Godver. Groot Leed voor Kind (en Moeder)

Als ik op dinsdag vrij ben, parkeer ik mijn auto 10 minuten voor de schoolbel gaat tegenover het schooltje. Ik instrueer Draakje dat hij even in de auto moet blijven zitten, en dan sjees ik gehaast loop ik met mijn sexy catwalk-tred de school in om Wijzemans 5 minuten te vroeg uit de klas te sleuren halen. Ik rees verder rij dan voorzichtig door het woonerf om Spelmaker 3 minuten voor tijd van de dependance te halen en ik rees dan verder rij dan keurig met 50 km/h op weg naar het zwembad. Als we het zo doen, ligt Wijzemans net op tijd in het water voor zijn zwemles. Het moge duidelijk zijn dat de dinsdagen dat ik werk, de Bevelvoerder iets soortgelijks doet, maar dan op z'n brandweers, of zo.

Vandaag wilde ik Vriendin In Gips bezoeken en besloot daarom de Musketiers over te laten blijven. Normaliter doe ik dat liever niet op die drukke dinsdag met die zwemles, maar de jongens hadden er nog zin in ook. De cool crowd bleef ook over, of zoiets. En Buurmeisje was er voor Wijzemans: samen overblijven, hoe romantisch. Dus ze bleven over.

Enfin, ik sjeesde dus vanmiddag dat lokaal in en Wijzemans kwam al pratend naar me toe. Zijn overblijftas viel open, alles viel op de grond en de hele klas barstte in lachen uit. Wijzemans leek alleen maar moeite te hebben om zo rap mogelijk dat lokaal uit te komen en mij binnen 1 minuut te vertellen: "Ik kon niet stoppen met lachen!" Heeft hij het uitlachen gehoord? Ja, zijn dag kon namelijk  nog erger eindigen. Ja, hij heeft het lachen gehoord.  In eerste instantie dacht ik namelijk nog dat hij moest lachen, maar drie meter buiten het lokaal kwamen de tranen. Tot 15:10 uur heeft hij ze kunnen ophouden.

Vriendje had zo grappig gedaan en hij had zo moeten lachen en hij kon niet stoppen met lachen en toen had hij in zijn broek gepoept. Om half 10 's ochtends. En hij heeft er de hele dag mee rondgelopen. Bang dat de juf boos zou zijn, bang dat ik boos zou zijn. Bang dat zijn vriendjes het zouden ruiken en hem zouden pesten. De hele dag. G*dver. Had ik hem maar niet laten overblijven.

Ja, hij is dankzij de kinderdokter met de mooiste naam zindelijk, maar ja, het blijft nog steeds een probleem. En als ik vergelijkbare gevallen om me heen bekijk, zijn we nog wel een paar jaar zoet met ongelukjes. Hij en aandrang zijn geen vriendjes. Nog lange niet, nog lange niet.

Mijn kind was dood- en doodongelukkig en oh zo ontroostbaar. Ik ben direct met hem het damestoilet van het zwembad ingedoken in plaats van de kleedkamer ("mama, het is echt heel veel, ben je niet boos?") en heb alles gepoetst en geboend en weggegooid. Dat mag namelijk geen kleedkamer meemaken, geen zwemvriendje mag dat zien. Hij kwam letterlijk "clean" de kleedkamer in. Ik was uiteraard niet boos en alles was okay en alles kwam goed. Ik kan beter liegen dan hij. Boos was ik wel op mezelf, niet op hem...want nee, het komt niet goed, nou ja, niet op de korte termijn. En ik wil niet overdrijven, maar hij was vandaag emotioneel geknakt.

Vanavond hebben we samen een speciaal tasje gemaakt. Ik heb een leren etui gepakt, heb er een mooie coole sleutelhanger aan gehangen en ik heb hem gevuld met:

- een schone onderbroek
- een afsluitbaar zakje met 5 vochtige toiletdoekjes
- een afsluitbaar zakje waar de vieze onderbroek in kan

Als er iets gebeurd heeft hij een tasje in zijn luizenzak. Hij denkt dat het gaat werken. En dus denk ik dat ook.