Een uurtje

Ik schrijf dit logje onder een immense druk. Het moet namelijk af zijn binnen een uurtje. Nee, sterker nog: een kwartier geleden moest het logje binnen een uurtje af zijn.

Sinds ik de Bevelvoerder ken, ben ik bekend geworden met het concept 'een uurtje'. Hij zei namelijk tegen mij dingen als: "Schat, ik ga 'een uurtje' weg. Ik ga 'een biertje' doen met de Collega Bevelvoerders."

Ik weet na 12,5 jaar 2 dingen heel zeker: 'een uurtje' is niet 1 uur en 'een biertje' is niet 1 biertje.

Ooit, ergens tussen de geboorte van Spelmaker en Wijzemans in, heeft hij het te heel bont gemaakt. Hij ging 'een uurtje' weg. Hij ging 'een biertje' doen. Om kwart over 7 de volgende ochtend kwam hij binnen strompelen. Ik had hem de hele nacht niet kunnen bereiken. Ik had dus ook nauwelijks een oog dichtgedaan. De grens tussen boosheid en angst heb ik nog nooit zo duidelijk gevoeld als die nacht.

Hij kwam binnen, kachel als wat. Om kwart over 7. Net op dat moment kwam een sms op zijn telefoon. Van Collega Spuitgast. "Succes met je vrouw". Inmiddels zijn die collega en ik okay. Laten we het daar op houden.

Ik kocht vandaag een zandloper in Copenhagen. Een zandloper van een uur. Zo mooi. Zo design. Ik was instantaan verliefd. Ome J kocht hem ook. Op dat moment dacht ik niet eens aan dat verhaal van toen.

Toen ik thuiskwam met de zandloper, kwam Het Verhaal van Het Uurtje weer ter sprake. En de zandloper. Hij kan nu echt alleen maar echt een uur weg en nooit meer 'een uurtje'. Als hij weggaat zal ik de zandloper omdraaien.

Hij ging nu eerder deze avond naar bed en ik wilde nog computeren. En toen draaide HIJ ineens de zandloper om. Een uurtje nog.

En toen schoot me dit logje te binnen. Maar ik moet het binnen een uur klaar hebben....

Nawoord: Gelukt.