Aan het eind van mijn blogrondje is de inspiratie op

Té leuk, dat bloggen. Ik blog bijna 5 jaar, en in die tijd is "Mijn Blogrondje" (de logjes die ik lees en waar ik reageer) enorm lang en groot geworden. Het is bij wijze van spreken een beetje ontploft. Uit de kluiten gewassen. En ik ben denk ik uit mijn oevers getreden. Het is enorm leuk om te lezen en om gelezen te worden. Ik heb ik weet niet hoeveel kindjes geboren zien worden hoevaak ik heb gelezen over kindjes die geboren werden. Ik heb ik weet niet hoeveel huwelijken op de klippen zien lopen oh nee, dat waren slechts mijn buren, de reden van mijn laatste namswijziging (let wel: da's niet de buuv in de zin van de blijvende overbuuv van een logje of wat geleden! Nee, de reden van de laatste naamswijziging gaat HOEZEE weg uit de straat), en relaties zien ontstaan en weer zien verbreken.

En jullie hebben in logland mijn derde geboren zien worden. Mij tot drie keer toe van naam zien veranderen en 1 keer van baan. Jullie hebben de komst van de twee grijze poezels meegemaakt, het overlijden van een van hen...en de komst van de drie nieuwels. En jullie hebben een berg dagelijkse meuk over mij en mijn gezin gelezen.  En dat allemaal verspreid over 6 verschillende logadressen en 3 verschillende namen.

Schrik niet, dit is geen afscheidslogje. Ik blijf mijn dagelijkse meuk schrijven. Nee, dat is niet correct: ik ga namelijk wederom over dagelijkse meuk schrijven, want dat is de boodschap van dit logje. De laatste tijd was ik namelijk mijn inspiratie kwijt. Mijn Blogrondje was zo lang dat ik aan het eind van mijn logje rondom Blogland mijn inspiratie had vertypt. Er is menig logje van mijn hand niet geschreven aan het eind van mijn Blogrondje. Ik besteedde letterlijk meer tijd aan het reageren op andere logjes dan aan het schrijven van mijn eigen logjes. En dat was nooit de bedoeling.

Toen ik vandaag onder mijn ragencape in totaal 60 kilometer had gefietst, was mijn denkwerk klaar. Het kostte maar 60 km. Waar deed ik het ook alweer voor, dat loggen? Dat deed ik omdat ik schrijven zo leuk vind en omdat ik er soms pretty god damn good in ben. Ik deed het niet omdat ik eerst bij plusminus 40 logjes moet reageren voordat ik zelf weer schrijf. En waarom had ik mezelf die regel überhaupt opgelegd? Waar deed ik het ook alweer voor? Mijn ei kwijt, mijn inspiratie, mijn dagboek online.

Ik kan me briljante logjes herinneren uit 2006 waar een spetterende 3 reacties op kwamen! En ik kan me prutlogjes van de laatste tijd voor de geest halen die boven de 30+ scoorden in de reactielijst. Maar het eerstgenoemde logje was beter en de reacties ook.

Mijn favorietenlijst is mij dierbaar (each and every one of them!) en die blijf ik bezoeken...als ze er zin in heeft. "Goh, hoe zou het gaan met...." Punzel gaat jullie niet vergeten, maar de dagelijkse regelmaat gaat ze loslaten.