Münchhausen by Proxy

Jeugdzorg zit me op de hielen, ik weet het zeker. Mijn telefoon wordt getapt en er is vast een camera geînstalleerd in de slaapkamer van Wijzemans. Ze zullen vast denken dat het geen toeval kán zijn. Want wat is het geval:

De operatie van de 18e viel vies tegen, hij heeft nog steeds een flinke wond met een korst die maar blijft opengaan bij tijd en wijle. Tot nu toe komt hij elke nacht wel een paar keer huilend naar ons toe omdat zijn pyjamabroek aan de wond zit geplakt met opgedroogd wondvocht.

Dit zijn beelden waar je als moeder niet blij van wordt: onrustig wakker worden uit de narcose.


Maar goed, dat was pas nummer 1. Afgelopen week zouden we gaan bowlen met het voetbalteam van de spelmaker. Als organisator van het festijn zijnde, waren we wat eerder en Wijzemans en Spelmaker waren "op z'n Musketiers" aan spelen: met heel veel lawaai en drukte. Ik loop naar de receptie om de bowlingbanen te regelen en als ik terugloop tref ik een huilende Wijzemans aan met zijn gezicht onder het bloed. Het loopt in stralen over zijn gezicht en zijn jas. Hij was tegen een paal aangehold en zijn voorhoofd was opengesprongen. Man, wat kunnen hoofdwonden bloeden! Wijzemans vetrok volkomen overstuur met zijn vader richting eerste hulp: IK WIL NIET NAAR HET ZIEKENHUIS! Iedereen was ondertussen zo'n beetje gearriveerd en even later stond Rapunzel stijf van de stress en ongerustheid tussen de bowlende kinderen. Ik kon mijn tranen maar net verbijten. Dat kan wel eens een poosje gaan duren, bedacht ik me, zullen ze hem voor laten gaan, zo'n arme drommel? Maar nauwelijks een kwartier later staat Wijzemans voor mijn neus: gelijmd en wel. De Bevelvoerder was op weg naar de auto een huisartsenpraktijk tegengekomen en was er à la bonne fois naar binnen gelopen. De voor ons totaal onbekende huisarts had Humpty Dumpty direct weer aan elkaar gelijmd.



Maar goed, dat was pas nummer 2. Vrijdag belde de Bevelvoerder mij met de boodschap dat Wijzemans tegen de punt van ons bed was geknald. De wond was al gestopt met bloeden en hij had de snee in zijn wang met een zwaluwstaartje bijeen gehouden.



Maar goed, dat was pas nummer 3. Toen we vanmorgen opstonden, zag ik dat de wond helemaal gezwollen is en blauw. Zijn oog zit zelfs een beetje dichtgeknepen van de zwelling. In het echt is het nog blauwer dan op de foto.



Tegen een paal gelopen, ja ja! Twee keer zulke ongelukjes binnen een week, ja ja! En zij maar zo ongerust doen en huilen en stressen over haar middelste, ja ja! En ondertussen maar zielig lopen doen op twitter en maar aandacht krijgen van bezorgde vrienden en kennissen, ja ja! Ze hebben een naam voor dat soort lui!

Morgen gaan we naar Zwitserland, en ik neem dat kind opgerold in een dekbed en een valhelm op mee. En buitenspelen mag hij ook niet meer. *Zucht* En dan bedenk ik me dat Draakje nog maar 3 is. Ik vermoed dat wij nog heel wat keertjes op de eerste hulp zullen zitten!