Gouden bergen en dat wat echt telt

Wij hebben het goed, op financieel-technisch vlak. De Bevelvoerder en ik verdienen allebei goed, laat staan hoe ons dubbele inkomen eruit ziet. We werken er keihard voor, heus wel. Maar ik ken mensen die in mijn ogen net zo hard werken (zo niet harder) en minder mee naar huis nemen. Kortom: wij verdienen goed. Er kan veel in Casa Rapunzel en er mag veel. Gewoon, omdat we het ruim hebben. Ik stel maar één voorwaarde: wees je bewust van het feit dat we het goed hebben, wees je bewust dat je niks te klagen hebt. Althans, niet op dat vlak. Dat mama zo vaak moet werken en er zo vaak niet is, is wel klagenswaardig.

Ik verwen de Musketiers. Ze krijgen veel. Als ik om me heen kijk, zijn wij minder streng dan menig ouder in onze omgeving. Er is echter iets dat ik absoluut niet duld, en dat is klagen. De Musketiers kennen hun ouders. Als het gaat om kado's is er geen huisregel. Heus, we doen niet belachelijk en er komen geen Nintendo DS'en als schoenkado, bij wijze van spreken, maar mijn moederhart en papa's vaderhart gunnen de koters erg veel. Maar...(there's always a "but")..."du moment" ze beginnen te klagen dat het niet goed genoeg is, of te weinig is, stopt alles. Wij zijn allergisch voor klagen en dreinen. Als we ergens consequent in zijn, is het dat.

Enfin, tot zover de inleiding. Nu naar het punt van dit verhaal. De Spelmaker is eind deze maand jarig en hij wil een Groot Kado. En met Groot bedoel ik GROOT. Wij zijn akkoord, mits hij alle liquide middelen die hij voor zijn verjaardag krijgt, ook investeert in dat Grote Kado. Daar ging de Spelmaker op zijn beurt weer mee akkoord. En toen de Goedheiligman naar Nederland dreigde te komen, zei de Spelmaker dat hij dit jaar geen grote kado's hoefde voor Sinterklaas...mocht hij dan iets van het geld dat hij voor zijn verjaardag gaat krijgen zelf houden? Slim onderhandeld, vonden wij, maar ook above and beyond the call of responsibility voor een mannetje dat nog 9 moet worden, vinden wij.

De Bevelvoerder keek mij diep in mijn blauwe ogen en ik keek hem diep in zijn bruine ogen en wij kozen ons standaard pad: "Is goed jongen, die deal staat." Uiteraard kreeg hij toch de grote kado's en uiteraard hoeft hij niet alle liquide middelen in te leveren voor zijn verjaardag. Wij hebben het ruim en de morele kompas van de Spelmaker staat perfect naar het Noorden.

Zo is de Spelmaker ondertussen bezig met het voorbereiden van zijn eerste spreekbeurt ooit. Die gaat niet over voetbal en niet over honden of cavia's zoals de rest van zijn klasgenoten. De spreekbeurt gaat over WOII (Ik: eeeeeh, weet je het wel zeker jongen? Hij: ja!) Hij heeft de inhoud van zijn presentatie mij gedicteerd om zelf powerpoint onder de knie te krijgen; de inhoud kwam van hem. Nu maakt hij de spreekbeurt zelf af: hij snapt powerpoint nu wel. Oh ja...Het Dagboek van Anne Frank wil hij ook voor zijn verjaardag.

Jongen, die Play Station 3 is voor jou en je hoeft geen rooie cent bij te betalen. Al die extra centjes mag je uitgeven aan spelletjes.