De spreekwoordelijke schouderklop in meta versie

Mijn werk neemt een behoorlijk grote plek in mijn leven in. Ik werk 4 dagen per week, en da's best veel als je een stuk of 3 kinderen hebt. Ik zal weer eens een logje wijden aan de voor- en nadelen van 24-uurs diensten en het regelen van 2 banen waarbij beiden veel buitenlandse reizen maken, maar niet nu. Bij wijze van hoge uitzondering ga ik eens een logje dichten over mijn werk. Had ik al gezegd dat mijn werk een behoorlijk grote plek in mijn leven inneemt? Nee? Nou, mijn werk neemt een behoorlijk grote plek in mijn leven in. Mede daarom log ik er niet graag over. Mijn log is mij, mijn, mijn lief, mijn leven, mijn kinderen, mijn hardlopen. Niet mijn werk want daar ben ik al genoeg mee bezig. Bij wijze van uitzondering ga ik dat nu wel doen. Niet inhoudelijk, want daar ben ik die 4 dagen al genoeg mee bezig. Nee, het is de meta versie die ik hier wil vertellen. De frustratie en de ontlading. Die wil ik delen moet ik loggen. Nu. NU! Het zit me blijkbaar hoog.

Ik ben een half jaar voor de helft van mijn tijd gedetacheerd geweest op een andere plek binnen de toko. Ik mocht *oh hoe bizar geweldig* aan de basis staan van een nieuw onderwerp: de oprichting van een hele nieuwe tak van sport. Ik mocht paden banen, ik mocht procedures verzinnen en ik mocht freewheelen en iedereen luisterde naar wat ik verzon. Dat was ik gewend op mijn oude stek (ja ik ben hooghartig want ik ben goed in wat ik doe) maar nu ontdekte ik dat ik het ook op andere terreinen kan.

Mijn eigen stekkie was niet blij met mijn uithuizigheid en dat lieten ze (ze = de leiding) merken. Op zich is dat wel een compliment (je wordt blijkbaar gemist), maar uiteindelijk begon bij mij een schoen te wringen. En bij schoenen wringen heb je bij Hooggehakte Rap toch echt een serieus probleem. Ik was tijdelijk uitgeleend voor een klus en ik verzette bergen. Het thuisfront klaagde ondertussen alleen maar dat ik niet thuis was.  De credits kreeg ik wel van de tijdelijke plek, maar nul van de plek waar ik weer terug zou keren. En uiteindelijk hebben we allemaal toch die schouderklop nodig...ik begon te balen van het thuisfront. Per 1 april (geen grap) ben ik weer volledig terug op mijn eigen stek en voor mijn gevoel kreeg ik niet meer dan een lauwe "he he, we weten weer waar ze uithangt". Rap was not amused....

Vandaag op het maandelijkse teamoverleg viel er een onderwerp uit en ik wierp me op om als invaller een presentatie te geven over wat ik heb gedaan "aan de andere kant". Ik flanste een presentatie in elkaar. (Ik ben arrogant, want voor presentaties draai ik inderdaad mijn hand niet meer om, al is het voor Robbie Williams, nou okay, voor hem zou ik dan nog net wel onzeker zijn.) En vandaag schoof toevallig iemand aan van de hogere, nog hogere leiding. "Laattie fijn wezen!", dacht ik bij mezelf, "dit komt voor mij totaal niet ongelegen uit!" Ik stak mijn verhaal af.

Aan het eind van het liedje gaf de hoge bobo complimenten, maar die waren inmiddels niet meer zo belangrijk na de levendige discussie met mijn (meer betrokken dan ik dacht) collega's en de afsluitende woorden van mijn direct leidinggevende: "Ze waren enorm blij met je. Zelfs zo blij dat ze je wilde inlijven. Gelukkig kon ik daar nog net voor gaan liggen, want wij kunnen je echt niet laten gaan!"