Over romantiek op het ruiterpad en met plezier luisteren naar je eigen gehijg

Het is allemaal de schuld van de estafette. (Deze, dus. *klikkerdeklik*) Het zou een goed idee zijn, zo bedacht de organisatie zich namelijk, om twee keer per week tijdens de lunchpauze met elkaar te gaan lopen.  Da's niet alleen goed voor de kilometers in de benen, maar met name goed om elkaar te leren kennen (en elkaars lopen) en voor de teamspirit.

Tsja. En toen moest ik dus wel. Lopen zonder muziek op mijn hoofd. Want voor de teambuilding is het afgesloten zijn van de rest vanwege die koptelefoon op je hoofd niet echt ideaal. En nu moeten jullie weten: ik had nog nooit gelopen zonder muziek op mijn hoofd (ik wil namelijk niet luisteren naar mijn eigen gehijg), ik had nog nooit gelopen met anderen (ik loop mijn eigen tempo) en ik had nog nooit gebabbeld tijdens het lopen. En man-oh-man, wat zag ik ertegen op!

Ik jok, eigenlijk: ik heb wel eens samengelopen met iemand. Tijdens mijn allereerste prestatieloopje ooit, heb ik de laatste 4 kilometer afgelegd zij aan zij met een voor mij totaal onbekende wat oudere man. We gingen hetzelfde tempo en dankzij hem kon ik dat tempo blijven bolwerken. (Ik was onervaren en hij was mijn pacemaker en mijn haas.) We liepen samen zonder een woord te wisselen. En ik had mijn koptelefoon op. Maar we liepen wel samen. Ik stopte bij 10 en hij liep door voor de 15. Ik heb hem nooit meer teruggezien. Ik jok, eigenlijk: vanmorgen zag ik hem weer. Maar daar kom ik nog op.

Enfin. Lopen was tot nu toe dus altijd individueel geweest. Solitair. De manier om te kunnen stoppen met denken en soms de manier om een probleem uit te knobbelen. The loneliness of the long distance runner. (Deze, dus. *klikkerdeklik*) Begrijp me niet verkeerd: solitair en dat dus fantastisch vinden hè, en niet in de zin van een o sole mio-klaagzang

Maar wat bleek: ik vond het heerlijk, met anderen lopen. We gingen langzamer dan mijn gebruikelijke tempo en dus bleek ik ineens adem en puf over te hebben om te babbelen. Ik ontdekte ineens dat long distance running ook kan in groepsverband. Er ging een wereld voor me open. En ik kon mijn medelopers op elke kilometer op de hoogte houden van het feit dat er weer een kilometer was afgelegd èn ik kon ze vertellen hoe lang we erover hadden gedaan. You gotta love GPS ontvangst op je loophorloge!

De lunchpauze daarop gingen we weer van start en terwijl ik mijn high-tec horloge zijn ding laat doen, zegt mijn loopcollega dat ik de romantiek uit het hardlopen haal.  (Conversatie tijdens het hardlopen:)

Ik (hijgend): huh?
Hij (hijgend): met je gadgets
Ik (hijgend): huh?
Hij (hijgend): Haha, hoe zeg ik dit netjes. *hij grinnikt en neem een paar ademteugen voor zijn metafoor* Stel dat jij en je man een geweldige avond hebben en jij vertelt hem op een goed moment dat het 1 uur en 53 minuten was en hoeveel calorieën jullie hebben verbrand...

Ik blijk dus niet alleen te kunnen hardlopen en babbelen, maar ik blijk dus ook te kunnen hardlopen terwijl ik heel hard aan het lachen ben! Kortom: ik kan ook hardlopen en socialisen! Het bevalt me heel goed, plezier hebben terwijl ik luister naar mijn eigen gehijg. Wie had dat gedacht...

Even later lopen wij als clubje op de geasfalteerde weg en hij kiest bewust het ruiterpad. Da's blijkbaar de romantiek van het hardlopen. En een kilometertje verder worden we aangevallen door een slecht aangelijnde herdershond. Ik gil in paniek en weet een survival-sprintje te trekken. Mijn collega van het romantische hardlopen wordt in zijn bovenarm gebeten. Gelukkig niet "door", maar pijn doet het wel. Maar aan het eind van het loopje, winkracht 8-9 tegen, aangevallen door een hond en tot snot kapot is hij blij. Dat is zijn romantiek van het hardlopen. Ik bekeek de rondetijden op mijn gadget, da's mijn romantiek.

Bevangen door het sociale aspect van hardlopen ging ik vanmorgen voor een informeel loopje. Wel een loopje waarvoor je je moet inschrijven, maar zonder chip en zonder toeters en bellen en heel kleinschalig. En zonder klok. Dat doe je maar lekker zelf. Ik drink koffie in de kantine en klets en het is enorm leuk. De sfeer is heel relaxed en ik geniet. Tijdens het lopen blijken vanwege de storm van vrijdag mijn benen te stijf om 15 aan te kunnen, dus tijdens het lopen kies ik voor 10. Ietsje langzamer dan ik gewend ben, maar da's okay. Dat kan makkelijk, bij zo'n informeel loopje. Uitslag komt toch niet met naam en toenaam op het internet te staan. Rond de 5 kilomter ga ik naast iemand lopen. Ik kom naast een loper lopen die al enige tijd pal voor me zat. De rest doen we samen. Ik heb mijn koptelefoon op en had in eerste instantie niet eens goed gekeken naar mijn medeloper. Pas na een kilometer kijk ik naar hem. Mijn ogen worden als schoteltjes zo groot: hij is het! Mijn pacemaker/haas van destijds! We lopen 5 kilometer samen, zij aan zij, zonder een woord te wisselen.

Bij 10 kilometer hou ik het voor gezien, ik heb 15 kilometer niet in de benen vandaag. Hij loopt door. Ik ga in de kantine zitten en raak aan de klets met mede-lopers. En ik bel naar huis dat ik wat later ben. Ik wil even wachten tot hij binnen is. We hebben nog even gebabbeld samen na zijn finish, even kort. Ik zwaai naar het andere clubje dat nog aan de koffie zit en ik stap op de fiets.

Op de fiets naar huis geniet ik dubbel en dwars na.