Je krijgt wat je verdient.

"Je krijgt wat je verdient, maar niet persé van dezelfde persoon. Want dat zou saai zijn."

Toen ik ooit enorm teleurgesteld was in iemand, sprak een wijze dame deze woorden. Inmiddels weet ik dat ze waar zijn.

Ik kan enorm uit de bocht vliegen en mensen kwetsen. Ik kan enorm vol van mezelf zijn en te weinig aandacht voor anderen hebben. Ik kan enorm mopperen op anderen. Dat kan ik allemaal heel erg goed. Maar ik geef ook die fietser die ik niet ken en die ik onderweg inhaal een compliment omdat ze zo'n schitterende jas heeft. Is toch leuk om te horen? Ik zie haar nooit meer en ik krijg er van haar niks voor terug. Maar zij en ik hebben allebei een goed gevoel overgehouden door die opmerking. Heel anders dan hoe ik me voelde toen ik werd ingehaald door die idioot die me "vuile t.eringh.oer" noemde omdat ik al fietsend iets uit mijn tas probeerde te pakken. Enfin, to the point Rap, to the point.
Ik kan ook heel ver gaan voor vrienden. Soms zelfs een tikkie te ver ten koste van mezelf en mijn omgeving. Maar door de bank genomen geeft mijn inborst "te geven" mij (en de rest) een goed gevoel, geloof ik.

En verdomd als het niet waar is. Ik krijg het terug. Maar niet persé van dezelfde persoon. (Want dat zou saai zijn.) Logland is een voorbeeld van "ontvangen uit onverwachte hoek". In tijden van zorgen ineens een kaartje of zelfs een pakje ontvangen van mensen die je alleen virtueel kent. Dat is zalig. Een kaartje is ineens niet virtueel meer, dat is tastbare genegenheid. En als ultiem voorbeeld biedt iemand die mij nog nooit in het echt heeft gezien, ons haar huis aan gedurende haar afwezigheid. Precies toen ik het zo hard nodig had.

En soms krijg je het echt van niet dezelfde persoon terug. Dit was even een enorm lange inleiding om te komen tot dit punt. Dit is weer zo'n "zoek de rode draad"-logje, blijkbaar. Enfin, ik heb 'm weer (rode draad).

Op weg naar het ziekenhuis met Wijzemans had ik een anderhalf uur te overbruggen. Wat te doen....naar huis? Ergens blijven hangen? Gelukkig lag Centraal Station op onze route en dus gingen we treinen kijken. En een koekie of een croissantje kopen. Wijzemans was moe (had de avond tevoren nog om 23:00 uur op de dokterpost gezeten) en hij was bang, want hij wist dat Het Bezoek Aan Het Ziekenhuis in het verschiet lag. En hij wilde een treinenpuzzel. Nou jongen, wij gaan een treinenpuzzel kopen. (Die hadden we ooit in huis maar die had ik wegens incompleetheid weggeknikkerd.)

Maar de NS blijkt niks meer te verkopen. De hele kinderlijn is *hop* wegbezuinigd. Ik stond met een opengetrokken portomonnee glazig te kijken naar de dame van de informatiebalie. Wijzemans was teveel uit zijn doen om te dreinen en was oprecht zielig.

En toen stapte er een mooie blonde dame met een NS uniform op me af: "Ik heb er nog eentje in de verpakking thuis. Ik wist dat ze eruit gingen en heb er nog eentje meegenomen. Mijn kinderen zijn er eigenlijk te oud voor. Maar hoe krijg ik die bij jou?"

Omdat ik ook te weinig slaap had gehad en met mijn kop bij het ziekenhuis zat, gaf ik enorm dankbaar mijn gegevens, zei ik veel te weinig dank je wel, en delete mijn brein daarna de gegevens van dit incident. Mijn brein had het even te druk met andersoortige zaken. Maar maandag belde ze. "Je spreekt met Ingrid, van de NS. Ik heb de puzzel meegenomen en hij ligt bij de informatiebalie."

Flabbergasted.

Ze wist dat zij er zelf niet zou zijn als ik de puzzel zou ophalen. Ik was die fietser met die jas die zij inhaalde. Alleen had ik niet eens een mooie jas aan.

Ik hoop dat ze het kaartje kan waarderen dat ik nog snel geschreven heb. Ik hoop haar ooit nog eens tegen te komen op het station. Ik blijf mezelf zijn en geven. Want je krijgt wat je verdient. Maar niet persé van dezelfde persoon. En boy oh boy, wat hoop ik dat Ingrid die werkt bij de NS krijgt wat ze verdient! In dit geval per definitie van niet dezelfde persoon.