Spitsalarm

Toen wij in juli 2005 een tweede kindje kregen, hebben wij de term spitsuur uitgevonden. De ochtendspits was het uurtje tussen opstaan en de deur uit gaan op weg naar de crèche/werk en de avondspits was de periode tussen avondeten en de kindjes naar bed brengen. Met kindje nummer drie erbij is de term spitsuur soms bijna een eufemisme geworden, man wat kan het soms druk zijn. Zeker als er her en der wat afspraken staan is het soms rennen en vliegen van 's ochtends half 7 tot 's avonds 8 en dan nog niet klaar zijn met de dingen. Laat staan tijd voor jezelf! Net als bij het echte verkeer is de spits bij ons ook toegenomen.

Op werk loopt het nu de spuigaten uit, zo druk is het. Er zijn dagen bij dat ik het echt even allemaal niet meer goed zie komen. Ik weet ook nu al zeker dat ik sommige deadlines niet ga halen. Maar ja, die externe presentatie moet toch gehouden worden. Dat wordt dus een slechte presentatie. Bah, het is mijn eer te na, maar gek veel meer tijd dan in de nachtelijke uurtjes erover nadenken heb ik niet. Volgende week heb ik pas tijd om wat sheets in elkaar te flanzen. Ik had deze week een dagje ingeruimd om noodzakelijke klusjes te doen, toen het secretariaat belde: of ik de plaatsvervangend directeur wilde vervangen in een vergadering. "Ja maar, ik heb geen tijd, ik kan dat toch niet, ik heb wel de inhoud, maar geen mandaat!" Puntje bij paaltje zat ik daar uiteraard toch (nee zeggen was geen optie) en liggen de klusjes nog steeds ongedaan te wachten op Sint Juttemus.

Toen zag ik gisteren dat het ANWB de term "spitsalarm" gebruikte. Ik vond hem wel toepasselijk. Ik kom tegenwoordig zo moe thuis, dat ik op weg naar huis voor mezelf vaak ook een spitsalarm afgeef.

Enfin, ik had daar gisteren een tranentrekkend klaagverhaal over geschreven. Over hoe zielig ik ben en hoe naar het is en hoe vreselijk het deze weken allemaal is. Maar toen ik eenmaal op bed lag bedacht ik me allemaal andere dingen. Nou ja, niet anders, maar dingen die ook waar zijn. Ik ben uit bed gestapt, ik ben naar beneden gegaan en ik heb het logje gewist. Volslagen tevreden maar logloos kroop ik weer in bed en warmde mijn ijsklompjes van voeten aan de Bevelvoerder.

Want. We gaan volgende week bowlen met het team van de Spelmaker (ik maak het voor mezelf ook veel te druk door het te organiseren, af en toe ben ik ook gewoon een uilskuiken). Een middagje lol: de kinderen gaan bowlen, de ouders gaan borrelen. Broertjes en zusjes mogen ook meebowlen.

Want. Over bijna twee weken gaan we heerlijk naar Zwitserland. Een weekje in de sneeuw spelen en genieten van elkaar en met elkaar. Zomaar, omdat een heel lief iemand het aanbood. Ik krijg bijna elke dag een mailtje van haar waaruit blijkt hoe absurd wij in de watten gelegd gaan worden aldaar. Ik plof bijna van de voorpret.

Want. Ik kreeg een fantastisch kado uit de Joe Es Of Ee. Mijn Secret Cisca pakje arriveerde en ik eet mijn hooggehakte pump op als Cisca herself mijn Secret Santa niet was! Ware het niet dat het adres niet klopt maar kniesoor die daar op let. Er bleven maar dingetjes uit het pakket komen: het een nog kersteriger en leuker dan het ander. Het leukste was het paar sokken, daar ben ik helemaal fliefd op. En ze ruiken naar lavendel. Ook dat nog. Hierbij een fotootje, want dat moet van de voorwaarden van Secret Cisca (dacht ik, toch?)



Want. Omdat wij op tweede kerstdag gaan rijden richting de sneeuw, is er weinig tijd voor een kerstboom. En in een week afwezigheid kunnen de vier poezenbeesten heul veul slopen. Vorig jaar hadden we de grote boom staan tot aan het plafond, dit jaar besloot ik een boompje te kopen en een andere kleur versiering. Zo leuk: ik heb nog nooit een rode boom gehad, ik ben er helemaal happy de peppie mee. Rood met witte stippen! De boom is helemaal Rapunzel.



Want. De schoolfoto van dit jaar is zo goed gelukt. De spelmaker is mooi. Wijzemans lacht bijna heel spontaan, bijna, maar sowieso duizend maal spontaner dan op de foto van vorig jaar. En Draakje heeft zijn ultieme drakerige blik in zijn ogen: "geef me 10 seconden en ik ik zorg voor een hilarische 'total mayhem' en dan wordt er geen foto meer genomen"



Om mijn hervonden positivo-houding te belonen kwam vamdaag een van mijn externe partners volslagen onverwachts met een kadootje voor me: een voodoo-poppetje mèt speldjes. Dat poppetje staat symbool voor een andere externe partner die onze plaaggeest is. Er zit al een speldje in zijn oog en in zijn ballen. Het haalde direct het scherpe van de moeizame relatie en onderhandelingen: er kon weer gelachen worden!

Toen riep mijn baas mij en mijn twee andere directe collega's voor een ingelaste vergadering. Ja maar ik heb geen tijd! Er werden wat dingen besproken en toen kregen we complimenten over onze reputatie dat wij goed samenwerken, dingen goed doen en daarbij (waarschijnlijk vanwege onze reputatie) altijd de klussen krijgen die met stoom en kokend water af moeten en de pijndossiers met lijken in kasten en we ronden het altijd goed af en binnen de tijd. En ook al was het ongepast om twee jaar op rij een gratificatie te krijgen, voor ons wilden ze een uitzondering maken.