Drie keer knipperen en hij is 18

Het is hier het thema van 2011: groot worden en groot zijn. Niet alleen Draakje wordt groot, al claimt hij zelf wel het alleenrecht te hebben op het zijn van een heule grote jongen. Maar feit is dat alle drie de Musketiers erg rap, erg groot aan het worden zijn.

Draakje is dus zindelijk. (Luiers zijn zoooo 2010!) Hij had het blijkbaar besloten: dit keer was het menens. Hij deed een poep op het potje, trok zijn broek omhoog en liep naar me toe: "Ik ben nu een grote jongen en ik hoef niet meer naar de crèche. Ik mag nu naar school." Ik wist niet of ik moest lachen, vertederd moest zijn of dat mijn hart een beetje moest huilen. Ik deed het dus allemaal maar. En hij is de teleurstelling van "nog steeds niet naar school mogen" ondertussen nog steeds niet te boven. De hemel in geprezen is hij wel.

En deze zaterdag zat er een fervente Ajacied in de Kuip te juichen voor Feyenoord. Echt? Ja echt. Geen Broodje Aap verhaal. Kind aan Huis ging namelijk met Spelmaker en Bevelvoerder mee. Gewoon, omdat Spelmaker zijn beste vriend is. En Spelmaker heeft me gezegd dat hij een keer met Kind aan Huis meegaat naar de Arena. Gewoon, omdat Kind aan Huis zijn beste vriend is. Iedereen die Spelmaker kent, zal op zijn minst een wenkbrauw optrekken: Spelmaker de Arena in? Wow. Bevelvoerder zet daar dus echt geen voet over de drempel, dus ga ik maar met die twee. Gewoon, omdat het beste vrienden zijn. Best wel chill, in hun woorden. Maar goed, alle gekheid op een stokje: Ik vind het nogal wat, zo'n volwassen vriendschap. Wat zeg ik: daar kan menig volwassene een puntje aan zuigen! Een lesje in loyaliteit, elkaar waarderen voor wat ze zijn, wie ze zijn en dat okay vinden en respecteren. Rapunzeltje buigt heel diep voor haar oudste zoon en zijn beste vriend. Ik zei het eerder: ze halen het beste in elkaar naar boven. En ze giechelen als meiden samen, maar laat ze niet horen dat ik dat heb verklapt. Och, kijk ze daar. Ze noemen zichzelf een tweeling en iedereen in hun omgeving kan dat alleen maar beamen.

Vanmorgen zat Draakje ontroostbaar achterop de fiets. Ik begreep niet waarom hij zo moest huilen om een snottebel. Daar heb je toch zakdoekjes voor? What's the big deal? Nou, uiteindelijk kwam de aap uit de mouw: "snottebellen zijn voor babies en ik ben een hele grote jongen!" De rest van de fietstocht heb ik uitgelegd dat verkoudheden ons allemaal overkomen. Ook de koningin en Oma Opel hebben wel eens een snottebel en weet je wat: ook Sinterklaas heeft wel eens een snottebel. Nou, wat denk je? Toen was het leed geleden.

Kind aan Huis heeft een klein zusje. Maar Schoonheid is niet klein meer. Ze is 7 geworden. En voor haar verjaardag ben ik een uurtje eerder gekomen om heur haar te doen. En ze kreeg een tasje met echte make-up van mij. Ik deed heur haar en haar moeder deed heur make-up. Schoonheid is ook niet meer het kleine zusje...

En vandaag beleefde Wijzemans een grote mijlpaal. Een hele grote mijlpaal. Ik heb er een filmpje van gemaakt. Het gesproken commentaar is totally unrelated, maar wel amuzant. En pas als je het filmpje hebt bekeken, mag je naar de laatste alinea gaan.


Mijlpaal als je 5 bent.
Geüpload door raponzeltje. - Video's over familie, verjaardagen en opvoeding.

Nou, en nadat het gesprek aan tafel compleet was gegaan over wisselen, grote-mensen-tanden, tandenborstels en tanpasta riep Draakje dat hij moest plassen.

Hij deed een plas op het potje, trok zijn broek omhoog en liep naar me toe: "Mag ik in spiegel kijken?" Ik heb hele grote tanden!" Ik wist niet of ik moest lachen, vertederd moest zijn of dat mijn hart een beetje moest huilen. Ik deed het dus allemaal maar. Draakje bekeek zichzelf minutenlang in de spiegel van mijn make-up tasje en concludeerde uiteindelijk tevreden dat hij hele grote tanden heeft.

Het gaat hard mensen. Drie knipperen en mijn oudste was ineens negen. Nog drie keer knipperen en hij is achttien?