Rapunzeltje goes personal

Mijn beste vriendin is 8 jaar jonger dan ik. Dat is op deze leeftijd een leeftijdsverschil van lik me vestje, maar toen we elkaar leerden kennen in 1998 was het leeftijdsverschil behoorlijk: de kloof tussen 27 jaar en 19 jaar is behoorlijk, op die leeftijden. Het kan afhankelijk van de achtergrond zelfs een wereld van verschil zijn.

Toen we elkaar leerden kennen, toen we 27 respectievelijk 19 waren, ging het "niet zo goed" met ons. En dat was de enige reden dat we elkaar konden leren kennen. Anders zouden we elkaar zeker weten, nooit hebben ontmoet. Onze levens speelden zich namelijk af in parallelle universums. Niks hadden we overeenkomstig, niks. Behalve....

Wij hadden allebei een beetje hulp nodig om de rails weer te vinden. En het klikte direct, durf ik te zeggen. En in ons gedeeltelijk individuele, gedeeltelijk gezamenlijke zoektocht naar onze respectievelijke rails, hebben we een oerband gesmeed.

Door lief en leed is makkelijk gezegd, maar wij hebben lief en leed beleefd onder bijzondere omstandigheden. Maar wat ons echt bijzonder maakt, is dat wij lief en leed hebben doorbeleefd. Ook later onder normaler omstandigheden en nog later onder gelukkiger omstandigheden. Toen wij eenmaal onze eigen rails hadden gevonden en voorzichtig leerden niet te ontsporen, zelfs niet in cruise controle, bleven wij lief en leed delen.

Zij was mijn getuige bij mijn huwelijk. Zij was namelijk de eerste die vernam dat er een mogelijke spuitgast in beeld was. En zij belde mij vanuit Frankrijk waar ze een paar jaar woonde, toen het echt even niet ging. Inmiddels woont ze alweer jaren hier, in Nederland. En we delen nog steeds lief en leed en...zelfs op de momenten dat we dreigen de rails uit het oog te verliezen, durven we elkaar te bellen. Er is niemand anders die we kunnen bellen. Want wij zijn de enige die de ander zonder gêne, zonder schuld, maar met alle inzicht en achtergrond de richting naar de rails kan wijzen.

***

En nu is ze ziek. Ernstig ziek. Er is van alles loos en men weet niet goed wat er is. Ze loopt ziekenhuis in en uit. Ze is er bijna vaker dan op werk. Het is serieus, het is ernstig. En ze is jong, zo jong. Het leeftijdsverschil speelt weer op: ik vind haar haar zo jong, zo veel te jong om ziek te zijn.

***

Ik heb 18 december, logdiner, afgezegd omdat ik meer tijd moest maken voor mijn gezin. Ik heb verkondigd dat mijn aandacht uitging naar alleen mijn gezin en naar haar en ik meende het. Ik wilde 18 december thuis zijn, maar uiteindelijk zat ik die avond, de avond van het logdiner, met haar. Met grote toestemming van de Bevelvoerder. Wij zaten ons ongans te eten aan sushi's en wijn en groene thee. En wij deelden lief en leed. Heel veel lief en heel veel leed.

Mijn vriendin is ziek en Punzel maakt zich zorgen. Grote zorgen. En de Bevelvoerder ook. De Bevelvoerder is dol op haar en weet daarbij hoeveel ze betekent voor zijn Punzeltje.

***

Mijn vriendin doet inkopen voor een woondecoratiebedrijf en daarvoor reist ze geregeld naar China. Daar heeft ze, speciaal voor mij, een beeldje laten ontwerpen. Een enig en uniek beeldje. Omdat ze weet dat ik iets met kikkers heb. Het had een uniek item moeten zijn, maar het bedrijf vond het zo mooi dat ze het in productie hebben genomen. Ik heb geen uniek item, ik heb een prototype, hoe cool. Speciaal van haar, voor mij.



Punzel heeft een heel bijzonder vriendinnetje. En ze maakt zich zorgen. Ze houdt namelijk heel veel van haar vriendinnetje.