Ik ben onbestemd

Nou okay dan. Adel verplicht en meer van dat soort uitdrukkingen: ik zal aansluiten in de rij der rijen en een logje dichten over leeftijd en ouder worden. Ik ben per slot van rekening zojuist 40 geworden en ik mag er dus een mening over hebben.

Hoe voel ik me niet?

Ik voel me niet zoals ik dacht dat iemand van 40 zich behoorde te voelen toen ik 15 was. Namelijk: oud. Toen ik 15 was, was 40 immers oud. Wat zeg ik: 30 was al oud, dus 40 was, zeg maar, bejaard. En 50? Dat lag ergens tussen bejaard en schijndood. Iemand van 40 telde simpelweg gewoon niet meer mee en wist niet waar ze het over hadden.

Met 15 voelde ik me namelijk veel wijzer en ouder en stoerder dan toen ik 14 was. En toen ik 16 werd, wist ik zoveel meer dan toen ik 15 was, dat ik me oneindig veel wijzer vond dan met 15. Die sprongen in ontwikkeling en "ouder voelen" extrapoleerde ik onbewust gewoon lineair door, dus met 40 moest je dan gewoon wel ancient zijn.

Maar ergens stoppen die sprongen in ontwikkelen en eigenlijk weet ik niet zo goed wanneer dat was, want je blijft je wel ontwikkelen, maar niet meer met zeven mijlslaarzen.

Wat is er nu zo fijn aan ouder worden?

Nooit meer 25 zijn vind ik een heel geruststellend idee. Voor geen goud hoef ik meer terug. Het heeft voor mij heel persoonlijk te maken met heel moeilijke twintiger jaren, maar ook los daarvan voelt 40 zalig. Ik wil ook niet zeggen dat ik zonder onzekerheden in het leven sta, maar er is wel een rust neergedaald. Stabiliteit, geluk en het vermogen te kunnen genieten van geluk.

Heel persoonlijk heb ik ook de mazzel dat ik met 40 heel mooie veertiger jaren tegemoed ga, als ik de lijn even extrapoleer. Precies zoals ik dat deed toen ik 15 was. Ik ben getrouwd met de persoon waarvan ik dacht je zult het maar zeker weten. We hebben samen drie heerlijke gezonde zonen, ik heb een huis vol met poezenbeesten en ik heb een topbaan. En ik kan me rijk rekenen met een aantal (meervoud!) echt goede vrienden. En ik heb twee passies die aanslaan: loggen en hardlopen.

Is dan echt alles pais en vree?

Nee. Ouder worden komt met gebreken. Gebreken zijn mensen om je heen die ziek worden, mensen die wegvallen. Zien dat je ouders ouder worden en ook die lijn kan je extrapoleren, maar die gedachte kap je snel af. Verschillen worden soms onoverbrugbaar en dan breek je met je zus. Of je zus breekt met jou, in mijn geval. En lichamelijke klachten komen opzetten en verdwijnen niet zoals ze verdwenen toen je 25 was. Ik kijk naar de spiegel en zie mijn wallen en grijze haren en kijk naar een foto van tien jaar terug. Hoe zal ik er over tien jaar uitzien? Hoewel ik daar relatief erg weinig last van heb, heb ik het wel geobserveerd.

Hoe voel ik me dan wel?

Ik voel me onbestemd. Ik ben van onbestemde leeftijd. Als ik met Draakje of Wijzemans naar het winkelcentrum dartel kan ik vol passie hinkelen en huppelen alsof ik 6 ben. Als ik bang ben om een presentatie te geven voor een internationaal gezelschap kan ik me een bakvis van 13 voelen. Als ik een halve marathon heb gelopen kan ik me onsterfelijk voelen als een 22 jarige. Als ik thuis op de bank knuffel met mijn Musketiers voel ik me zalig 40. Als ik teveel heb gezopen voel ik me de volgende dag 50. Als ik het heul druk heb op werk en verzuip in het werk voel ik me 60 om 5 uur 's middags.

Ik ben van onbestemde leeftijd. Het zal wel bij de leeftijd horen ;-)