Rapunzeltje heeft dringend een interventie nodig

Ik ben een herfstmens, maar ik ben ook dol op de winter. Ik vind het heerlijk om binnen te zitten met lichtjes en kaarsjes als het buiten donker is. En ik ben dol op sneeuw. Maar er is nu iets heel naars gaande. Het begint er sterk op te lijken dat ik dol op sneeuw was. Deze winter namelijk (en het is nog niet eens winter, het is officieel nog steeds herfst, mind you, maar okay) krijg ik het niet voor elkaar ervan te genieten.

Donderdag kon ik niet naar de kerstborrel van werk door het weer. En vrijdag kostte het me twee uur om op werk te komen. Toen ik pal na de lunch naar de website van het OV ging, zag ik dat er meer en meer lijnen uitvielen. Ik besloot impulsief mijn computer uit te zetten en à la seconde weg te gaan. Ik had een knot in mijn maag, al glibberend op weg naar het busstation. Als er nog maar bussen rijden, als er nog maar bussen rijden. En verhip, er stond nog een bus. Ik kon de buschauffeur wel zoenen want wat bleek: ik had de allerlaatste. Ze hielden ermee op voor die dag, want het was onverantwoord om nog te rijden. In de bus bedacht ik me hoe ik me gevoeld zou hebben als ik iets later van werk zou zijn vertrokken.

Ik wist toen eigenlijk ook al dat het niet meer goed zou komen met mijn visite. Ellen zat hopeloos vast op het vliegveld en de kans dat ze bij ons Chinees zou komen eten was nihil en ik zag de kansen dat ze het überhaupt zou redden ook slinken. Uiteindelijk heeft ze het de volgende dag ook niet gered en heeft ze ook haar blogdiner ook gemist. Het komt vast goed met de sleutel en het vignet, maar ik was bere-teleurgesteld dat ze niet kon komen en zij heeft in haar uppie vele lange uren voor niks doorgebracht op het vliegveld. Pokke sneeuw, dacht ik toen.

Gisteren wilde ik een rondje gaan lopen, maar ik keerde na 3 kilometer weer huiswaarts: dit was vragen om botbreuken #betervanniet.

Toen ik vanmorgen wakker werd, zag ik de enorme berg sneeuw die er vannacht is gevallen. Ik kreeg een sms van de Bevelvoerder dat hij veilig op werk was gekomen, glibberend met de Smart met achterwielaandrijving. De kinderen en ik zijn ingesneeuwd. Ja, we hebben sleetje gereden en sneeuwballen gegooid, maar als ik niet onder schot word gedwongen, kruip ik vandaag die auto niet in. De verveling begint toe te slaan bij de kinderen. Mag ik afspreken met Kind aan Huis? Sorry jongen: ik ga je niet halen of brengen en zijn moeder ook niet. Feyenoord wordt afgelast, dus die afleiding zit er ook niet in. En met mijn hoofd zit ik al bij morgen: hoe ga ik op werk komen? En hoe kom ik bij de fysio? Ik MOET voorbij Utrecht zijn om half 11....hoe ga ik dat doen? Afzeggen is geen optie. Pfff, ik tob wat af.

Het is officieel dit jaar: de sneeuw maakt me niet meer onbezorgd blij. Als ik de gordijnen opendoe, kijk ik ongerust en bedenk ik me de negatieve consequenties. Ik ben bang te vallen en ik ben bang blikschade te krijgen. Dit is een zorgzame ontwikkeling, dit is out of character voor mij. Ik hoop dat onze trip naar Zwitserland mij uit deze neerwaartse spiraal kan halen. Rapunzeltje moet weer van sneeuw gaan houden, wat zullen we nou toch eens krijgen! Als ik de gordijnen opendoe, moet ik blij worden en alleen maar aan een gelukzalig woord denken: "SNEEUW!"