zaterdag 26 februari 2011

Hoofd, schouders, knie en teen

Bij een valpartij van mijn fiets, ergens in maart of april van vorig jaar, heb ik mijn schouder beschadigd. Gekneusd, of beurs, ik weet eigenlijk niet eens wat er precies loos was, maar het heeft weken geduurd. Ik had een behoorlijke smakkerd gemaakt. De pijn ging heel langzaam weg, maar op een moment toen de pijn al aardig minder werd, kwam er langzaam in mijn bovenarm een pijn opzetten in een spier (een pees?).

Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk had ik tegen het eind van 2010 geen last meer van mijn schouder, maar had ik een serieus probleem met mijn arm. Ik had permanent last. De huisarts stuurde me in eerste instantie met een kluitje ontstekingsremmende pijnstillers het chronische riet in, maar bij een tweede poging verwees hij me door naar de fysiotherapeut. De sportfysio in kwestie staat voor een behandeling van het hele lijf en niet alleen het gebied waar de pijn is.

Ik kwam daar de eerste keer en deed mijn verhaal. In plaats van naar mijn arm te kijken, vergreep hij zich linea recta aan mijn nek en bovenrug. Ik werd gekraakt en gerekt en gebogen en verdomd als het niet waar was: mijn arm deed minder pijn. Mijn rug is namelijk stijf en mijn ribben schieten verkeerd en mijn nekwervels staan scheef. Dat knelt van alles en nog wat af waardoor mijn arm pijn doet. Mijn fysio schudt, trekt en kraakt alles los en recht en dan gaat het weer tot het weer langzaam scheefzakt. Zo sukkelden we een paar maanden door. Na elk bezoek aan de fysio had ik een opleving, maar de totale lijn ging gestaag omlaag.

Dit jaar was ik het beu. Ik had elke dag pijn, kon Wijzemans niet meer tillen, kon mijn tas niet van de passagiersstoel van de auto tillen, kon mijn jas niet aantrekken en ik kon niet slapen. Het viel niet mee en het ging niet goed. Ik had vaak tot tranens toe pijn. Mijn fysio verwees me door naar een ander in zijn praktijk: een manueel therapeut. Ikzelf had er inmiddels allang geen vertrouwen meer in, ik was echt moedeloos.

Ik kwam bij de manueel therapeut en hij keek naar mijn rug. Hij bestudeerde hem heel goed.


En toen prikte hij ergens in mijn schouder: "Zit het hier?" De vraag was overbodig, want ik zat tegen het plafond geplakt van de pijn. Toen zei hij: "Beweeg je arm nog eens als ik dit doe?" Bij het woordje "dit" duwde hij ergens anders en verhip: het pijnniveau was acuut een factor 10 minder. Mijn nek, rug en ribben zijn maar driekwart van het verhaal. De manueel therapeut maakte met de stand van mijn schouderblad het plaatje compleet. Hij vermoedt dat ik met 6 tot 12 weken volledig pijnvrij ben. Zolang gaat het namelijk duren voor de overgeïrriteerde/ontstoken spier/pees in mijn arm genezen zal zijn nu ik weet hoe ik hem niet meer in de knel moet brengen met behulp van kraken, oefeningen en houding. Ik sta tegenwoordig in houding arrogant (borst vooruit en kin omhoog), maar da's precies wat mijn armpje nodig heeft. Het was een waar emo-momentje, ik besefte op dat moment pas goed wat chronische pijn met me heeft gedaan. Eigenlijk besef ik dat nu twee weken later pas goed: er zijn momenten dat ik nagenoeg pijnvrij ben, het is absurd.

Groot was dan ook mijn schrik toen ik na een estafettetraining pijn in mijn scheen had. Een scheenblessure schijnt heel slecht nieuws te zijn, wist iedereen me te vertellen. Zo'n beetje de blessure der blessures. Langdurig en hardnekkig, waren termen die vielen. Het woord chronisch viel ook. Woorden waar ik met mijn arm erg gevoelig voor ben. Maar nog veel erger vond ik het mogelijke vooruitzicht dat ik  misschien de estafette niet zou mogen lopen. Je kan het het team niet aandoen om geblesseerd aan de start te verschijnen, want geheid dat je moet afhaken ergens gedurende die 426 kilometer. Ik durfde nauwelijks te lopen en de gedachte "mogelijke scheenblessure versus estafette" drukte afgelopen week continu zwaar op mijn gemoed.




Gisteren echter, besloot ik het te proberen. Op tien hoog in Copenhagen kleedde ik me om in mijn loopkloffie. Ik had een rondje uitgestippeld van 7 km, met shortcuts mocht het niet gaan. Maar het ging. Pijnvrij. Rapunzeltje hartje Copenhagen!

Image Hosted by ImageShack.us

Rapunzeltje is zich tegenwoordig erg bewust van de term pijnvrij en doordrongen van de rijkdom daarvan. Nu mijn arm nog, maar ik heb weer vertrouwen.

20 opmerkingen:

  1. Pffff. Herkenbaar verhaal: heb ook baat gehad bij een manueel therapeut die iets kon wat niemand anders kon! En pijn is zo'n allesoverheersend iets, hè? Zelfs als je eraan gewend bent geraakt.

    Op naar Kopenhagen!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oh wat fijn om te lezen...ik zit bijna te huilen omdat ik zoooo dankbaar ben dat het goed / beter gaat. Verder zo meis!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het komt goed! Zowel met je arm als met je estafette.
    Ik ben door een manueel arts 'gered' na 2,5 jaar bekkeninstabiliteit. Ik wil er niet aan denken wat er gebeurt zou zijn als ik daar niet tergt gekomen was...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Chronische pijn kan je leven letterlijk verzieken, weet er helaas alles van. Pijnvrij ben ik niet, zal ik nooit worden maar pijnarm is voor mij al een hele verademing en 1000 maal beter dan wat het 5 jaar geleden was.

    Ik leef dus helemaal met je mee, weet precies wat je bedoeld dus ik ga voor je duimen dat het pijnvrij wordt/blijft/zal blijven. Dat estafetterondje gaat vast ook wel lukken als ik dit zo lees.

    En nu ga ik de rest teruglezen :D

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het verhaal kende ik al (van het zwembad) ;-), maarre... die tatoeage?! Had ik echt niet verwacht. Ben ook echt benieuwd wat het voor staat, want dat het een verhaal heeft, weet ik wel zeker.
    Nu toch nog even over de blessures: Wat fijn dat je op het juiste spoor lijkt te zijn met je arm/schouder/nek. Wat je scheen betreft.. wat fijn dat je in Denemarken geen pijn had. Houden zo!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Huh, zit je in Kopenhagen? Waarom wist ik dat dan niet? ;-)

    Oh zo vervelend chronische pijn. Tell me about it. Dat lijf van mij is ook helemaal verkrampt of weet ik wat. Niet tof gewoon. Misschien moet ik dan ook maar 'ns naar een manueel therapeut?
    Ik hoop dat het voor jou inderdaad in die 6-12 weken gepiept is!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @iedereen: ik ben eerlijk gezegd echt verbaasd over zoveel herkenning: wat akelig te lezen dat er zoveel mensen rondlopen met pijn. Dat gezegd hebbende is herkenning (erkenning) fijn. Onder het mom gedeelde smart...

    @Jolanda: De lijn staat voor mijn zes zwangerschappen in chronologische volgorde: 3 keer een sterretje en 3 keer een hartje. De lijn staat gekronkeld om het symbool van moeder en kind. Zelf ontworpen :-)))), zei ze trots.

    @Toaske: ik ben alweer terug. En jij wist niet dat ik voor een zakenreis van 2 dagen in Copenhagen was omdat je geen twitter hebt. Zie je nou wel dat je aan de twitter moet? #peerpressure

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Oh ik hoop dat het goed blijft! En ja.. ook hier chronische pijn. Bekken nog altijd en sinds enkele maanden een pees in mijn polsgewricht. Ondanks heel veel manuele therapie. Maar na elke behandeling is er vooruitgang!

    En scheen is echt ZO irritant. Heeft meisje van mijn hockeyteam en dat blijft dus echt terugkomen. Dus ik duim dat het bij jou gewoon eenmalig was!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Neits belangrijker dan een gezond goed functionerend en pijnvrij lichaam. Helaas kom je daar meestal pas achter als je een keer iets hebt gehad! Fijn dat het weer goed gaat.

    Enne.. wat staat er nou op je rug, die tattoo? Of loop ik achter en heb je dat al eens geschreven? Ik kan niet zo goed zien wat het voorstelt (heb ook een leesbril nodig, blagh)

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Inderdaad, Herkenning ook...zie blogje vorige week...
    Maar je bent een kanjer hoor...wel een rondje Copenhage...
    Nu weer even goed gaan zitten, schouders naar achter, borstjes vooruit, billen bijelkaar en kin omhoog...zie je wel, ik weet ook wel hoe het moet....
    Lieve groetjes, Margot

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Rondje Kopenhagen nog wel!
    Ik hopp voor je op blijvende beterschap!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik vind je een kanjer en een bikkel! fijn dat het met je arm beter gaat en je ws geen scheenblessure hebt. Ik gun het je dat je de estafette it gaat lopen. en ben een beetje jaloers dat je zo'n doorzetter bent met hardlopen, en op je fantastische benen.....

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Nou ja! Zit jij gewoon een beetje in Copenhagen te rennen... Het moet toch niet gekker worden met jou! Jij komt nog eens ergens, zeg... ;-)
    Tja, en het menselijk lichaam is een apart gebeuren.... Hier drukken en dan dáár pijn hebben.... Of, zoals bij mij, hier prikken en dan daar opknappen! (Lang leve de acupunctuur!)

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Chronische pijn is mij gelukkig bespaard gebleven. Wat dat betreft heb ik tot nu toe weinig te klagen. Gelukkig gaat het bij jou nu ook de goede kant op, dat is een heel fijn vooruitzicht. Kun je die geweldige marathon ook lekker lopen.
    Ik las in een tweet ergens dat je de 20 van Alphen ook loopt. Ik doe daar radioverslag, eerst bij vertrek en later bij de finish. Zie ik je misschien een keer.
    @OT In Kopenhagen heb je natuurlijk alle plekken van "The Killing" kunnen bekijken. Wij zijn klaar met serie 1, als je die wilt lenen, be my guest. Stuur maar een DM via Twitter.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Dat verhaal van je arm is zo verkenbaar en zo pijnlijk. Manuele therapie hielp gelukkig heel erg goed. Zo plotseling als de pijn was gekomen, zo langzaam ging de pijn weg totdat ik op een dag wakker werd; pijnvrij. Hoop houden! Ook voor het scheenbeen.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. oooh wat goed die therapeut zeg! Ik hoor meer goede verhalen!
    Ik hoop dat je scheen zo goed blijft meewerken!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. aha, dat begrijp ik he le maal - heb ook zo een pijntje gehad voor een jaar of wat - en dan, als 'ze' eindelijk de oplossing hebben gevonden, dan 'voel' je pas hoe veel pijn het deed - ironisch he ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Sterkte.
    Pijn vrij zijn geeft weer geluk en plezier terug!
    Vriendelijke groet

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Wat fijn om te lezen dat manuele therapie je zo goed gedaan had. Soms nemen we bepaalde pijnen voor lief en schrijven we ze af als ongemak. Over tijd neemt dat ongemak alleen maar toe totdat het een pijn is waar we niet meer om heen kunnen.

    BeantwoordenVerwijderen