Vandaag 1 jaar geleden en vandaag 2 jaar geleden en ouder-kind 2.0

Vannacht is het één jaar geleden dat 7.0 op de schaal van Richter ons leven veranderde. Anderhalve dag later was ik namelijk op weg was naar de poli erfelijkheidsonderzoek in verband met de knobbels in mijn tiet en was de Bevelvoerder tegelijkertijd op weg naar het Eiland om mensen te gaan redden. Zes dagen later vierde beleefde ik mijn verjaardag alleen en had ik mijn Bevelvoerder al dagen niet gesproken. Er was voor het eerst in ons destijds tienjarig bestaan een etmaal (wat zeg ik, ineens meteen wel drie) voorbijgegaan waarin we elkaar niet hadden gesproken. Die avond mocht hij me godzijdank bellen met de satelliettelefoon. Hij vertelde me later dat hij geen traan had gelaten, tot het moment dat hij mijn stem hoorde. Slecht voor het moreel hoor, contact met het thuisfront, vandaar dat bellen met de satellietelefoon normaliter niet mag. Slecht ook voor mijn streetrep de volgende dag, in de jungle die schoolpleinmoeders heet, daar weet moeder van Adoptiekindje alles van! #appeltaart (sorry, insider's joke) Oh, mijn bezoekersaantallen piekten destijds. Ramptoerisme.

Ik ben er heilig van overtuigd dat 2011 geen rustiger jaar gaat worden. Rustiger vaarwater is aan ons niet besteed. De ervaring heeft namelijk geleerd dat elk jaar wel wat groter of kleiner "gedoe" met zich meebrengt. En dat is prima, want tot nu toe hebben we elke storm doorstaan en de stormen en windhoosjes van dit jaar zullen we ook weer aankunnen.

Maar voorlopig nog niet eens een briesje. Voorlopig zit ik volgende week niet alleen op mijn 40e verjaardag. Voorlopig staat ons Grote Feestje (hij is 27 dagen ouder dan ik) op de rol voor zondag aanstaande. Althans, zo lijkt het er nu naar uit te zien. Zeven-punt-nul of meer op de schaal van Richter ergens ter wereld kan er zomaar nog een mening over gaan hebben. Zou wel wat voor ons zijn, eigenlijk.

{Ze wisten dat ze er vier moesten vinden ergens in die tientallen kubieke meters puin en stof in 36∘Celcius.  Ze hebben ze gelukkig allemaal gevonden. En ja, op deze foto zie je echt alleen maar puin. Ramptoerisme.}



Vandaag is ook de dag dat mijn Soulmate Poezel er twee jaar geleden zomaar ineens tussenuit is gepiept. Zomaar ineens. Ik kan hem niet vergeten, mijn Morsie-Porsie. Ik heb een mega-canvas van hem op kantoor hangen en tot op de dag van vandaag krijgt hij postuum bewonderende blikken van collega's.
Zo bijzonder: vandaag, op zijn sterfdag, kreeg ik een mail van hun oorspronkelijke eigenaar. Zij heeft ze in maart 2006 aan ons moeten geven omdat hun kindje allergisch bleek: 

Het is al weer lang geleden dat we iets van elkaar hebben vernomen.
Ik lag vannacht te denken dat ik je vandaag een email moet sturen om te vragen hoe het met jullie gaat. Het is niet zo dat ik jullie ben vergeten. Ik ben jullie namelijk zeer erkentelijk voor de goede zorgen voor mijn poezenbeesten. Ik mis ze nog iedere dag, en jullie Morse natuurlijk ook.

Ik wil graag weten hoe het met Lewis, die oma, gaat? Heeft ze nog steeds de zorg voor alle (inmiddels grote) andere katten? Als het kan zou ik graag nog een foto van haar willen zien?
Ik kan het niet aan om jullie te bezoeken, ik mis Lewis nog iedere dag. Het is heel stil in huis zonder katten, maar daarvoor maken de kinderen genoeg kabaal (en rommel).

Wat heeft zij gehouden van de grijzels. En wat houdt ze nog steeds van ze. Net als ik. Uiteraard heb ik haar vanavond voor dit logje uit een antwoord gestuurd met foto's, heel veel mooie foto's. Waaronder deze.


En als we het dan toch over correspondentie hebben.....gisteren stuurde ik deze mail naar Trainer en Ouders van de mini-F'jes:

Van deze kant een "trieste" mededeling: Wijzemans gooit de handdoek in de ring. Hij wil niet meer voetballen. Jullie zullen ergens zijn punt wel zien: hij heeft in al de wedstrijden meer treinen en madeliefjes en vliegtuigen gezien dan voetballen, zeg maar. Ik ga de coördinator zelf inlichten, maar voor het team gaan we jullie nu al in de steek laten....
Ik wens de MP5 alle geluk en voetbalplezier voor de rest van het seizoen, en al het moois voor verdere voetbalcarrieres! Als ik iemand nog iets verschuldigd ben, hoor ik het graag. Ik ga Wijzemans afmelden en zal nog maar moeder zijn van 1 voetballend E'tje (die het beduidend leuker vind dan mijn ex-MP5'je....)
En.....ik ga het oprecht jammer vinden sommigen van jullie niet meer te zien, dat wil ik ook nog even benadrukt hebben!

En dit is een van de antwoorden die ik kreeg:

Sinds september 2010 heb ik met ook met de training van de MP5 bezig gehouden. Voor mij was vrij snel duidelijk dat Wijzemans (een prachtig ventje) meer met dingen buiten het veld bezig was als daarbinnen. Soms keek hij ook wat met een blik van “wat doe ik hier”. Ik kan mij zijn keus heel goed voorstellen. Ik wens je alle geluk verder met Wijzemans en misschien nog eens tot ziens.

Leuk he? En vandaag kwam de leider langs met het laatste voetbal-wapenfeit van Wijzemans. Het bewijs dat mijn über-hoogbegaafde kind ook iets niet kan! Deze foto zal ik koesteren. Mijn "Pietertje". Inmiddels snap ik mijn kind goed genoeg om deze blik volledig te doorgronden. Ja, deze foto ga ik koesteren.



En terwijl ik dit logje typte, eerder deze avond, zat Spelmaker te playstationdrieën. (Dat is een werkwoord, hier in Casa Rapunzel.) Hij speelde Fifa 11, voor de liefhebbers onder u. De Spelmaker is namelijk het kind dat wel van voetbal houdt. Hij eet, vreet en ademt voetbal, zoals u weet. Hij schijnt er overigens verduveld goed in aan het worden te zijn. Zegt nu ook zijn trainer en niet meer alleen zijn vader. Dus dan zal het wel waar zijn. (Hij is nog verre van ZoonVanDoor (insider's opmerking weer, voor een andere insider's kring dit keer, sorry), maar hij is in Rapunzeldorptermen gezegd een rising star, zeg maar.)

Maar goed, rode draad Punzel, rode draad....die Spelmaker dus, die trok zijn mond open du moment zijn broers op bed lagen. Hij playstationdrieënd en ik loggend hebben serieuze gesprekken gevoerd. Heule serieuze gesprekken.

Wij zijn zoooooooo ouder-kind 2.0! Ja dat zijn wij. En ik houd blijkbaar nog steeds de aansluiting met mijn grote zoon van 9, wiens wereld rap groot aan het worden is. Hij kent de top 50 (40? 30? Ja je ouders snappen het inderdaad niet) beter dan ik. Hij legt mij uit hoe ik de controler van de PS3 als afstandsbediening moet gebruiken en ik leg hem uit hoe Grote Mensen Dingen Werken. We zetten allebei de boel op pauze, en kletsen. Met serieuze diepgang.



Oh mijn hemel wat heb ik mijn inspiratie terug! Loggen is weer leuk!