucht uit Afghanistan.
Het was voor die tijd "so peaceful". Ze woonde bij haar familie en volgde een opleiding tot arts.
Afghanistan was zo mooi. Maar toen moest ze vluchten.
(Ik hoef geen geschiedkundige te zijn om te weten waar ze voor moest vluchten.)
Ze woont in Canada maar heeft haar opleiding tot specialist nooit af kunnen maken in het westen.
De regels zijn anders. Zeker als je vluchteling bent.
Ze heeft al 20 jaar een schuldgevoel dat ze is gevlucht (met haar ouders) en haar familie heeft achtergelaten. In de steek heeft gelaten.
Zij zat in Canada en toen kwam de oorlog.
Haar cynische woorden snijden nog steeds door mijn ziel: but the A.mercans were even worse than the Ru.ssians."
Is het de waarheid? Ik weet het niet.
Het is in ieder geval de waarheid voor haar familie.
Dus nu was ze op weg naar Afghanistan.
Ik zou van Frankfurt door gaan naar Amsterdan, zei naar Bahrein. En dan door.
Ze zou er 2 maanden blijven.
Om te kijken of ze kon zorgen dat haar familie hun land en hun bezittingen terug zouden kunnen krijgen.
Een vrouw alleen.
Zo sterk.
Alleen. Niet getrouwd en geen kinderen.
En geen goede baan.
Omdat haar leven er begin jaren '90 anders uit zag dan dat van mij.
Vanuit mijn business class 'pod' blijf ik mijmeren.
Ik schrijf mijn voornaam en mijn mailadres op een papiertje samen met de woorden dat ik haar zo enorm waardeer en bewonder.
Ik loop naar achteren en vindt haar. Ik geef haar mijn briefje.
De volgende ochtend mag ik als luxe business class vlieger als eerste in de bus naar de gate.
Ik vecht als een tokkie om de plek naast mij vrij te houden.
Het lukt.
Ze glimlacht als ze naast me komt zitten.
Dan durf ik te vragen:
"May I take your picture? I want to tell my oldest son about you."
Iemand die moet staan interrupeert:
"I am sorry for eavesdropping: I can take a picture of the two of you?"
Zij zegt tegen me: "....only for personal use!"
Bij deze. Persoonlijker dan dit kan mijn log bijna niet worden.
Mooi!
BeantwoordenVerwijderenHet leven zit vol met zulke cadeautjes.
Je moet ze alleen willen zien.
Jij hebt er een oog voor volgens mij!
Word er kippenvellig van. Mooi.
BeantwoordenVerwijderenIk ga je steeds meer bewonderen........ Wat ben je een liefdevolle mooie vrouw!
BeantwoordenVerwijderen.... (stil van)
BeantwoordenVerwijderen......
(en ook nog natte ogen, bedankt he!)
Goed gedaan, wijffie!
Wat een prachtige en bijzondere ontmoeting. Zo raar he, hoe levens kunnen lopen? Zo veel verschillende mensen, zoveel verhalen, zoveel waarheden inderdaad. Je hebt er een mooi logje van gebakken meis.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig! Jij staat open voor mensen en bent oprecht geinteresseerd. Niet verwonderlijk dat dan op zulke mooie ontmoetingen stuit. Mooi logje, Rap.
BeantwoordenVerwijderenMooi blog, mooi verteld...en een bijzonder mooie ontmoeting...
BeantwoordenVerwijderen"met de woorden dat ik haar zo enorm waardeer en bewonder" schrijf je.
BeantwoordenVerwijderenIk heb een sterk vermoeden dat zij hetzelfde van jou dacht.
Twee bijzondere vrouwen die elkaar troffen daar in Ottawa.
.....*stil*
BeantwoordenVerwijderenHelaas ken ik meer vrouwen zoals zij (ik werk in een achterstandswijk)... het is jammer dat er nog steeds zoveel mensen klaarstaan met hun oordeel. Deze mensen hebben nl echt een getraumatiseerd verleden en zijn in het heden nog steeds bezig met allerlei gevoelens, waaronder -idd- schuld.
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal Rapunzel! :)
http://scrapothekerin.blogspot.com/2010/01/dood.html
BeantwoordenVerwijderenjij reageerde toen als eerste op mijn logje. Nu ik jouw logje las, zag ik ZOVEEL overéénstemmingen ...... krijg het er NOG een keer koud van!
Prachtig!
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtige ontmoeting! Dankjewel dat je dat hier deelde!
BeantwoordenVerwijderenMooie ontmoeting ! :-)
BeantwoordenVerwijderenDit is echt zo'n 'Live is like a box of chocolats' moment.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig!
Ik hoop dat ze wat kan doen voor haar familie.
BeantwoordenVerwijderenSoms hebben dergelijke ontmoetingen een extra diepte, juist door het korte tijdsbestek ervan.
Wat een bijzondere ontmoeting! Ik hoop voor jullie allebei dat jullie contact kunnen houden maar ook dat deze vrouw een goede tijd mag hebben in haar geboorteland.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie en bijzondere ontmoeting!
BeantwoordenVerwijderenPfoe.. hoe een leven kan lopen.. mooie ontmoeting. Ik ben echt heel benieuwd of jullie elkaar nog eens zullen ontmoeten of spreken.
BeantwoordenVerwijderenKon Ome J de foto niet maken eigenlijk? (just wondering)
Geweldig idee trouwens, dat foto's maken voor de jongens. Ik heb het gelijk Pat gezegd dat hij dat in Korea ook 'moet' doen! Vond hij mooi idee! (maar hij blijft een man, dus het zullen er vast niet meer dan 2 worden.. haha)
Ik twijfel er geen moment aan dat die Afghaanse vrouw heel aardig was. Ik begrijp alleen niet dat ze Afghanistan vóór haar vlucht "so peacefull" vond. De laatste Russische troepen vertrokken in 1989, na veel strijd met diverse 'warlords', die onderling verder vochten na het vertrek van de Russen. Pas in 1994 kwamen de Taliban (die toen gesteund werden door de VS) in beeld en pas in 1998 waren ze in heel Afghanistan aan de macht. Die vrouw gaat kijken of "haar familie hun land en hun bezittingen terug zouden kunnen krijgen." Dat en het feit dat ze medicijnen kon studeren betekenen mijns inziens dat ze voor haar vlucht tot de nogal kleine bovenlaag van de Afghaanse maatschappij (als je daar al van kunt spreken) behoorde. En aan wie zijn de bezittingen kwijtgeraakt? Aan de Taliban of aan andere warlords?
BeantwoordenVerwijderenEr is alle reden om zorgen te hebben over de positie van de vrouw in Afghanistan en zeker als daar weer een Talibanregiem zou komen, maar de vrouw die jij ontmoette was, denk ik, niet exemplarisch voor de Afghaanse vrouw. Ik heb al eerder - op mijn website - over Afghanistan geschreven. Zie aldaar.
Sorry! Zie alhier.
BeantwoordenVerwijderen@Evert Ik realiseerde me al heel snel dat deze vrouw tot de"upperclass" behoord moet hebben. Ik weet een boel van Afhganistan....Maar weet je, dan nog heeft ze haar land verloren zien gaan. Dan nog voelde ze zich rot dat ze haar familie voor haar gevoel in de steek heeft gelaten en dat zij het betere leven had in Canada. Dan nog gaat ze in haar uppie 2 maanden daarheen. En het is daar nu "enigzins" gevaarlijk. Een dappere actie voor een vrouw alleen. Een vrouw tussen twee werelden...
BeantwoordenVerwijderenNee, niet de doorsnee Afghaanse.....maar desalniettemin indrukwekkend en voor mij een hele persoonlijke ontmoeting! Maar ik geef je volkomen gelijk. Zij is niet de exemplarische Afghaanse vrouw. Daarom niet minder bijzonder om zo'n verhaal ook eens te horen...
Even heel snel bijgelezen Rap en zo te lezen heb je weer een bijzondere tijd doorgemaakt; ben er stil van..... Dikke knuffel we 'praten' later wel bij :-))
BeantwoordenVerwijderenJij weet me telkens weer te raken. Mooi mens ben je.
BeantwoordenVerwijderenHeel, heel bijzondere ontmoeting! Moet je ook koesteren, dit soort ontmoetingen!! (en vertellen! Veel vertellen aan anderen. Waarvan akte nu!)
BeantwoordenVerwijderenAch...
BeantwoordenVerwijderenTwee vrouwen, twee werelden, twee verschillende levens...
Mooi!
2 bijzondere mensen die elkaar daar ontmoetten.het moest zo zijn.ik weet eigenlijk zeker dat je iets van haar gaat horen! Mooi!
BeantwoordenVerwijderen