Hoofd, schouders, knie en teen

Bij een valpartij van mijn fiets, ergens in maart of april van vorig jaar, heb ik mijn schouder beschadigd. Gekneusd, of beurs, ik weet eigenlijk niet eens wat er precies loos was, maar het heeft weken geduurd. Ik had een behoorlijke smakkerd gemaakt. De pijn ging heel langzaam weg, maar op een moment toen de pijn al aardig minder werd, kwam er langzaam in mijn bovenarm een pijn opzetten in een spier (een pees?).

Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk had ik tegen het eind van 2010 geen last meer van mijn schouder, maar had ik een serieus probleem met mijn arm. Ik had permanent last. De huisarts stuurde me in eerste instantie met een kluitje ontstekingsremmende pijnstillers het chronische riet in, maar bij een tweede poging verwees hij me door naar de fysiotherapeut. De sportfysio in kwestie staat voor een behandeling van het hele lijf en niet alleen het gebied waar de pijn is.

Ik kwam daar de eerste keer en deed mijn verhaal. In plaats van naar mijn arm te kijken, vergreep hij zich linea recta aan mijn nek en bovenrug. Ik werd gekraakt en gerekt en gebogen en verdomd als het niet waar was: mijn arm deed minder pijn. Mijn rug is namelijk stijf en mijn ribben schieten verkeerd en mijn nekwervels staan scheef. Dat knelt van alles en nog wat af waardoor mijn arm pijn doet. Mijn fysio schudt, trekt en kraakt alles los en recht en dan gaat het weer tot het weer langzaam scheefzakt. Zo sukkelden we een paar maanden door. Na elk bezoek aan de fysio had ik een opleving, maar de totale lijn ging gestaag omlaag.

Dit jaar was ik het beu. Ik had elke dag pijn, kon Wijzemans niet meer tillen, kon mijn tas niet van de passagiersstoel van de auto tillen, kon mijn jas niet aantrekken en ik kon niet slapen. Het viel niet mee en het ging niet goed. Ik had vaak tot tranens toe pijn. Mijn fysio verwees me door naar een ander in zijn praktijk: een manueel therapeut. Ikzelf had er inmiddels allang geen vertrouwen meer in, ik was echt moedeloos.

Ik kwam bij de manueel therapeut en hij keek naar mijn rug. Hij bestudeerde hem heel goed.

En toen prikte hij ergens in mijn schouder: "Zit het hier?" De vraag was overbodig, want ik zat tegen het plafond geplakt van de pijn. Toen zei hij: "Beweeg je arm nog eens als ik dit doe?" Bij het woordje "dit" duwde hij ergens anders en verhip: het pijnniveau was acuut een factor 10 minder. Mijn nek, rug en ribben zijn maar driekwart van het verhaal. De manueel therapeut maakte met de stand van mijn schouderblad het plaatje compleet. Hij vermoedt dat ik met 6 tot 12 weken volledig pijnvrij ben. Zolang gaat het namelijk duren voor de overgeïrriteerde/ontstoken spier/pees in mijn arm genezen zal zijn nu ik weet hoe ik hem niet meer in de knel moet brengen met behulp van kraken, oefeningen en houding. Ik sta tegenwoordig in houding arrogant (borst vooruit en kin omhoog), maar da's precies wat mijn armpje nodig heeft. Het was een waar emo-momentje, ik besefte op dat moment pas goed wat chronische pijn met me heeft gedaan. Eigenlijk besef ik dat nu twee weken later pas goed: er zijn momenten dat ik nagenoeg pijnvrij ben, het is absurd.

Groot was dan ook mijn schrik toen ik na een estafettetraining pijn in mijn scheen had. Een scheenblessure schijnt heel slecht nieuws te zijn, wist iedereen me te vertellen. Zo'n beetje de blessure der blessures. Langdurig en hardnekkig, waren termen die vielen. Het woord chronisch viel ook. Woorden waar ik met mijn arm erg gevoelig voor ben. Maar nog veel erger vond ik het mogelijke vooruitzicht dat ik  misschien de estafette niet zou mogen lopen. Je kan het het team niet aandoen om geblesseerd aan de start te verschijnen, want geheid dat je moet afhaken ergens gedurende die 426 kilometer. Ik durfde nauwelijks te lopen en de gedachte "mogelijke scheenblessure versus estafette" drukte afgelopen week continu zwaar op mijn gemoed.

Gisteren echter, besloot ik het te proberen. Op tien hoog in Copenhagen kleedde ik me om in mijn loopkloffie. Ik had een rondje uitgestippeld van 7 km, met shortcuts mocht het niet gaan. Maar het ging. Pijnvrij. Rapunzeltje hartje Copenhagen!



Rapunzeltje is zich tegenwoordig erg bewust van de term pijnvrij en doordrongen van de rijkdom daarvan. Nu mijn arm nog, maar ik heb weer vertrouwen.