Onder de tap bij bureau jeugdzorg, deel II

Ik ben er achter gekomen dat er 1 ding erger is dan bij bureau jeugdzorg bekend staan omdat je kinderen continu op de eerste hulp vertoeven met japen in voorhoofden. Zelfs als er tegelijkertijd drie grote japen èn een blauw oog te tellen zijn.

Wat is er dan erger, zult u zich afvragen? Nou.....

Wijzemans heeft zichzelf dus leren lezen en schrijven. En omdat hij pas in groep 2 zit gaat dat niet met de regelen der schrijfletterskunst, maar hij rijgt letters moeiteloos aan elkaar tot woorden en hij leest woorden moeiteloos als aan elkaar geregen letters. Hij vraagt of fruit met de "ff" van vis is of met de "ff" van Franca. Hij kent ook het verschil tussen de ei van ei en de ij van ijs. Hij leest moeiteloos zinnen met woorden van meerdere lettergrepen. Maar of hij met zijn 5 jaar snapt wat hij leest is een tweede...

Hij kan dus -voor ons gemakzuchtig- achter YouTube worden gezet als hij filmpjes wil zien van Super Mario Galaxy 2. Want dat typt hij lekker zelf. En even later zie ik dat hij heeft getypt "Thomas gered op Misty eiland" als ik Erik de Zwart hoor. (Zitten wij dan wel weer naar die stem van Erik de Zwart te luisteren *zucht*, maar stiekem vinden we het maar wat bijzonder.)

Enfin. De point van mijn verhaal. Ik heb het verhaal van horen zeggen want ikzelf was aan het werk. Wijzemans zat achter de computer Thomas-filmpjes te kijken, as usual. Op een goed moment komt de Bevelvoerder naar beneden (hij had wat was gedaan of zo) en hij ziet op YouTube twee *kuch* dames bepaalde *kuch* activiteiten ondernemen *kuch* met elkaar. Een en ander geheel *kuch* zonder kleding.

De Bevelvoerder loopt naar het beeldscherm en ziet dat Wijzemans in het zoekscherm van YouTube heeft getypt:

dikke t.ieten

(maar dan zonder punt in dat tweede woord, dat doe ik alleen hier op deze log vanwege de bots en de zoekmachines en de u-weet-wel-wat-voor-snode-zaken op internet)

Nu moet u weten dat dikke t.ieten voor een 5 jarige net zo grappig zijn als dikke b.illen en dikke voeten en dikke neuzen. Ik geloof ook oprecht dat hij enigszins teleurgesteld was in het resultaat van zijn zoekslag. Het filmpje zal hem ongetwijfeld tegengevallen zijn.

Ik weet alleen niet of buro jeugdzorg dezelfde mening zal hebben.

Ik ga morgen gebruikersprofielen maken op de iMac en die goede kinderfilter van ouders.nl installeren. Dat hij die met zijn brein binnen een jaar gehacked zal hebben is van later zorg.

Oh. Is het al donderdag?

Van de moeder van vriendin. De oma van het kleine meisje.

Met 4 mannen in huis geen simpel klusje

Klaar.
Basta.
Beu.

Nieuwe inkoop regel:

Bevelvoerder vanaf nu zwart,
Spelmaker vanaf nu blauw,
Wijzemans vanaf nu groen,
Draakje vanaf nu gif-geel.
Rap had al alleen maar loopsokken. 

Maar dit doe ik niet meer:

Het mannelijke equivalent van speklap

Mijn baas ging met pensioen (helaas). Maar hij wil nog een klus afmaken bij ons. Godzijdank. Want zo zien we hem nog af en toe. Maar dan full time in casual in plaats van in pak.

Hij is dezelfde als voorheen. Hij straalt gezag uit al doet hij lollig, al is hij casual, al is hij geen baas meer. Toen hij nog Bovenbaas was, was hij iemand die je dolgraag als baas had omdat hij fair is. Een hele goede baas is. Met een vanzelfsprekende autoriteit zowel naar boven als naar beneden en scherp en kritisch bovendien. Nu hij geen autoriteit meer hoeft uit te stralen (maar het van nature uiteraard gewoon nog heeft) is hij nog steeds de rest van zijn werkgerelateerde karakter.  Opgeruimd, toegankelijk, amicaal, beschaafd, alert, slim, empatisch.

Hij gaat, nu hij casual zijn klus kan afmaken, regelmatig mee lunchen. Daar heeft hij weer tijd voor. En dan vertelt hij verhalen uit de oude doos en dan hangt iedereen aan zijn lippen.

Vroeger, zo zei hij afgelopen week, vroeger werkten hier nog heren en dames. En het kantoor naast mij werkte zo'n dame. Zo eentje van goede komaf. Ze praatte heel bekakt. Op een dag zei ze: "Mij krijg je niet op de kast." (Denk het bekakte Haagse accent er even bij, en leg de nadruk op "mij".) Ze wilde daar wat mee uitstralen: iets over dat de elite niet zo snel verstoord is of zo. Mijn baas liep een uurtje later haar kantoor in en riep amicaal: "Ha, speklap!"

Ze zat op de hoogste kast ooit. Zo hoog dat ze er bij wijze van spreken hoogtevrees van kreeg. Wat een briljante actie. Hij was met name zo leuk omdat je het van zo'n beschaafde man als mijn baas niet verwacht!

Enfin. Wij aan tafel schatten in dat je 99% van de vrouwen met zo'n opmerking op de kast krijgt. Of op z'n minst in verlegenheid brengt. Speklap is gewoon heel erg. Het gros van de dames aan tafel lustten geeneens speklapjes. Ik vroeg me openlijk af of er een equivalent iets is waarmee vrouwen hetzelfde teweeg kunnen brengen bij 99% van de mannen. We kwamen tot de conclusie dat er wel dingen zijn, maar die moet je uitleggen in meer woorden, of je moet toevallig iets weten over die man. Maar een mannelijke "ha, speklap!" is er niet.

Of toch?

Toen we de kantine uitliepen schoot me iets te binnen. Als je nu heel goed kan acteren, en als iemand wat tegen je zegt, zoiets als "ha, speklap" en je reagert daarop door spontaan in huilen uit te barsten...daar breng je wel 99% van de mannen mee in verlegenheid. De mannen uit het gezelschp konden dit alleen maar beamen.

Man, wat hadden we een leuke lunch!

Keek op de week

Ik ben dol op mooie foto's maken. Ik ben dol op mijn spiegelreflexcamera met toeters en bellen en mooie lens en zo. Maar in de praktijk zijn er heul veul plotselinge foto-waardige momenten. Van die momenten die ineens bijzonder blijken...en uiteraard loop je niet de hele dag met dat ding om je nek, dus ook nèt dát moment niet. Al die momenten die je zo mooi had vast kunnen leggen met je super-duper camera loop je mis. En als je dat ding net wel om je nek hebt, willen je kinderen ineens niet emotioneel of foto-waardig poseren kijken.

Dit alles veranderde met de intrede van mijn aaifoon. Maar elke willekeurige andere smartphone zal het vast ook wel doen: foto's maken met emotie, net op dat moment. Met een lach en een traan, zonder de 12 megapixels en altijd scheef en bewogen, maar oh zo mooi.

Mijn keek op de week.

Drie jaar. "Mama! Een skateboard met een poppetje!" Ik moest er een vergrootglas leesbril bij halen, maar verdomd zeg.

Nooit meer naar de cèche. Noot meer. Ik durf te beweren (maar laat het Draakje niet horen) dat ik er nog blijer mee was dan hij. Na drie kinderen en negeneneenhalfjaar drama.

Nooit. Meer. Créche.

De tijgerpleister is een versiersel. Voor over zijn littekenverminderende gel. (Denkt hij: de pleister zit er zodat hij het litteken-ding niet kwijt raakt.) De muts is een versiersel van de créche. Voor zijn laatste dag.

Deze maakte ik dan wel weer met toeters en bellen. Ik kocht voor het eerst in mijn leven een ananas. (Moeilijk woord om te typen, trouwens, merk ik nu.) Gelukkig lijken twee van de drie Musketiers op mij en lusten zij het ook niet. En Wijzemans? Die lijkt alleen maar in uiterlijk op mij.

Wijzemans schreef voor mij op het bord wat hij wilde dat gehaald moest worden. Ik verbeterde alleen maar dat "eier" in "eierkoeken" niet met een j ertussen wordt geschreven (gek hè, want je spreekt hem wel uit). Hij vroeg ook nog of je fruit schrijft met de f van franca of de f van vis. Ik weet niet zo goed wat hij volgend jaar moet doen in groep 3, want hij weet ook al dat 19 plus 3 22 is, dat 8 maal 8 64 is en dat 1 min 2 -1 is. Oh ja, en 100 min 101 is ook -1. We gaan maar eens praten op school, want emotioneel moet hij groep 3 nog wel doen.

En schrijfletters leren is wellicht ook geen overbodige luxe.

Een aderlating/verademing (zijn dat nou bijna anagrammen van elkaar?) na bijna anderhalf jaar ellende op de grootschalige zwemles. Drie kindjes per badje, een lieve badmeester die nog uiterst kundig is ook en veel lol. Ik noem dat een win-win-situatie. Ik koop met liefde een paar Louboutins minder.

Je favoriete oom? Die is toch om op te klimmen?

Geen happily ever after met de bloedmooie man...

Er gelden in het zwembad van Rapunzeldorp strikte regels tijdens zwemlessen. Vaders moeten met hun kroost (ongeacht het geslacht van de zwemlessertjes zelf) in kleedkamers 1 en 2, moeders moeten met hun zwemlessende grut naar kleedkamers 3 en 4, ongeacht het geslacht van het kroost. De logica van deze regel ontgaat mij volkomen. Het zijn namelijk niet de ouders die zich omkleden. Sterker nog, die doen niet eens hun schoenen uit want het grut wordt uit de kleedkamer opgehaald en de ouders trekken zich vervolgens terug in de kantine.

Blijkbaar ben ik niet de enige die de regel enigszins bizar vind, want hij wordt met voeten getreden. Ouders kiezen intuitief toch voor het geslacht van het kind bij de keuze van de kleedkamer (jongetjes in 1 en 2, meisjes in 3 en 4, zo schrijven de icoontjes op de deuren namelijk voor).

En net op het moment dat ik na een jaar lang braafheid besluit burgerlijk ongehoorzaam te zijn (namelijk vorige week dinsdag) en me te laten leiden door de keuze van mijn zwemlessende Musketier, ben ik de enige moeder in kleedkamer 1. *zucht*

Ik doe net alsof ik me niet opgelaten voel en ga aan de slag met de omklederalij. Uiteraard had ik die bloedmooie man wel zien zitten, die daar tegenover mij zat met 2 kindjes op zwemles. Het oog wil ook wat, nietwaar? Maar mijn humeur en Draakje's stoutigheden waren op dat moment helaas voor mij leidend voor mijn gedrag. Elke seconde dat ik Draakje uit het oog verloor was die dag een potentiële ramp waiting to happen.

Op een goed moment was ik hem weer eens "kwijt". Ik riep zijn naam en keek verwilderd om mij heen. De bloedmooie man keek me grijnzend aan. Draakje zat pontificaal op zijn schoot. "We zaten net zo gezellig te kletsen", zei hij. Draakje had de tijd van zijn leven met zijn nieuwe beste vriend. Bij het aankleden na de zwemles hoefde ik ook niet meer op Draakje te letten. Die zat verkleeft naast de bloedmooie man en zijn kinderen.

Afgelopen dinsdag denderde Draakje het zwembad in "ik wil naar 1, ik wil naar 1!" Zodra hij de bloedmooie man spotte, was hij mij vergeten. "Ben je daar weer?", vroeg de bloedmooie man lachend aan Draakje. Hij is bloedmooi, hij handelt twee kids op zwemles en hij handelt Draakje. Ja, dan ben je leuker dan je strenge moeder ja, ik snap Draakje dan ook wel weer.

Op weg naar de kantine wil hij niet met mij, maar met hem meelopen, hand in hand. "Is hij met iedereen zo?", vraagt de bloedmooie man. Naar waarheid antwoord ik dat hij nooit zo is naar onbekenden. Dat hij flirt en charmeert en doet met bekenden herken ik wel van Draakje, maar ik knipper mijn onschuldige ogen naar bloedmooie man.

Dinsdag was niet Wijzemans dag, zoals ik al eerder logde en ook de zwemles verliep (dus ook) niet naar wens. Uiteraard, zou ik bijna zeggen, want zijn dag kon nog slechter eindigen. Huilend kwam hij uit de douche, arme vent. Ik heb daardoor te weinig kunnen afluisteren waar de bloedmooie man, zijn kinderen en Draakje het over hadden, maar ze hadden de tijd van hun leven.

Toen we weggingen, zei ik tegen de bloedmooie man dat hij Draakje volgende week weer zou zien, maar dan met zijn vader. De bloedmooie man antwoorde dat de papa dan vast in de kleedkamer van de moeders zou gaan zitten, net als de mama deed met de kleedkamer van de vaders.

Au! Ons onregelmatige rooster is niet gangbaar en zo'n opmerking kan dus zomaar verkeerd landen. En net die ene keer dat ik burgelijk ongehoorzaam doe, wordt ik aangezien voor die gescheiden vrouw die probeert te daten in het zwembad, of die ongelukkig getrouwde vrouw die probeert te flirten in het zwembad, off all places. Of zoiets.

Ik had de Bevelvoerder al de laatste sitrap gegeven en hem verzocht mij niet met een geintje nog verder in de problemen te brengen. Maar vandaag is alles anders. Vandaag kregen we het verlossende woord van de privé-zwemles (na anderhalf jaar pas in badje 2 hebben wij namelijk gedacht "dit kan anders") en komt helemaal niemand meer in die kleedkamer.

Nu moet ik alleen Draakje nog het nieuws gaan brengen dat hij de bloedmooie man waarschijnlijk nooit meer zal zien...geen happily ever after voor Draakje...

Godver. Groot Leed voor Kind (en Moeder)

Als ik op dinsdag vrij ben, parkeer ik mijn auto 10 minuten voor de schoolbel gaat tegenover het schooltje. Ik instrueer Draakje dat hij even in de auto moet blijven zitten, en dan sjees ik gehaast loop ik met mijn sexy catwalk-tred de school in om Wijzemans 5 minuten te vroeg uit de klas te sleuren halen. Ik rees verder rij dan voorzichtig door het woonerf om Spelmaker 3 minuten voor tijd van de dependance te halen en ik rees dan verder rij dan keurig met 50 km/h op weg naar het zwembad. Als we het zo doen, ligt Wijzemans net op tijd in het water voor zijn zwemles. Het moge duidelijk zijn dat de dinsdagen dat ik werk, de Bevelvoerder iets soortgelijks doet, maar dan op z'n brandweers, of zo.

Vandaag wilde ik Vriendin In Gips bezoeken en besloot daarom de Musketiers over te laten blijven. Normaliter doe ik dat liever niet op die drukke dinsdag met die zwemles, maar de jongens hadden er nog zin in ook. De cool crowd bleef ook over, of zoiets. En Buurmeisje was er voor Wijzemans: samen overblijven, hoe romantisch. Dus ze bleven over.

Enfin, ik sjeesde dus vanmiddag dat lokaal in en Wijzemans kwam al pratend naar me toe. Zijn overblijftas viel open, alles viel op de grond en de hele klas barstte in lachen uit. Wijzemans leek alleen maar moeite te hebben om zo rap mogelijk dat lokaal uit te komen en mij binnen 1 minuut te vertellen: "Ik kon niet stoppen met lachen!" Heeft hij het uitlachen gehoord? Ja, zijn dag kon namelijk  nog erger eindigen. Ja, hij heeft het lachen gehoord.  In eerste instantie dacht ik namelijk nog dat hij moest lachen, maar drie meter buiten het lokaal kwamen de tranen. Tot 15:10 uur heeft hij ze kunnen ophouden.

Vriendje had zo grappig gedaan en hij had zo moeten lachen en hij kon niet stoppen met lachen en toen had hij in zijn broek gepoept. Om half 10 's ochtends. En hij heeft er de hele dag mee rondgelopen. Bang dat de juf boos zou zijn, bang dat ik boos zou zijn. Bang dat zijn vriendjes het zouden ruiken en hem zouden pesten. De hele dag. G*dver. Had ik hem maar niet laten overblijven.

Ja, hij is dankzij de kinderdokter met de mooiste naam zindelijk, maar ja, het blijft nog steeds een probleem. En als ik vergelijkbare gevallen om me heen bekijk, zijn we nog wel een paar jaar zoet met ongelukjes. Hij en aandrang zijn geen vriendjes. Nog lange niet, nog lange niet.

Mijn kind was dood- en doodongelukkig en oh zo ontroostbaar. Ik ben direct met hem het damestoilet van het zwembad ingedoken in plaats van de kleedkamer ("mama, het is echt heel veel, ben je niet boos?") en heb alles gepoetst en geboend en weggegooid. Dat mag namelijk geen kleedkamer meemaken, geen zwemvriendje mag dat zien. Hij kwam letterlijk "clean" de kleedkamer in. Ik was uiteraard niet boos en alles was okay en alles kwam goed. Ik kan beter liegen dan hij. Boos was ik wel op mezelf, niet op hem...want nee, het komt niet goed, nou ja, niet op de korte termijn. En ik wil niet overdrijven, maar hij was vandaag emotioneel geknakt.

Vanavond hebben we samen een speciaal tasje gemaakt. Ik heb een leren etui gepakt, heb er een mooie coole sleutelhanger aan gehangen en ik heb hem gevuld met:

- een schone onderbroek
- een afsluitbaar zakje met 5 vochtige toiletdoekjes
- een afsluitbaar zakje waar de vieze onderbroek in kan

Als er iets gebeurd heeft hij een tasje in zijn luizenzak. Hij denkt dat het gaat werken. En dus denk ik dat ook.

De Ridderhof zal nooit meer hetzelfde zijn

Mijn moeder kan mij tot waanzin drijven. Het mens is namelijk niet van de mobiele. Ze heeft wel een mobiel, maar ze heeft niks met dat ding en mobiele bereikbaarheid. Wij zijn tegenpolen in dat opzicht: ik en mijn iPhone zijn zowat een Siamese tweeling, zij is meer van de "dan ben ik toch gewoon niet bereikbaar?" Tot waanzin, dus.

Tot mijn 21e woonde ik bij mijn moeder. En zij woont nog steeds in het huis dat ik zo goed ken, daar in die wijk die ik zo goed ken, daar op steenworp afstand van de Ridderhof. De Ridderhof is haar winkelcentrum (ooit ook de mijne) en ik weet dat ze er vaak komt. Vaak in de zin dat je haar daar zomaar op een zaterdag kan aantreffen rond lunchtijd. Wat zeg ik, je verwacht haar daar, op zaterdag, rond lunchtijd.

Zaterdag belde ik haar (in onderdrukte P.A.N.I.E.K.) toen de eerste berichten in het nieuws kwamen. Ik nam me bij voorbaat mentaal voor niet direct het ergste te denken bij geen gehoor, want ze is niet van de mobiele. Maar wat was ik opgelucht toen ze na twee keer overgaan al opnam met haar gebruikelijke "Met de Meisjesnaam van Rapunzel's Moeder."

Op vrijdag had ze met zichzelf overlegd: "Ga ik vandaag boodschappen halen of doe ik dat morgen?" Ze haalde haar boodschappen die vrijdag.

Er zijn plenty zaterdagen geweest dat ik geen gehoor kreeg rond lunchtijd omdat ze op dat moment daadwerkelijk daar boodschappen deed.

***

Vandaag probeerde ik haar te bereiken maar ik kreeg keer op keer het antwoordapparaat. Haar mobiel stond uit, uiteraard. Gelukkig kreeg ik vandaag geen gehoor en gisteren wel.

#Logje #twitter #style *maakt foto met iPhone*

Grote Mannen Winkel (lees: de bouwmarkt). Ik kocht nieuwe behangstrip voor #Wijzemans. Bob de Bouwer is namelijk zo 2010! Ik ging 's ochtends vroeg na schoolwegbrengtijd *scoort 3 keer woordwaarde* voor de deur liggen, omdat ik voor luchtijd hoopte klaar te zijn. Kopen-strippen-plakken, dat was mijn missie. En dat lukte. #stopdetijd #ikwilgeenjokerinzetten. Nu heeft #Wijzemans een Stoere Jongens Kamer. En dat vindt hij "Fantastico!" In de winkel mocht #Draakje in de 50 cent-attractie. Bij het horen van het Pieter Post- deuntje moest ik meteen aan @MrBean denken. Op de kermis. Met die wandelwagen. #nostalgie

Zomaar even een uurtje gaan #bowlen met het gezin. Omdat het leuk is. Alleen die schoenen he, alleen die schoenen...#charming

Kijk, je schoenen van #Guess (ja echt, heule echte #Guess-schoenen, #11cm #sizedoesmatter)) zijn de fashion-inverse van bowlingschoenen, maar dan blijkt je rokje ineens prut! Ik vond het een schitterend rokje en was bijna van plan al @Door's aandelen van de #Hema over te kopen, tot de @Bevelvoerder me aan het eind van de verjaardag toevertrouwde dat hij doorschijnend was aan de achterkant. Heel mijn werk en de halve Randstad hadden blijkbaar kunnen genieten van mijn billen. Ik kocht snel panties op weg naar het chique diner! Het schaamrood was echter pas na 2 uur van mijn kaken en uit mijn nek verdwenen, wat heb ik me met terugwerkende kracht vreselijk gevoeld! *gaat zich ingraven nu*

Na dit glas Prosecco als troost voor de schrik vond ik *hik* dat ik me niet hoefde te *hik* schamen voor mijn *hik* welgevormde hardlopers-billen. Wel had ik het weer warm in de zon met mijn panties.

Op dienstreis zag ik in Londen de gekte rond de #RoyalWedding van 29 april aanstaande. Ome J en ik genoten, want dat is ook nog eens haar verjaardag. Tegeltjes, mokken, postzelgs, munten, en #hetmoetnietgekkerworden: een #SpecialeTeaBlend van #Twinings! Die moest ik dan wel weer kopen. In een commemorative blikje. Wij zeggen #kitsch, zij zeggen #tat. Maar dit is dan wel weer goeie tat. *trekt een stiff upper lip*

<twitter mode off even serieus nu>

In Londen staat een momument waar ik iets mee heb. De beste vriend van mijn ex is omgekomen in Bali in 2002. Precies ja, bij die bomaanslagen. De jongen was niet eens in die club. Hij liep langs. Hij was op de verkeerde plek op de verkeerde tijd. Ik wist bijna zeker dat mijn ex het monument in Londen (nog) niet kende en heb het gefotografeerd, inclusief een close up van de naam van zijn vriend op de steen waar alle 202 namen staan. Hier niet die close up, uiteraard. Maar ik was wel onder de indruk om zijn naam daar te lezen.

<twitter mode on>

Take off. Alles uitzetten? #Beloofd! *kruist vingers achter haar rug*. De vliegtuigmodus van mijn iPhone, noem ik uit genoeg, zeg maar. Kan ik nog net even deze foto maken na het opstijgen. Dag, #Londen, da-hag! Je bent mooi!

En thuis kan ik dan lekker een bakkie doen uit de mok die er kocht. *doet tevreden koffiedrinken*

En als jullie nu niet heel rap stoppen met te snel groter worden zwaait er wat!

De spreekwoordelijke schouderklop in meta versie

Mijn werk neemt een behoorlijk grote plek in mijn leven in. Ik werk 4 dagen per week, en da's best veel als je een stuk of 3 kinderen hebt. Ik zal weer eens een logje wijden aan de voor- en nadelen van 24-uurs diensten en het regelen van 2 banen waarbij beiden veel buitenlandse reizen maken, maar niet nu. Bij wijze van hoge uitzondering ga ik eens een logje dichten over mijn werk. Had ik al gezegd dat mijn werk een behoorlijk grote plek in mijn leven inneemt? Nee? Nou, mijn werk neemt een behoorlijk grote plek in mijn leven in. Mede daarom log ik er niet graag over. Mijn log is mij, mijn, mijn lief, mijn leven, mijn kinderen, mijn hardlopen. Niet mijn werk want daar ben ik al genoeg mee bezig. Bij wijze van uitzondering ga ik dat nu wel doen. Niet inhoudelijk, want daar ben ik die 4 dagen al genoeg mee bezig. Nee, het is de meta versie die ik hier wil vertellen. De frustratie en de ontlading. Die wil ik delen moet ik loggen. Nu. NU! Het zit me blijkbaar hoog.

Ik ben een half jaar voor de helft van mijn tijd gedetacheerd geweest op een andere plek binnen de toko. Ik mocht *oh hoe bizar geweldig* aan de basis staan van een nieuw onderwerp: de oprichting van een hele nieuwe tak van sport. Ik mocht paden banen, ik mocht procedures verzinnen en ik mocht freewheelen en iedereen luisterde naar wat ik verzon. Dat was ik gewend op mijn oude stek (ja ik ben hooghartig want ik ben goed in wat ik doe) maar nu ontdekte ik dat ik het ook op andere terreinen kan.

Mijn eigen stekkie was niet blij met mijn uithuizigheid en dat lieten ze (ze = de leiding) merken. Op zich is dat wel een compliment (je wordt blijkbaar gemist), maar uiteindelijk begon bij mij een schoen te wringen. En bij schoenen wringen heb je bij Hooggehakte Rap toch echt een serieus probleem. Ik was tijdelijk uitgeleend voor een klus en ik verzette bergen. Het thuisfront klaagde ondertussen alleen maar dat ik niet thuis was.  De credits kreeg ik wel van de tijdelijke plek, maar nul van de plek waar ik weer terug zou keren. En uiteindelijk hebben we allemaal toch die schouderklop nodig...ik begon te balen van het thuisfront. Per 1 april (geen grap) ben ik weer volledig terug op mijn eigen stek en voor mijn gevoel kreeg ik niet meer dan een lauwe "he he, we weten weer waar ze uithangt". Rap was not amused....

Vandaag op het maandelijkse teamoverleg viel er een onderwerp uit en ik wierp me op om als invaller een presentatie te geven over wat ik heb gedaan "aan de andere kant". Ik flanste een presentatie in elkaar. (Ik ben arrogant, want voor presentaties draai ik inderdaad mijn hand niet meer om, al is het voor Robbie Williams, nou okay, voor hem zou ik dan nog net wel onzeker zijn.) En vandaag schoof toevallig iemand aan van de hogere, nog hogere leiding. "Laattie fijn wezen!", dacht ik bij mezelf, "dit komt voor mij totaal niet ongelegen uit!" Ik stak mijn verhaal af.

Aan het eind van het liedje gaf de hoge bobo complimenten, maar die waren inmiddels niet meer zo belangrijk na de levendige discussie met mijn (meer betrokken dan ik dacht) collega's en de afsluitende woorden van mijn direct leidinggevende: "Ze waren enorm blij met je. Zelfs zo blij dat ze je wilde inlijven. Gelukkig kon ik daar nog net voor gaan liggen, want wij kunnen je echt niet laten gaan!"

Ik ga 9 januari echt niet met pensioen!

Echt niet?
Echt niet, ik hou niet van die datum.
Ja maar, 9 jan is het zover.
Ja maar, ik houd niet van die datum
Wanneer dan wel?
Zodra het mooi meer is.
Vandaag?
Ja! Vandaag!
Nou, okay dan, dan ga je vandaag maar echt met pensioen!

Maar je wilt wat voor je verjaardag? Een verti-cu-wattes?

Ik weet niet wat het is, maar je krijgt het! Weet je wat, ik gooi er nog een über-iets bij waarvan ik ook niet weet wat het is.  Maar je kan het wel klikken op je verti-dings. Of zo.

Wij vierden dat feestje dus vandaag...