Gelukkig hebben we de foto's nog...

Het leed dat crèche heet

Wij hebben een druk bestaan maar hebben al die jaren alles zodanig weten te plooien dat we op structurele basis maar 1 dag in de week opvang nodig hebben. 1 Crèchedag per week is te doen voor de kinderen, dachten wij, voor de rest geen overblijf of opvang: de andere 6 dagen per week zijn wij er, al dan niet serieel of parallel.

Maar vier jaar lang heb ik Spelmaker huilend achtergelaten als ik hem naar de crèche bracht. Zonder uitzondering, 4 jaar lang. Vaak liep ik dan zelf ook met betraande ogen terug naar mijn auto. Het contrast met de allereerste "wen-ochtend" op school kon daarom niet groter zijn. Hij ging glimlachend in die wildvreemde omgeving voor het eerst op zijn stoeltje zitten en bonjourde mij weg: "Ga jij maar bij de andere moeders buiten staan." Het kind had een gruwelijke hekel aan de crèche.

De laatste twee crèche-jaren van Wijzemans veranderden hem in een doodongelukkig jongetje dat apathisch en in zichzelf gekeerd urenlang op de grond lag te spelen. Of hij niet autistisch was, vroegen ze zich af op de crèche. Wij weten na een aantal testen wel beter. De crèche is gewoon geen plek voor een hoogbegaafd kind. Een kind dat slimmer is dan 99% van de rest van ons sterfelingen. Het kind werd doodongelukkig en geestelijk vermorzeld op de crèche.

Voor Draakje kozen wij daarom daarna een andere crèche uit. Eentje die beter leek om te kunnen gaan met groter worden peuters die grote broers hebben als voorbeeld.

Maar Draakje heeft serieus bloedspoed om zijn broers in te halen. En het kind is doodongelukkig op de crèche. Ik breng hem niet alleen huilend, ik haal hem keer op keer ook huilend weer op. Dat is niet de Draakje die ik ken. Ik verzuchtte regelmatig ongerust en verdrietig dat het nog een paar hele lange maanden gaan worden tot augustus. Er zijn nog twee jongetjes op de groep die net een paar maandjes ouder zijn dan hij is, en die twee zijn de enige reden dat ik hem überhaupt nog naar binnen krijg daar. Maar die twee worden in april 4. En dan zit hij echt tussen de babies [quote] en ik ben geen baby ik ben een grote jongen [unquote]. Crèchedagen zijn voor ons allemaal shear hell.

Op crèchedagen is mijn moeder BuitenSchoolse Oma (BSO) voor de schoolgaande Musketiers. Zij ziet mij en haar jongste kleinzoon altijd aan het eind van de dag thuiskomen uit de crèche. Op een goed moment was zij het blijkbaar net zo beu als ik. "Dit is geen doen." Haar kleinzoon en haar dochter waren doodongelukkig. Basta. Oma is namelijk niet alleen oma, ze is ook moeder.

****

Draakje neemt tegelijk met de twee oudste jongetjes afscheid van de crèche. Hij hoeft nog maar 1 keer en dan gaat hij afscheid nemen met trakteren en al en alles-d'r-op-en-d'r-an. De laatste maanden tot augustus gaat mijn moeder niet alleen de BSO zijn, ze gaat ook de GCMOO zijn. De Geen Créche Maar Oma Opvang! 

15 april zijn wij na 9 jaar allemaal verlost van het leed dat crèche heet. Ik denk dat ik die dag ook ga trakteren. Die dag wordt namelijk mooier dan de dag dat ik de vlag met de luier uithing.

Als jullie dit lezen, slaap ik.

Ik weet niet hoe ik deze ervaring in een logje moet vangen. Gisteravond wist ik bijna niks te vertellen, er schoot me niks te binnen. Had ik iets vertellenswaardigs beleefd tijdens die 418 kilometer in 32,5 uur non-stop? Neuh, niet echt....

Maar nu ik hier alleen zit, the day after, ploppen er allemaal herinneringen op. Vandaar dat ik nu zit te loggen, in plaats van lig te slapen (wat ik van plan was). Het lijkt wel alsof de adrenaline maar niet uit mijn lijf wil en er speelt zich een diavoorstelling in ultra-hoog tempo in mijn hoofd af. Zo in slaap vallen zou een uitdaging zijn. En waar ik absoluut geen last van heb? Mijn lijf! Mijn benen voelen zich a-okay, geen spoortje stijfheid of pijn.

Hoe vang ik in een logje wat het is om kapot van de slaap, om kwart over één 's nachts, voor de 17e keer uit het busje te stappen om een loper voor de volgende 1,5 km af te lossen? Midden in de polder, doodstil, pikkedonker op het licht van je begeleidende fietser na? Dat zijn woorden ervoor zorgen dat je die laatste 300 meter naar het busje voor die keer ook weer haalt?

Hoe vang ik in een logje hoe het is om om half 4 's nachts naar "bed" (lees: je stoel in de touringcar) te gaan om na een royale 2 uur "slaap" om 07:33 uur alweer klaar te staan om een loper voor de volgende 1,5 kilometer af te lossen? Je 18e 1,5 km van de estafette?

Hoe vang ik in een logje hoe heerlijk het is om als team een gemeenschappelijke vijand te hebben als drive als je zo moe bent dat je niet meer kan? Dat die valsspelende rotzakken ervoor zorgen dat je toch een tandje bij kan zetten? Hoe vang ik in een logje het gevoel in je buik als je ze eerlijk is eerlijk verslaat, ondanks dat zij valsspelen tot ze er spreekwoordelijk bij neervielen?

Hoe vang ik in een logje hoe je je voelt als voor de 24e keer weer moet beginnen met hardlopen, maar dat het dit keer slechts de laatste 400 meter is naar de finish in een zonovergoten Maastricht? Het gevoel, als je met het hele team door de finish gaat?

Ik weet niet hoe ik dat in een logje moet vangen. Ik heb alleen maar deze foto bij de finish. Ik vind zelf dat ik nog "patent" uitzie na 32,5 uur, 418 km en maximaal 6 uur "slaap"! Als de echte foto's komen zal ik vast mooie verhalen in een logje kunnen vangen.

Ik geloof overigens wel dat ik nu een paar uurtjes kan slapen. Welterusten.

To do

To do...

- Last minute spullen regelen voor het Grote Surprise Afscheid van mijn Baas morgen de 24e
- Bevelvoerder instrueren de Brandweer BBQ op tijd af te leveren op de locatie van het Grote Surprise Afscheid van mijn Baas morgen de 24e
- Verkleedkleding meenemen naar werk voor het Grote Surprise Afscheid van mijn baas morgen de 24e
- Tekst en surprise act oefenen voor het Grote Surprise Afscheid van mijn Baas morgen de 24e

- Na thuiskomst van het Grote Surprise Afscheid van mijn baas:

- slapen, SLAPEN, S.L.A.P.E.N. 
- loopkleding inpakken
- pleisters inpakken
- de rest en de deo inpakken
- slapen

Dan nog een dag werken

- Eind werkdag verzamelen

En dan...

LOPEN!

Onverdeeld

Ik vind het moeilijk nu onverdeeld gelukkig te kunnen genieten van zaken waar ik van zou moeten genieten.

Mijn bijzondere beste vriendin wordt dinsdag gedotterd. Ze is 31, mind you. Ik zou het willen uitschreeuwen met hoofdletters en heel veel uitroeptekens dat het zo oneerlijk is. Maar eigenlijk ben ik alleen maar bang. Het gaat niet goed met haar en ik ben bang. En ik ben egoistisch. Ik weet namelijk niet zo goed hoe ik in dit leven moet staan zonder haar.

Met mijn andere vriendin gaat het ook niet denderend. (Slecht voor je gezondheid mensen, bevriend zijn met mij.) Ik heb zitten grabbelen in mijn sieradenkistje en vond een aantal oorbellen die mooi, bijzonder en kostbaar zijn, maar niet meer zo geschikt als je 40 bent. Ik heb die bellen in een suède zakje gedaan en naar dochter van vriendin gebracht. Mijn bedoeling was afleiding, maar ik was blijkbaar de eerste die op dat moment meer met haar begaan was dan met haar moeder...zodat...De grote (oh zo kleine) meid van 8, ruim een uur huilend op mijn schoot heeft gezeten. Opa huilde vanuit de keuken stiekem mee. Ik ging zachtjes dood van binnen.

Meeleven is goed. Heel goed zelfs. Maar niet ten koste van. En die grens moet ik bewaken. De schouder van de Bevelvoerder heeft het maar zwaar: ik heb hem vaak nodig.

En toch, en toch vind ik dat ik moet genieten, onverdeeld. Je kan er allerlei tegeltjes-spreuken-wijsheden op loslaten, maar ik probeer te genieten...


Ik heb hem ontmoet....wat een kereltje. Dit maakt het allemaal wel waard....



Echte vrienden





Iets wat ik noem "pyjama geluk". Komt heel erg dicht in de buurt van ultiem geluk.

De route is lang genoeg!

Het echte nieuws is te vinden in het andere tabblad: de route is in detail bekend. Klikker-de-klik!

Het goede nieuws: jullie passen allemaal langs de route, heb ik uitgerekend, de route is net lang genoeg!

Oh Mike, it's amazing!

Stressmanagement, verwachtingsmanagement...

En dan nu (*tromgeroffel* ra-pa-pa-pa-ching-boem!): Scar Management.

I kid you not. Scar Management. Als je die term op een product leest, verwacht je eigenlijk iets dat nog slechter is dan enig product dat Tell Sell ooit heeft proberen te verkopen.

Niets is echter minder waar. Het product zelf verdient namelijk oneindig meer waardering dan het zou krijgen als je alleen op die over-de-top classificatie op de verpakking af zou gaan. Het heet eigenlijk niet eens scar management. Het heet NewGel+. Ook een over-de-top naam, toegegeven, maar nog net niet zo oneindig fout als de subtitel scar management. Daarbij koop je het überhaupt niet bij Tell Sell, maar haal je het bij de apotheek en wordt het -in sommige gevallen- vergoed. Het spul is namelijk ook bizar duur.

Waar heb ik het over? Dat wist mijn apotheek niet eens toen ik met het recept aankwam. Ze gaven het voor de eerste keer uit. Mijn huisarts wist namelijk ook niet waar ik het over had toen ik hem belde voor een recept voor die troep.
 
Waar heb ik het over? Ik heb het over een spulletje dat de huwbare waarde van mijn Musketiers in stand gaat houden. Twee van mijn drie Musketiers hebben namelijk tussen hen verdeeld 3 serieuze littekens midden op hun respectievelijke smoelwerken. Twee geplakte, een zelf gerepareerde.

Mijn collega met serieus littekenweefsel wees me op het bestaan van het spul. Hij heeft er enorm veel baat bij gehad. Met kleine kinderen is het volhouden wel wat bewerkelijk, maar de Musketiers zijn er inmiddels wel aan gewend. Minimaal 10 uur per dag gaat er de komende 6 maanden een "pleister" op.

Waar heb ik het over? Ik heb het over doorzichtig zelfplakkend spul dat helpt bij littekens van operatie tot acne. Ik blijf het vol goede moed gebruiken....en ik hoop met deze log wat kennis te verspreiden. Ik ben enorm blij met NewGel+....

I have a cunning plan!

Als je vader brandweerman is, heb je als kind op school populariteits technisch gezien automatisch een streepje voor. En als diezelfde vader dan ook nog eens in uitruktenue in je klas verschijnt, ben je volautomatisch instantaan het populairste jongetje van de klas.

Als moeder van dat kind ga je die populariteitsslag dus niet halen. Je kan nog roepen dat je ooit onderzoeker was, en dat je ooit voor een zuurkast stond en freubelde met zeer gevaarlijke stofjes, maar de chillness daarvan is aan groep 2'ers nog niet besteed. En erger nog, tegenwoordig schuif je papieren heen en weer over een buro en zit je achter een computer. En je zit ook erg vaak in vergaderzalen. En zelfs als je het begrip beleidstijger uitgelegd zou krijgen, gaat jouw kind daar de schoolpleinoorlog niet mee winnen.

Ik had me daar min of meer bij neergelegd. Tot gisteren. Gisteren had ik namelijk overleg met een Buitenlandse Ik: iemand die daar doet wat ik hier doe (papieren over een buro heen en weer schuiven). Tijdens een informele lunch hadden we het over ditjes en datjes. Over kinderen dus, want dat zijn altijd mijn ditjes en datjes. Mijn Buitenlandse Ik vertelde dat zijn kinderen elk jaar naar de kerstviering van zijn werk gaan en dat Santa Claus dan ook komt. En toen vertelde hij dat zijn kinderen denken dat hun papa voor Santa Claus werkt. En wel op de Headquarters van Santa Claus.

Nou, en toen was mijn plan geboren (maniakaal gelach). Want er is dus blijkbaar toch een baan die ontzagwekkender is dan brandweerman! Mijn plan kan niet falen: komende Sinterklaasviering, als Sinterklaas weer op mijn werk komt, zal ik mijn kinderen mijn grote geheim verklappen. Namelijk waar mama ècht werkt: Op het hoofdkwartier van Sinterklaas in Nederland. Ik heb mezelf even een promotie gegeven en ben gewoon meteen maar even de baas van iedereen in Nederland die voor Sinterklaas werkt. Ik schuif heule belangrijke papieren over mijn buro heen en weer. Dat zijn de verlanglijstjes van de kinderen en ik ga over de budgetten en zo. Ik moet nog het een en ander uitwerken en ik moet nog nadenken over mogelijke valkuilen van mijn plan, maar vooralsnog zie ik het zonnig in.

Terugdraaien

Ze kijkt me aan met haar blauwe ogen. Vol met wanhoop.
Ik pak haar handen vast, meer troosten dan dat durf ik niet.
Ik ben bang dat haar lijf zal breken onder mijn knuffel"geweld".
Ik kom niet heel goed uit mijn woorden, want een immens schuldgevoel maakt zich van mij meester.
Het verspreid zich als een pijnlijke golf vanuit mijn hart tot aan het eind van mijn kleine teen. 

Ik had het moeten zien. Maar dat had ik eigenlijk ook wel, deep down, maar ik heb het ontkend.
Uitgerekend ik.
Ik ga er prat op het ten alle tijden te onderkennen bij anderen, omdat ik zelf zo ben geweest.

Maar met haar was ik net zoals ik zelf was toen. Ik loog mezelf voor dat het niet zo was. Net als toen.

Het is niet mijn schuld en ik ben niet de oorzaak en ik kan het niet oplossen.
Maar ik had het wel moeten zien.
Uitgerekend ik. Maar ik hoopte blijkbaar zo dat het niet zo was, houd ik mezelf voor.

Ze kijkt me aan.
Ik beloof mee te gaan. Ze knikt en zegt "graag".

Uiteindelijk ziet de wereld er vandaag weer anders uit.
Noodgedwongen is de regie overgenomen.

Ik ga vandaag niet mee. Ik mag niet mee. Ik ben wel de achtervang.

Wat een Ka Uu Tee dag.
Het schuldgevoel is te groot om te omvatten.
Niets dat ik nu voor haar wil en ga doen kan dat compenseren.
Al is dat stiekem wel de reden dat ik nu van alles aanbied.
En daarover voel ik me dan ook weer schuldig.
En het ergste is dat ik het zo somber inzie.

De uitslag van de chaotische tombola: Give it away now!

Ladies and gentleman: we have winners! Niemand wilde Give it away #4, dus die bewaar ik nog even (*zucht* ik ben onverbeterlijk).

De andere vier Give it away now's zijn op volkomen eerlijke en chaotische wijze door de Musketiers verloot.

Kijk en huiver!


give it away now!
Geüpload door raponzeltje. - Video's over familie, verjaardagen en opvoeding.


Ik zeg: stuur mij jullie adressen per e-mail naar raponzeltje (met een o dus in plaats van een u) op gmail en ik zorg dat de Give it away nows bij jullie komen.

Deze week zag ik...

Deze week zag ik dit creatieve verzinsel van mijn 5 jarige, mijn hoogbegaafde groep 2'er. Hij heeft het zelf verzonnen. Hij heeft het zelf geschreven. Zonder hulp. (Hoe kan hij nou ineens zichzelf hebben leren schrijven toen ik een keer knipperde?) Hij moest alleen de plaatjes nog tekenen bij zijn strip, dus hijzelf was nog niet tevreden. En ik? Ik was tot op het bot ontroerd en de tranen zaten hoog. (Ik heb de tekst uitgeschreven onder de foto, voor de stervelingen onder jullie die het niet kunnen lezen.)

Een Hergé in de dop?

Ik zit in een trein. 

Ik zit in een goederentrein. 

Er komt een trein. Oh jee, kijk uit voor mijn 3 treinen! 

KABOEM! De treinen zijn gebotst.

Stiekem niet CPN stemmen

Bij de laatste landelijke verkiezingen (juni was het?) wilde ik de Spelmaker laten meekijken bij het proces van het rondje roodkleuren. Ooit zal ik hem uitleggen dat we vroeger met de computer moesten stemmen. Dat was pas ouderwets! Oh, de nostalgie...Tegenwoordig hebben we gelukkig de crème de la crème der techniek: het potloodje en de puntenslijper.

Enfin. Bij de laatste landelijke verkiezingen mocht Spelmaker, die ik graag het nut en de noodzaak van het stemmen wilde uitleggen, met zijn 8 jaar niet met me meekijken en leren. Het kind kon namelijk lezen en stemmen is anoniem, dus hij mocht niet mee. Stel je eens voor dat ik beïnvloed zou worden en niet meer vrijelijk mijn stem zou kunnen uitbrengen! Tsja, wat zal ik zeggen: de trieste oude zuurpruim achter het tafeltje had eindelijk haar momentje van macht. Toen kon ze gelukkig zuur sterven. (Hoop ik tenminste.)

Vanavond gingen we met het hele gezin. Ik herhaal: ik wil mijn kinderen het nut en de noodzaak van het gebruik maken van je stemrecht bijbrengen. En dit waren er keer geen zuurpruimen achter het tafeltje (Ze heeft blijkbaar haar hele generatie met haar meegenomen.) De Musketiers mochten meekijken.

Spelmaker: mag ik kijken?
Ik: Kijk, dit zijn de lijsten van de partijen en ik kies deze partij, en dan de eerste vrouw op de lijst.
Ik kleur het rondje bij de eerste vrouw rood.
Spelmaker schiet als een speer naar het hokje van zijn vader om te kijken wat hij invult.

Wijzemans: Ik wil ook kijken!
Ik: Kijk, er zijn heel veel mensen op wie ik mag stemmen, maar ik mag er maar eentje kiezen. Als ik meer dan 1 hokjes rood kleur, telt mijn stem niet meer mee. Ik heb 1 hokje rood gemaakt dus nu mag mijn formulier in de stembus.

Draakje: Ik wil OOK kijken!
Ik: Kijk, ik heb een hokje rood gekleurd en ik ben heel netjes binnen de lijntjes gebleven.

Al mijn Musketiers zijn tevreden. Op weg naar buiten blaat Spelmaker HEUL erg hard over straat wat de Bevelvoerder heeft gestemd. De mensen die tegelijkertijd met ons naar buiten lopen grinniken.

Mijn opa was een CPN'er. Volgens de overlevering moest mijn oma van hem ook CPN stemmen en daar ging ze zogenaamd mee akkoord. En dan stiekem, in de anonimiteit van het stemhokje stemde ze heel stiekem op de PvdA. Er is dus wel wat te zeggen voor de anonimiteit van het stemmen. Wellicht kende die zuurpruim dat verhaal.

Bevelvoerder en ik kennen die anonimiteit niet. Wij hebben niet op dezelfde partij gestemd. We staan allebei wel achter de keuze van de ander. En we hebben allebei op de eerste vrouw op de lijst gekozen. En we zijn keurig binnen de lijntjes gebleven.