De Repel zegt: Niks mis op het empathievlak

Toen Wijzemans was getest op hoogbegaafdheid en wij "de" uitslag kregen, kregen we in feite 3 uitslagen.

1. Hij is niet zomaar hoogbegaafd, hij valt op alle fronten van de schaal. Dat we daar niet heel blij mee waren, hoefde ze (ze = de testende instantie) ons niet te benadrukken: wij hadden zelf liever ook een your basic, lekker gemiddelde VWO-klant gehad. Laat ik zo zeggen: wij hoopten wel op die uitslag omdat het ons beeld over hem zou bevestigen, maar wij hoopten voor het gemak van zijn leven niet op die uitslag.

2. Hij was op moment van testen een perfect leuke normale kleuter die nog in een perfect normale magische kleuterwereld leefde. Dat hij prinses wilde worden èn profvoetballer was volkomen normaal in de magische wereld van een kleuter. Ik dacht ondertussen bij mezelf: jongen, met jouw IQ kan je nagenoeg alles worden wat je wilt. Maar laat profvoetballende prinses nu nèt niet tot de mogelijkheden te behoren...die Oranjes zijn domweg niet zo progessief! (Wellicht maak je in Monaco nog een kans?)

3. Ja. Hij vertoont autistische trekjes. Maar die trekjes horen ook bij kleuter zijn. Maar hij is er op zich wel "best wel" laat mee. En daarbij is hij anders omdat hij "best wel" slim is. In dit stadium kan je het nog niet beoordelen. En hier was het zaadje van de zorgen bij mij geplant.

Waarom het antwoord ja bij 3? Onder andere omdat hij enorm laat was met false belief. Met je kunnen verplaatsen in wat anderen niet kunnen weten. Je dus kunnen verplaatsen in liegen. En je hebt dat nodig voor wederkerigheid, voor empathie. En dat zijn dingen die typisch missen in het autistische spectrum. (Sorry voor de kort door de bocht uitleg.)

Enfin. We zijn een jaar verder.

Het is een zaterdagavond. In de straat neemt de vertrokken helft van een gebroken huwelijk de kinderen mee op vakantie, samen met een nieuwe helft. De kinderen blijken wat trager te zijn in het volkomen relaxed omgaan met de nieuwe situatie, want er raakt een kind overstuur. Het kind wil niet weg bij de gebleven helft van het verbroken huwelijk. Bevelvoerder en ik hebben enigzins plaatsvervangend schamend de situatie in volle glorie mogen aanschouwen/aanhoren. Blaartrekkend!
Het kind vertrekt uiteindelijk toch. Huilend. De andere kinderen, al die tijd wachtend in de auto zijn inmiddels ook overstuur. 

En dan hoor ik boven een geluid. Ik hoor iemand huilen. Ik loop naar boven en tref Wijzemans huilend aan in de vensterbank. Hij had zijn Verkering huilend zien zitten in de auto. En hij was zo enorm verdrietig omdat hij haar en haar broer zo had zien huilen.

We hebben geknuffeld en mijn hart bloedde voor de kinderen uit de straat en stiekem was ik trots op mijn Wijzemans. Niks mis met zijn empathie en zijn wederkerigheid! Inmiddels denk ik denk ik dat hij alles kan. Zelfs profvoetballende prinses worden.

Een dag later neemt mijn vader de Daltons mee naar het strand. De hele dag. Het huis is oorverdovend stil, de hele dag. Als ze 's avonds thuis komen neem ik Draakje op schoot (ondanks factor 50 heeft hij verbrandde koontjes, zo zoet) en vraag hem hoe het was:

ikhebgezwommenenfrietgegetenenerwarenkwallenenerwaseenmeisjedatwasgebetenentoenmoestzehuilen ....en toen had hij zijn zakje starmix snoepjes aan dat huilende meisje gegeven.

Dus. Ladies and gentlemen. Repel is back. No more misses nice woman! Althans, niet meer voor mensen die ik zou moeten weren.

De Repel is back. Wij hebben een Welpje te logeren. Een Welpje van Plofje.

(De foto heeft iets te maken met nieuwe barkrukken en verpakkingen, never mind....)
(Een nieuwe bank komt er pas als Lewis het tijdelijke voor het eeuwige het verruild, never minds...)