Een bewogen weekend verwerken

De Breestraat. Zondag, 14:15 uur. Ik weet dat ik pas na ongeveer vier minuten na het schot over de start zal gaan en dat ik dus nog minimaal 20 minuten moet wachten als een haring in een ton. (Druk, jongens, druk!) Mijn loophorloge zoekt zijn satellieten. Mijn brein is in de stress over futiliteiten zoals mijn veters en mijn oordopjes en dat is in mijn geval een goed teken. Ik voel ook mijn blaas, geloof ik. Alweer. Ook daar maak ik me druk om. Na drie bevallingen is dat met hardlopen na een paar kilometer een uitdaging. #tmi. Ik heb me gepositioneerd tussen de pacers van 55 en 50 minuten. We zien wel. Als ik maar voor die van 55 eindig.

Ik ben bijgekomen van de valse start nog voor de race begon. Mijn vader had een kwartier voor mijn vertrek Wijzemans opgehaald voor de zwemles. Toen ik wilde vertrekken en mijn looptas van tafel wilde graaien, zag ik dat de zwemtas van Wijzemans nog op tafel stond in plaats van mijn looptas. Die was dus abusievelijk mee naar de zwemles. Na een Wilde Wild West actie met een te hard rijdende terugkerende auto en een roekeloos rijdende tegemoed komende fietser, vertrok Wijzemans met de juiste tas en ik idem dito. Dankzij de Wilde Wild West actie waren beiden nog op tijd ook.

Drie minuten na het startschot kom ik onder de start door en ik druk mijn horloge in en mijn iPod aan. De eerste paar kilometer valt er door de drukte geen tempo te maken en valt de boel af en toe zelfs stil, maar ik voel dat ik lekker loop en voor ik het weet zak ik, ondanks het horten en stoten, in mijn Runners High. Time to Think.

Ik denk terug aan de idiote donderdag/vrijdag met doktersposten en gedachtes aan ambulances met gillende sirenes. Ongeruste telefoontjes en ongeruste gedachten en uren in de wachtkamer. Wijzemans is er nog lange niet, en Schoonmoeder ook niet. De paniek heeft inmiddels plaats gemaakt voor een continu kabbelende ongerustheid. Komende week komt daar de operatie van mijn vader bij. Ik zucht en zoek een gaatje om trage lopers in te halen en ik zet een tandje bij.

Na een kilometer of 4 heb ik de zorgen uit mijn actieve kop gehold en gaat mijn brein terug naar zaterdag. "Weet je zeker dat je het niet wilt verzetten?", had het ongeruste berichtje van Door gezegd. "Nee, ik kan de afleiding gebruiken!", berichtte ik oprecht terug. En dat was de beste beslissing die ik in tijden heb genomen. Het was moeilijk elkaar in het echt niet NicollekeBolleke, Wondelgijn, Toaske, Door en Rapunzel te noemen. En dat was tevens direct het enige moeilijke aan die dag. Ik kan het niet mooier verwoorden dan in het logje van Wondel: het was puur. Ik heb rond de 5 kilometer inmiddels mijn tempo te pakken en laat de beelden van de meeting langs flitsen. Heerlijk. Lopen en verwerken.

Petit Comité, bewust zo gedaan. We wilden met elkaar praten. Bij een blogmeeting zit je voor je het weet aan een tafel waarbij er teveel mensen zijn voor één centraal gesprek. En dat is heerlijk en heel erg leuk (sprak ze uit ervaring), maar niet als je echt wilt praten. Dan is vijf #psies goed. Van oorsprong vreemden, bij elkaar gebracht door logland. Ieder van ons had minimaal drie van de andere vier een keer ontmoet, maar niet anders dan in een blogmeeting. Als ervaren lezers en ervaring hebbende met blogmeetings, wisten we dat de klik die we hebben op het internet er in het echt ook zo zou zijn. Althans, met dìt gezelschap wisten we dat zeker. En daarom spraken we af met elkaar. Deze Vijf. En oh mijn hemel, wat was het heerlijk. Ruim zes uur vlogen voorbij. Ruim zes uur leek zelfs veel te kort. Ik voel een traditie opkomen.

Ik geniet en de grootste zorgen ren ik uit mijn lijf. Lopen en verwerken. Bij ruim 7 kilometer schiet ik zelfs in de lach omdat ik moet terugdenken aan leuke anekdotes van de dag. Dat ik er nog lucht voor heb zeg, ik loop echt lekker.

Picture it, een zonovergoten terras.
"Een rosé graag"
"Wij zijn alcohol-vrij"
De blik op NicollekeBollekes gezicht zal ik nooit vergeten.
Zij mijn blik vast ook niet.
De serveerster onze blikken vast ook niet.

We hebben oppervlakkigheden en diepigheden gedeeld. Het voelde zo veilig en puur dat we heel veel deelden. We kenden elkaars context van de blog, en de persoonlijke verhalen vielen daarom zo makkelijk op hun plek in die context. Sterker nog, de context werd daardoor alleen maar duidelijker. En man oh man, wat hebben we veel gelachen.

Fijn gezelschap. Charmant. Lief. Humor. Zelfvertrouwen. Sterk. Van haar innerlijke kracht en lef kan ik wat leren. (Heb ik stiekem ook gedaan.)

Fijn gezelschap. Charmant. Zuiver. Stijl. Scherp. Net zo'n kletsmajoor als ik. Wereldwijs, in de letterlijke zin van het woord. Wereldwijs, ook in de figuurlijke zin van het woord.
Fijn gezelschap. Charmant. Wijs. Oprecht. Ultiem Gevoelsmens. Schoonheid zit van binnen, zegt ze, maar haar ogen verklappen dat dat in haar geval niet de complete waarheid is.

Fijn gezelschap. Charmant. Lief. Wereldwijs in de figuurlijke zin van het woord. Oprecht. Humor. Wijs. Haar ogen verklappen dat ze alles is.

Eeeeehm, ik kan het uitleggen.

Tsja, als de ober er vandoor gaat met je camera verwacht je (vrees je) allerlei kiekjes. Maar ik durf met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te stellen dat onze vijf partners matig onder de indruk zullen zijn van deze foto. Vijf leuke dames gaan op stap en gaan voor....dit?

Minder dan een kilometer voor de finish spot ik Leidse Glibber bij de beste Italiaan van Leiden (vraag het mijn vader en mijn oudste zoon maar). 


Mijn kop is leeg en ik loop met vertragingen en al een tijd waar ik mee kan leven.


By rapunzeltje at 2011-05-16